Sarışınım. (Tamamlandı.)

Evlenelim o zaman?

...

Murat telefonu açmıyordu. Bende mesaj yazdım belki görür diye.

Alıcı: Sarışınım

Murat gitme. Konuşalım ne olur. Özür dilerim seni dinlemediğim için. Beni bırakıp gitme. Evde bekliyorum lütfen gel, lütfen.

Mesajı yazdıktan sonra beklemeye başladım. Yapacak başka birşeyim yoktu. İnşallah gelir be. Ben onsuz ne yaparım ki?

Muratın mesajını tekrar okuduktan sonra bir süre kendime gelemedim. En kötüsüde "ben seni hiç haketmemişim" cümlesiydi.

Muratı çok üzmüşüm be. Gitmeye kalktı resmen. Bu kadarını tahmin bile etmemiştim. Beni bırakmaz dimi? Bu kadar kolay mı bırakmak?

Yarım saat sonra kapı çaldı. Koşarak gittim, kapıyı açtığımda Murat karşımdaydı. Hemen sıkıca sarıldım.

"Beni bırakıp gideceksin sandım."

İyice sarıldım Murata. Çok korkmuştum beni bırakıp gidecek diye. İçeri girdik.

"Gidecektim biletimi falan almıştım, ama bırakamadım seni."

Yine sarılmıştık Muratla. Hani insan birşeyi kaybedince anlar ya değerini, şuanda öyle olmuştu bana.

"Beni affedebilecek misin Murat?"

Murat gülümsedi. Ellerimi tuttu.

"Ben sana kızmadım ki. Bende seni o halde görsem aynı şeyi yapardım."

Muratın beni affetmesine çok sevinmiştim. Oğuz affetmezse yeridir falan diyince affetmez diye çok korkmuştum.

Oğuzun getirdiği dökümanda ki numarada herşeyi açıklıyordu aslında ama gözüm dönmüştü o an. Beynimden vurulmuşa dönmüştüm.

Oğuzda bana çok yüklenmişti. Murat bile onun kadar abartmadk be. Çok kırıldım Oğuza da. Her neyse Murat geldi beni affetti ya kimse umrumda değil.

"Karnın falan aç mı?"

Murat biraz acıkmıştı. Kafasıyla onayladı. Kaç saattir nerelerdeydi kim bilir. Hemen mutfağa gidip yemek hazırladım Murata.

Masayı hazırladım o yemeğini yerken bende onu izliyordum. Annemler taşınacağımız eve bakmaya gitmişlerdi. İzmire taşınacaktık.

"İzmire taşınacakmışız aşkım."

Murat çatalı kaşığı bıraktı. Bana döndü.

"Seni bırakmam. Benimde annemler orda, bende seninle gelirim."

Murata gülümsedim. Benim yüzümden o da mı okulu bırakacaktı. Aslında gelme fikri çok iyiydi ama okulu da önemliydi.

"Benim yüzümden okulunu bırakamazsın olmaz."

Bende Muratı burda bırakıp gitmeyi istemiyordum ama mecburdum. Burda da kalamazdım.

"Evli olsaydık kalırdım ben burda."

Diyerek dil çıkardım Murata. Onunla uğraşıp daha sonra dil çıkarmayı çok seviyordum. Oda dil çıkardıktan sonra gülüyordu çok hoşuma gidiyordu.

"Evlenelim o zaman."

Tam o sırada su içiyordum. Birden söylediği şey karşısında öksürmeye başladım. Elimi tuttu.

"Yani burda, yanımda kal diye. Okulunu engellemezdi."

Doğru söylüyordu ama babam okul bitmeden beni evlendirmezdi. Bende çok isterdim Muratla evlenmeyi.