අනුරාග් (yizhan ) ✅

විසි නමවන හුස්ම

" අ..අරුනාද්‍ය.. ම්..මන් එන්න හැදුවේ ගුරුන්නාන්සේ හම්බවෙන්න.. "

" එහෙනම් මෙතන මොනවද  කරන්නේ..දැන් තමුන්ට උන්නාන්සෙව මුණ ගැහෙන්න එන්න කියලත් සෑහෙන වෙලා..." අරුනාද්‍ය කිව්වේ වාගීෂ්වර දෙස තියුණු බැල්මක් හෙලමිනි..

"ම්..මන් යන්නම්... අ.........."
" කිව්වම පලයන්... ඔහු කෑගැසුවේ අධීර බියෙන් මෙන් වාගීෂ්වරගේ පිටුපස සැගවෙද්දි...

"තමුන් අනුරාග්ට ඔහොම කතා කරන්න අයිතියක් නෑ අරුනාද්‍ය නීලංරුද්‍ර... වාගීෂ්වර කිව්වේ ඔහු පිටුපස සිටි අධීරගේ අත තදින් අල්ලාගනිමිනි....

" ඔය අත අතාරිනවා... අරුනාද්‍ය කෑගැසුවේ කෝපයෙන් වුවත් සන්සුන්වය.....

"අනුරාග් මන් මොකක්ද දැන් තමුන්ට කිව්වේ..." අරුනාද්‍ය ඇසුවේ කෝපයෙන් මෙන් තම අත කිටි කිටියේ තද කරගනිමිනි..

"මන් එක සැරයකුත් කිව්වා තමුන්ට... වාගීෂ්වර කිව්වේ ඔහුගෙන් මිදීමට උත්සහ කරන අධීරගේ අත තදින් අල්ලා ගන්නා ගමන්...

අරුනාද්‍යත් වාගීෂ්වරත් අතර ඇත්තේ කුඩා කල පටන්ම නොසන්සිදෙන වෛරයකි... කුඩා කල සිටම ඔවුන්ට අවශ්‍ය වූයේ එකිනෙකා අභිබවමින් තරග කිරීමට... ඔවුන්ට අවශ්‍ය කුමක්ද බලෙන් හෝ ඒ දේ ලබාගැනීමට...නමුත් මෙවරද ඔවුන්ගේ කැමැත්ත හිමි වී තිබුණේ එකම එක පුද්ගලයෙකු වෙතටය.. එය නැවතත් ඔවුන්ගේ නොසන්සිදෙන වෛරයේ ගිනි දලු නැගි වර්ධනය වීමට හේතුවක් විය..

"හොදයි තමුසෙට හැමදාමත් ඕන වුනේ තරග කරන්නනේ එහෙනම් කරමූ.. අධීරගේ අත අතහරිමින් වාගීෂ්වර කිව්වේ කෝපයෙන් අරුනාද්‍ය දෙස බලමින්..

වාගීෂ්වර කොපමණ කෝපයෙන් කෑ ගැසුවද අරුනාද්‍ය සිටියේ නිශ්ශබ්දවය.. ඔහුගේ තියුණු බැල්ම පැවතියේ අධීරගේ දෑස් ඔහු වෙතට අල්ලා ගනිමිනි..

" කරුණාකරලා මේක නවත්තන්න වාගීෂ්වර... ඔහුගේ අත තදින් අල්ලා ගන්නා ගමන් අධීර කිව්වේ වේදනාවෙන් පිරුණු හඩකින්..

අධීරගේ දෑස් වල මෝදු වන කදුලු දුටු සැනින් වාගීෂ්වරගේ දරදඩු බව සැනෙකින් පහව ගියේය..

" ඇයි මේ කදුලු.... " වාගීෂ්වර ඇසුවේ අධීරගේ කදුලු පිරුණු දෑස් දිහා බලමින්ය..