အခန်း ၃၇၀ ။ စိတ်ဖောက်ပြန်မှုနှင့် တစ္ဆေ
ငါးမိနစ်အကြာ...
"ကျွန်တော်... ကျွန်တော်က သေသွားပြီလား" တစ္ဆေက နောက်ဆုံးတော့ သွေးပျက်နေတာရပ်သွားပြီး သူ့ကိုယ်သူစိတ်တည်ဆောက်နိုင်သွားတယ်။ သူက ကြမ်းပြင်မှာထိုင်ချပြီး သူသေသွားပြီဆိုတဲ့အချက်ကို လက်ခံနိုင်ဖို့ ကူကယ်ရာမဲ့ကြိုးစားနေလေရဲ့။
"ပြော - မင်းက ဘယ်သူလဲ" ကူယွဲ့ ရှေ့တက်ကာ တစ္ဆေကို ခေါင်းစခြေဆုံးစစ်ဆေးလိုက်တယ်။
"ဘာလို့ မင်းက အမတဘုံမှာရှိနေတာလဲ၊ ငမည်းလေးနဲ့ ယွီဟုန်ရောဘယ်မှာလဲ"
"ဘာ" အဲလူမျက်လုံးတွေပြူးသွားတယ်။ သူက အရင်ကထက်တောင် ထိတ်လန့်သွားတဲ့ပုံ။
"ဒါ... ဒါ အမတဘုံပဲ ခင်ဗျားတို့က အမတတွေလား" သူက ဟိုဟိုဒီဒီလှည့်ကြည့်ပြီး ခုမှသူ့ကိုဝိုင်းထားတဲ့ ထူထဲလှတဲ့ မသေမျိုးချီတွေကို သိသွားတဲ့ပုံ။ သူ့မျက်လုံးတွေက ဦးခေါင်းခွံထဲက ပြုတ်ထွက်တော့မတတ်။ မယုံကြည်နိုင်စွာ သူမေးလိုက်တယ်။
"ဖြစ်နိုင်တာ... ကျွန်တော်သေပြီးတော့ ကောင်းကင်ဘုံဆီ မြင့်တက်ခဲ့တာလား"
သူ့မျက်လုံးတွေ တောက်ပသွားတယ်။ သူက အင်မတန် စိတ်လှုပ်ရှားပြီး ပျော်ရွှင်သွားလေရဲ့။ ကူယွဲ့ သူဟန်ဆောင်နေတယ်မထင်။
ကူယွဲ့ ပိုတောင်မျက်မှောင်ကြုတ်ကာ ယိချင်းနဲ့ အဓိပ္ပာယ်ပါပါ အကြည့်ချင်းဖလှယ်မိတယ်။ ဘာတွေဖြစ်နေတာလဲ။ တစ်ခုခုတော့လွဲနေပြီ။
"မင်း ဘယ်လို အမတဘုံဆီ ရောက်လာလဲမသိဘူးလား"
အဲလူက ရပ်တန့်သွားတယ်။ သူက သူတို့ကိုကြည့်ကာ ကြောက်တော့တဲ့ပုံမပေါ်။ အဲအစား သူက... လေးစားလာတဲ့ပုံ။
"အမတတွေက ကျွန်တော့်ကို ဒီခေါ်လာတာ မဟုတ်ဘူးလား၊ ကျွန်တော်... ကျွန်တော် နတ်ဘုရား ဖြစ်လာတော့မှာလား"
ကူယွဲ့ နှုတ်ခမ်းသပ်လိုက်တယ်။ ဒီ တစ္ဆေက တကယ်ကို စိတ်ကူးယဉ်တာပဲ။
"ဒါဆို မင်းကိုယ်ထဲ ဘယ်လိုလုပ် ဒီလောက်များတဲ့ အငြိုးအတေးစွမ်းအင်ရှိနေရတာလဲ"
YOU ARE READING
ပျင်းနေပြန်တဲ့ ကိုယ့်ဆရာ (Book 2)
FantasyBook 1 က wall ထဲ ဝင်ဖတ်လို့ရပါတယ် Book 1 က wall ထဲ ဝင္ဖတ္လို႔ရပါတယ္
