Being Her [On-going]

CHAPTER 13

Ravenese's POV

While we are walking towards the door, Dahlia suddenly spoke. "Where do you want to stroll, madam?" she asked.

"Seriously, Dahlia? Do you want me to tour you around?" I sarcastically said emphasizing the word tour. Ngumiti naman nito ng peke saka tumikhim.

"Sorry about that. But what place would you prefer to visit? Amusement park?" tanong niya kaya naging blanko ang tingin ko.

What? Amusement park?

"No" seryoso kong tanggi saka ito muling napaisip.

"Mall?" Saad nito pero umiling ako. Wala akong balak mag-shopping ngayon.

"Museum? Skyscraper? Fiel Tower?" Sunod sunod niyang tanong pero umiling pa din ako.

Wala bang intense place dito? Yung pwede kang manood ng kapanapanabik.

"I want to visit an arena....amphitheater." I said, she halted before looking at me with her eyes widened. Then, after a minute she grin from ear to ear.

"Ok! Your wish is my command." Sabi niya habang kinukumpas pa ang kamay. Napailing nalang ako sa inasta niya at sumakay na sa backseat ng kotse. Siya na ang nagdrive papunta sa lugar na gusto kong puntahan.

__________

Sa gitna ng lungsod ng Vlirri, nakatago sa madilim at maingay na mga kalye't matataas na gusali, ang isang ampitheater. Ang madilim at maruming arena nito ay nagsisilbing larangan ng digmaan para sa paghaharap ng kapangyarihan at dominasyon sa gitna ng mga pinakakilalang grupo sa underground society.

Isa lang ang ampitheater na nandito sa marami pang nakakalat sa buong mundo. Nasa Laurania, sa Scious City ang pinakamalaking ampitheater ng mundo. Pinamamahalaan ng may-ari nito, walang iba kung hindi si Leander.

Dito, nagtitipon ang mga grupo ng mafia, gang, at mga reaper upang ayusin ang kanilang mga alitan sa pamamagitan ng matinding labanang malapit, na kahawig ng isang brutal na arena ng boksing. Walang hustong rule at batas ang ampitheaters dito kaya kahit ilan pa ang patayin mo y hindi ka makukulong.

Hindi nakikialam ang gobyerno sa ganitong mga negosyo sapagkat takot din silang kalabanin ang mga malalakas na grupo ng underground. Kung may maglalakas loob man ay natitiyak kong nasa ilalim na sila ng lupa at inu-uod na. O di kaya ay nasa dagat na at kinain na ng mga pating ang katawan nila.

Habang naglalakad kami papasok sa ampiteatro, isang kapansin-pansing tensyon ang nakabitin sa hangin. Ang atmospera ay mabigat sa paghihintay at isang pakiramdam ng panganib.

Ang mga kumikislap na ilaw ay naglalagay ng nakakatakot na mga anino sa mga luma nang pader, na nagdaragdag sa malungkot na kapaligiran. Ang karamihan, isang halo ng mga tapat na tagasuporta at mga mausisang manonood, ay puno ng mga upuan, ang kanilang mga mukha ay nakatago sa isang kumbinasyon ng kaguluhan at takot.

Tsk! Kung natatakot sila bakit ba sila nagpunta dito.

Nagpalinga-linga ako sa paligid. Tinitiyak na walang kahit na sino sa nakakakilala kay Anasha ang makakakita sa akin. Delikado na ako kapag nagkataon no! Baka dito pa ako patayin ng mga male lead kapag nalaman nilang nanloloko lang ako.

Iisiping nagpapapansin na naman ako para sa atensyon nila. Geez! Like duh? Anong silbi ng atensyon nila? Malakain ba iyon? Yayaman ba ako? Mabubuhay ba ako? I bet not!