Being Her [On-going]

CHAPTER 49

Ravenese's POV

I parked the car on a mall's parking lot when I saw a dessert shop. I'm craving for sweets!

Plano ko sanang mag-tsaa muna sa mansyon. Baka nandoon na din yung dalawang mokong kaya't bibili na rin ako ng desserts para sa kanila.

Pagkatapos kung bumili ay bumalik na ako sa parking lot at sumakay ng kotse. I placed the dessert box at the empty seat beside me. And drive back to the mansion.

After minutes of driving, I arrived safely at the estate. The servants opened the gate. Bumaba ako at saka iniwan na lamang ang kotse sa harapan ng pintuan ng mansyon. Wala naman sigurong bibisita ngayon dito. Isa pa, Butler Greg will take care of the car, I'll give the keys at him.

"Where's my brothers?" Tanong ko sa isang taga-silbi ng mansyon. Bumati ito saka sumagot na wala pang umuuwi sa dalawa kaya't nagtaka ako. Where did that two go?

"Brew a tea for me. Bring it at the gazebo. Also, inform when that two arrives." I instruct. The servant politely nodded and left to brew the tea.

Imbis na pumunta sana ng kwarto ay nagpunta na amang ako sa gazebo na matatagpuan sa likod bahay. I placed the box at the top of the table, and took my seat.

Dumating naman kaagad ang pinagawa kong tsaa. I thanked the servant. Nang masiguro kong makaalis na ito ay saka ako nagsalita. "Come out now. I know you're hinding behind the bushes. I can feel your presence." The sweet smile plastered on my face then suddenly turned emotionless. I threw a sharp glare at the person hiding behind the bushes.

Kanina ko pa nararamdaman ang presensya ng taong ito hanggang sa kotse. Alam kong may kasama na ako pagbalik ko galing sa shop. Pasalamat siya at di ko siya hinulog sa bangin kahit----ang sama mo naman sa bata kung ganyan ka, Veranell!

Biglang nawala ang madilim kung awra ng makita kung sino ang lumabas mula sa likod ng mga halaman. It was a young handsome boy. Sigurado akong hindi ito yung nakita ko sa abandonadong gusali.

Bago lang sa paningin ko ang batang ito. I observed him. Sa itsura ng mga gamit at suot niya, anak-mayaman to panigurado! E anong ginagawa dito at doon sa kotse ko?

"Who are you?" I asked. Hindi
malakas ang boses ko. Sakto lang, kalmado at mahinhin pa. Ang swerte niya. Ang sweet ko kaya. *nasamid--coughs!

However, the child didn't spoke. I tried to call or ask him again, pero hindi talaga siya sumasagot. Until, I give up myself. "Okay, I won't ask you anymore. But, do you want these?" Alok ko sa mga desserts. The boy nodded, making me curved a smile.

"Come here then. Here, take this. Join me." And he really came. He sat at the chair beside me. I gave him the sweets and ask him if he likes to have a tea, gladly, he didn't decline.

I poured him a cup of tea. At saka iyon iniabot sa kanya. Tanging tango lang ang ibinigay niya at hindi siya nagsasalita kung kaya't napaisip ako. "Are you mute?" Nag-aalangan kung tanong. Hindi siya sumagot. He didn't make a sign.

Mukhang hindi talaga siya mapipilit. Kung kaya't hinayaan ko na. Tahimik na lamang kaming dalawa na umiinom ng tsaa at kumakain ng desserts habang magkatabing nakaupo at nagpapahangin dito sa gazebo. Hindi man nagsasalita ang kasama ko, basta alam ko at ramdam kong nag-eenjoy siya ay ayos na sa akin.