Chapter_14

10.2K 317 9
                                    


"လွန်း"

"ဟင်"

"ချစ်တယ်"

"အဟွတ်! အဟွတ်!"

မောင့်စကားကြောင့် လွန်းသောက်နေတဲ့ အချိုရည်
သီးကာ ချောင်းတွေပင် ထဆိုးနေတော့သည်။

"ရရဲ့လား။ ဖြည်းဖြည်းသောက်လေကွာ.."

တော်ဝင်က ချောင်းဆိုးနေတဲ့ လွန်းကျောပြင်လေးကို
ခပ်ဖွဖွ ပွတ်ပေးသည်။

"ရ.အဟွတ်!..ရပြီ.."

"တကယ် ရလို့လား"

"အင်း"

"ခုနက ကျုပ်ပြောတာကြားရဲ့လား"

"အင်း"

"ဒါဆို အဖြေပြန်ပေးလေ"

"ဟို.."

"ငြင်းမလို့လား"

"အဲ့..အဲ့လိုတော့ မဟုတ်ပါဘူး"

"ဒါဆို လက်ခံတယ်ပေါ့"

မောင်ပြောတော့ လွန်းမှာ ဘာပြန်ပြောရမှန်းမသိ၍ နှုတ်ဆိတ်၍သာ နေမိသည်။

"တိတ်ဆိတ်ခြင်းသည် ဝန်ခံခြင်းတဲ့။ ခင်ဗျားလက်ခံတယ်လို့ ယူဆလိုက်ပြီ"

"ရှား ဘာလုပ်..အင့်.. ပြွတ်စ်!"

တော်ဝင်က ထိုင်နေတဲ့လွန်းကို တွန်းချပြီး အပေါ်က လွန်းကို အုပ်မိုးလိုက်ကာ နှုတ်ခမ်းကို ဇွတ်တရွတ်နမ်းလာတာကြောင့်
လွန်းလန့်ဖြန့်သွားသည်။
လက်နဲ့တွန်းထုတ်ချင်သော်လည်း သူ့ရဲ့လက်တစ်ဖက်ဆီက
မောင့်လက်တွေကြား နစ်မြုပ်နေ၏။
မောင်က သူ့ကို နှလုံးခုန်မြန်ပြီး သေအောင်လုပ်နေတာလားမသိ။

"..အင့်...ရှား..လွှတ်!"

အစ,ကတော့ နှုတ်ခမ်းကို ဖိကပ်ပြီး အကောင်ပေါက်ကို
စ,မလို့ပေမဲ့ 'ရလေလိုလေ အိုတစ္ဆေ' ဆိုသလို
ဖိကပ်ရုံနဲ့ မလုံလောက်နိုင်ဘဲ နှုတ်ခမ်းလွှာတွေကို
အပေါ်၊အောက် စုပ်ယူကာ ခံတွင်းထဲသို့ပါ
လျှာတိုးဝင်လိုက်မိသည်။

"ပြွတ်စ်..ရှား..အင့်.မော..တယ်."

လွန်းရဲ့မောတယ်ဆိုသည့် အသံကြားမှ
တော်ဝင် သတိပြန်ဝင်ကာ လွှတ်ပေးလိုက်သည်။

"အဟွတ်!အဟွတ်!"

"ရရဲ့လား"

"..အင်း"

မောင့်၏...တစ်ဦးဆိုင်နာမ်(completed)  မ်ေမာင့္၏...တစ္ဦးဆိုင္နာမ္Where stories live. Discover now