YENİ HAYATIM: ~ BERFU ALKIM KORKMAZ ~

61

     Uraz doğru düzgün dalamadığı uykusu ile cebbelleşmeyi bıraktı ve yataktan kalktı. Berfu'nun odasına gitti. Anlını narince öptü ve hazırlanıp evden çıktı.

      O gün için bir plan yaptı. Hep beraber eğlenmeleri için. Önce şirkete gitti ve bugün rahat etmek için işlerini halletti. Daha sonra eve geri geldi. Eve geldiğinde akrep ancak sekizi vurdu. Erkenden uyanmış olan Rüzgar onu dışarıdan gelmiş görünce şaşırdı. Elindeki bir kaç torbayı aldı. Börek, poğaça, Berfu'nun en sevdiği zeytin. Berfu'nun geçen sabah kahvaltıda görmeyince sorduğu zeytin. Almayı unuttukları. Rüzgar bir kez daha Uraz'a hayran kaldı. Uraz gibi sevmek istiyordu. İçten, dikkatli, özenli. Sevgisini göstermek ve hissettirmek. Lakin asla sevgiyi laçkalaştırmamak. Rüzgar onları yerleştirirken Uraz'da mutfağa geldi. Üzerini değiştirmişti. Kenarda duran önlüklerden birini aldı ve giydi. Rüzgar da abisini taklit etti. Beraberce güzel bir kahvaltı hazırlamak için kolları sıvadılar.

     Her uyanan geliyor ve bir işin ucundan tutuyordu. Biri sofrayı kuruyor, biri kahvaltılıkları dolduruyordu. Berfu ve Efe aşağı indiğinde bu manzara ile Berfu kırgın olsa bile gülümsedi bu hallerine. Aralarındaki sevgi güçlü bağlar ile bağlıydı.

     Uraz arkasını döndüğünde bebeğini görünce bir an donakaldı. Hemen toparlanıp ona doğru yürüdü. "Günaydın can parçam. " dedi. Berfu yalnızca başını sallamak ile yetindi. Uraz önünde diz çöktü, ellerine uzandı yavaşça. "Kalbim, affet beni. Haklısın hata yaptım ama çok pişmanım. Allah şahidim çok pişmanım. " dedi. Berfu onu çok özlemişti. Daha fazla uzatmak istemedi ve abisine sarıldı. Uraz sıkıca sarıldı ona. Özlemişti meleğini.

      "Hadi gel can parçam. " dedi Uraz. Berfu özlemle sıkıca tuttu abisinin, babasının, kahramanının elini. Uraz onun için çok şey demekti. Bir arkadaş, bir abi, bir baba, en çok da sığınacak bir limandı. Berfu bu bir kaç günde şunu anladı. Liman da bazen fırtınalar olabilirdi ama bu fırtınalar oranın liman olduğunu değiştirmezdi.

       Beraber kahvaltı yaparlarken  kahvaltı yaparken tum aile kadar mutluydu ki bir dizinin, bir kitabın final sahnesi gibiydi. Kim bilir belki de finaldi. Kim bilir!!

      Bir ve hafta geçmişti o günün üzerinden. Berfu ve Uraz detaylı bir konuşma yapmışlardı. Bugün Berfu'nun yine psikolog randevusu vardı. Berfu sade bir kombin yapmış, yardımcıları Zelal teyzenin hazırladığı harika masanın önünde ailesini bekliyordu. Merdivenlerden inen Atilla ve Efe ile gözlerinden kalpler çıktığı kesindi. Atilla, Efe 'yi yere indirdi ve ikizine sarılıp bir anda onu havada döndürdü.
Bertu, Atilla ve Efe üçlüsünün kahkahalarının yankılandığı evde mutlu bir sabah başlamıştı.

     Berfu ve Uraz hazırlanmış evden çıkıyorlardı. Ikisi de Efe'yi öptükten sonra iyi dileklerle ayrıldılar evden. Atilla Selim okula,  diğerleri de işe gidecekti onlardan sonra.

     Berfu ve Uraz yolda giderken ne yaşayacaklarını bilmemenin tedinginliği üstlerindeydi. İkisi de ilk seansın  tanışma seansı olduğunu biliyordu. Kliniğin önüne geldiklerinde Berfu'nun derin bir nefes aldığını duydun Uraz, elini tuttu ve öptü onun. Avuc içlerinden öptü. Onu en rahatsız etmeyecek yerden. Daha sonra yanağına çıkardı elini. Yavaşça okşadı. "Ben yanındayım can parçam. " dedi ve omuzundan öptü Uraz. Omzundaki yükleri almak istercesine. "Biliyorum kahramanım. Sen olmasan ne yapardım" dedi Berfu. İkisininde yüzünde buruk bir tebessüm vardı. Ellerini hiç ayırmadan girdiler içeri. Aynı şekilde psikoloğun yanına da. Biraz ortamın ısınması için sohbet ettikten sonra Uraz çıktı. Şimdi gelelim fasulyenin faydalarına.

Evettt psikolog sahnesini nasıl yazsam ya bilemedim???