" පුතා... මොකද මූන එල්ලගෙන..."
" මාත් එක්ක ටිකක් ඉන්න බැරිද අම්මා.. මට පාළුයිනේ... අප්පච්චිත් එන්නෙ රෑ වෙලා..."
" ඔයා පොඩි බබෙක් නෙමෙයිනේ පුතා... අනික පාලුයි පාලුයි ගාන්නේ හෙට ක්ලාස් නේද පොතක් පතක් බලා ගත්තොත් වැරදිද...
මට නොගිහින් බෑ පුතා ඒ ළමයි බලන් ඉන්නේ මගෙන් අකුරක් හරි ඉගෙනගන්නනේ..."
" දොර ලොක් කරගෙන ඉන්න පුතා... මම සමහරවිට අප්පච්චි එක්කම ඒවි..."
මම අම්මා යන දිහා ඔහේ බලාගෙන හිටියා.. එයාලට කවදාවත් මාව තේරුම් ගන්න බැරි උනා... අම්මයි අප්පච්චි දෙන්නම ඉස්කෝලේ උගන්නනවට අමතරව ටියුෂන් ක්ලාස් කරන්න පටන් ගත්තා ... උදේ ඉස්කෝලේ ගිහින් ගෙදර ආව ගමන් ආය අනිත් පැත්තට එයාලා යනවා... මාත් එක්ක ඉන්න එයාලට වෙලාවක් ලැබෙන්නෙ කලාතුරකින් වගේ...මට මතක පුංචි කාලේ ඉදන්ම එයාලා මම එක්ක ඉන්නවට වඩා අනිත් ළමයි එක්ක වැඩිපුරම හිටියේ... අම්මා අප්පච්චිව මට මගේ ලග තියාගන්න උවමනා උනත් එයාලා එයාලාගෙ රාජකාරියට මටත් වඩා බැදිලා ඉවරයි....
අප්පච්චි කියන විදිහට ගුරුවරයෙක් වෙනවා කියන්නෙත් වාසනාවක්ලූ... මොකද ගුරුවරයෙක්ට විතරලු ළමයි දහස් ගානක අම්මා අප්පච්චි වෙන්න පුළුවන්... අප්පච්චි ඒ නිසාමලු ගුරුවරයා ශිෂ්‍යයා කියන බැදීමට මේ තරම් බැදිලා ඉන්නේ....
ඒත් එයාලට අමතක උනා මාත් එක්ක ඉන්න... මම එයාලගේ ආදරේ එයාලගෙ උනුහුම හොයනවා කියන්න අමතක උනා.... සමහරවිට මම ආත්මාර්ථකාමී වෙන්න ඇතී... ඒත් මම ආස උනේ නෑ අම්මා අප්පච්චිගේ ආදරේ වෙන කෙනෙක් එක්ක බෙදා ගන්න... මොකද මම ආදරේ කියන වචනයටත් පුළුවන් තරම් ලෝභ මනුස්සයෙක්....
" මට මූව දැක්කත් කහනවා කහනවා වගේ බන්"
" මටත් එහෙමයි බන්....
දෙන්න තිබ්බනම් හොම්බට හැටක්..."
අද උදේ පාන්දරම අපිව මහ අව්වට ගෙන්න ගත්තා උදෑසන රැස්වීම කියලා...ඔය නිවේදනයද මොනාද කරන එකා හැමදාම දිග අරින ශෝකාලාපෙ අහලම මට වමනෙට වගේ....
" දහසක් මල් විකසිත වන මේ හිමිදිරි උදෑසනේ.... පතන්නම් ඔබට.... යැයි යැයි තමා...."
YOU ARE READING
අනුරාග් (yizhan ) ✅
Novela Juvenilඔබට ආදරය කිරීම ගැන මා පසුතැවිලි නොවෙමි.. නමුත් ඔබ හට ඇබ්බැහි වීම ගැන මම මාහටම වෛර කරමි... රූත් 🌼🍃 2024/2/25
