အခန်း ၃၀၂ ။ ထမင်းတစ်နပ် အလကားစားရန် တားမြစ်ထား
ကလေးက မျက်မှောင်ကြုတ်ကာ အနည်းငယ် မပျော်ရွှင်ဟန်နဲ့ ထိုင်ခုံကနေ ခုန်ဆင်းပြီး တံခါးကနေ အပြင်ကိုထွက်သွားခဲ့တယ်။
"ခွေး မင်း ဘာလို့ဒီရောက်နေတာလဲ" သူ့လိုပဲ တံခါးဝက ကလေးကလည်း ဒီရွာမှာ ရုတ်တရက်ပေါ်လာခဲ့တဲ့ မိဘမဲ့ဖြစ်ပြီး ရွာရဲ့အစွန်းက အိမ်ပျက်တွေထဲ နေတယ်။ နှစ်ယောက်လုံးက ဒီမှာနေတာ ငါးနှစ်ခြောက်နှစ်လောက် ရှိနေပြီဖြစ်ပြီး ကြင်နာတဲ့ရွာသားတွေဆီက ရံဖန်ရံခါအကူအညီကို အားထားကြတယ်။
ဒါပေမဲ့ သူတို့ရဲ့ ခပ်ဆင်ဆင်အတွေ့အကြုံတွေရှိတာတောင် နှစ်ယောက်သား အဆက်အဆံ သိပ်မရှိတာတော့ စရိုက်ချင်း လိုက်ဖက်မှုမရှိတာကြောင့် ဖြစ်နိုင်တယ်။
"ငါ့ကို ခွေးလို့မခေါ်ဖို့ပြောထားတယ်လေ၊ ငါ့နာမည် ကျင်းချီ" သူက မျက်မှောင်ကြုတ်တယ်။ နောက်တော့ သူက တစ်စုံတစ်ရာကို မှတ်မိသွားပြီး လက်ထဲက ကန်စွန်းဥကိုခါပြတယ်။
"အမေဝမ်က ငါ့ကို ကန်စွန်းဥတစ်လုံးပေးလိုက်တယ်၊ မျှစားကြမလား"
"မလိုတော့ဘူး" ကလေးက ခေါင်းယမ်းတယ်။
ဒါပေမဲ့ ကျင်းချီက စကားနားမထောင်ဘဲ သူ့လက်ထဲ ကန်စွန်းဥကို ထိုးထည့်ပေးတယ်။ သူ ယူရတော့တာပေါ့။
"စားစား" ကျင်းချီက တစ်ကိုက်ကိုက်ပြီး သူ့ကိုကြည့်ရင်း လောလေတယ်။
"ငါတို့ဘဝတွေက ဆက်နွယ်နေတာ၊ တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် ကူညီတာ ပုံမှန်ပဲ" သူ့မျက်နှာပေါ် ရက်ရောတဲ့ပုံစံနဲ့ အသံထွက်ရယ်တယ်။
သူက နောက်တော့ တစ်စုံတစ်ရာကို တွေးမိဟန် မျက်ဆန်လှန်ကာ အေးစက်စက်ပြောတယ်။
"ဟမ့် ဒီရွာက မကြင်နာတဲ့လူတွေနဲ့ ပြည့်နေတာ၊ အမတမိသားစုတွေဆီက ကာကွယ်မှု၊ သူတို့ရဲ့နှစ်စဉ် အထွက်နှုန်းကောင်းတာတွေ၊ ချမ်းသာတဲ့ဘဝတွေအကြောင်း အပြောတွေသာရှိတာ ငါတို့နှစ်ယောက်လုံးကို ဂရုစိုက်တာ ရှားတယ်၊ အဲထဲ အမတမိသားစုတွေရဲ့ ဂုဏ်ကျက်သရေဘယ်မှာလဲ၊ သူတို့က ငါတို့ငယ်လို့ဆိုပြီး အနိုင်ကျင့်နေရုံသက်သက်မဟုတ်ဘူးလား"
YOU ARE READING
ပျင်းနေပြန်တဲ့ ကိုယ့်ဆရာ (Book 2)
FantasyBook 1 က wall ထဲ ဝင်ဖတ်လို့ရပါတယ် Book 1 က wall ထဲ ဝင္ဖတ္လို႔ရပါတယ္
