အခန်း ၂၈၉ ။ ယာယီနေထိုင်ခွင့်ရယူခြင်း
"ကောင်းပါပြီ" ယိချင်းက ခေါင်းညိတ်ကာ မတ်တတ်ထရပ်တယ်။ သူက သူ့ဆရာဘေးက မထွက်သွားရသရွေ့ ဘာမဆို လုပ်ဖို့ ဆန္ဒရှိပါတယ်။
ကူယွဲ့နဲ့ရှန်းရင်တို့ အကြည့်ချင်း ဖလှယ်လိုက်ကာ ထရပ်လိုက်ကြတယ်။
"အော် ဟုတ်သား" ရှန်းကျင်းက ရုတ်တရက် ထပ်ပြောလိုကိတယ်။
"ရှောင်ရင်၊ နင်ကတော့ သွားခွင့်မရှိဘူး"
"ဘာလို့လဲ"
"နင့်ခုအခြေအနေက ထူးခြားတယ်၊ တကယ်လို့ နင်သူတို့ကို ကူညီမယ်ဆိုရင် စမ်းသပ်မှုကို ဖြတ်သန်းဖို့တောင် လိုတော့မှာ မဟုတ်ဘူး"
ရှန်းရင်က မျက်မှောင်ကြုတ်ကာ အီတော့တယ်။
"မကြီးလို့~"
ရှန်းကျင်း နှုတ်ခမ်းသပ်ကာ အမူအရာက ပြောင်းလဲသွားခဲ့တယ်။
"ကောင်းပြီလေ၊ ကောင်းပြီ၊ ကောင်းပြီ၊ နင်သွားလို့ရပေမဲ့ သူတို့ကို မကူညီဘူးလို့ ကတိပေးကမယ်ဟုတ်ပြီလား"
"ဟုတ်ကဲ့မကြီး ပြဿနာမရှိပါဘူး မကြီး"
ကူယွဲ့ ။ ။ "..."
ယိချင်း ။ ။ "..."
ရှန်းကျင်းရဲ့ ရှန်းရင်ချစ်စရာကောင်းမှုအတွက် ပျော့ကွက်က မပျောက်သေးဘူးပဲ။
——————
သူတို့တွေ လုံးဝစွန့်ပစ်မြေတစ်နေရာဆီ ရောက်နေတယ်။ ခြောက်သွေ့နေတဲ့ မြေဆီကလွှာကလည်း ဘာမှမရှိသလို တိရစ္ဆာန်တွေကလည်း သူတို့တံတွေးသူတို့မျိုချဖို့ပဲရှိတယ်။ သူတို့တွေက တစ်ကောင်နဲ့တစ်ကောင် ဆုတ်ဖြဲဖို့ကြိုးစားပြီး ကြည့်ရတာ သူတို့က အဲဒါကိုပဲတစ်ချိန်လုံးသုံးနေတဲ့ပုံပဲ။
သူတို့ပတ်လည်မှာ လက်လက်ဆတ်ဆတ်အသားတွေရော ပုတ်သိုးနေတဲ့အသားတွေကိုပါ မြင်နေရတယ်။ လေထဲ သည်းမခံနိုင်စရာ အပုတ်နံ့တွေရောပဲ။
ကူယွဲ့ ချက်ချင်း ဒါကို ဘာလို့ သေမင်းဂြိုဟ်ဆိုတာခေါ်လဲနားလည်သွားတယ်။ အနားမှာ လူတစ်ယောက်မှ မရှိရုံတင်မကဘူး အလောင်းတွေအတွက် စွန့်ပစ်မြေပဲ။ ဘာမှ အဲမှာ သက်ဝင်လှုပ်ရှားနေတာမရှိ။
ВЫ ЧИТАЕТЕ
ပျင်းနေပြန်တဲ့ ကိုယ့်ဆရာ (Book 2)
ФэнтезиBook 1 က wall ထဲ ဝင်ဖတ်လို့ရပါတယ် Book 1 က wall ထဲ ဝင္ဖတ္လို႔ရပါတယ္
