අනුරාග් (yizhan ) ✅

විසිවන හුස්ම

මේ අතරතුර එක්තරා ස්ථානයක ,

" ඒ අරූ ඉස්පිරිතාලෙද බන් "

" මං හිතන්නේ ඔව්.."

" ඕකාට ඔය හම්බුනේ ඌ එදා කරපු බලු වැඩේට පනිශ්මන්ට් එක.."

"එතකොට අනිත් උන් හතර දෙනා "

" උබ අපේ උන් ටිකව ලෑස්ති කරගනින්කෝ.. ඉස්කෝලේ නිවාඩු දෙන්න කලින් වැඩේ ඉවරයක් කරලා දාමූ..

........................................... 

.
"පුතා මොකක්ද ඔය කාමරේට වෙලා නටන නාඩගම...ඊයේ ඉදන් ඕක ඇතුලට වෙලා ඉදගෙන කන්නෙ බොන්නෙ නැතුව මොනවද කරන්නේ.. එනවා පල්ලෙහාට..."

මං හිතන්නේ අම්මා මේ දොර ලගට ඇවිත් කෑගහලා ගිය සියවෙනි වතාව වෙන්නැති.. ඊයේ ඉස්කෝලේ ඉදන් ගෙදර ආවට පස්සෙ මන් කිසිම කෙනෙක් එක්ක කතාකරන්නවත් ගියෙ නැති තරම්. අඩුම අප්පච්චි එක්කවත්.. මට ඕනිම වෙලාවේ මගෙන් ඈත් වෙන මාව දාලා යන මිනිස්සු එක්ක ඉදලා මට මාවම එපා වෙලා ඉන්නේ.. එහෙන් රුචිරු , එයාටත් මන් ගැන දශමයක තරම්වත් හැගීමක් නෑ.. අඩුම ගෙදර ගියාද කියලවත් කෝල් එකක් දෙන්න බැරි තරමටම මම එයාට පිට කෙනෙක්... එක අතකට මම මේ යන්නේ මිරිගුවක් පස්සෙද..?

" පුතා මේ දොර අරින්න..."

"මට බඩගිනි නෑ අප්පච්චි.."

"මන් දන්නවා උබට බඩගිනි නෑ කියලා කොලුවෝ.. පොඩ්ඩක් උබ එක්ක කතා කරන්න..මේ දොර ඇරපන්..."

එක අතකට අප්පච්චි එක්කවත් කතා කලොත් මගේ මේ හිතේ බරවත් නිදහස් වේවිනේ.. බෙඩ් ෂීට් එකත් මුලු ඇගේම ඔතාගෙන ගිහින් මම කාමරේ දොර ඇරියා...

" හප්පුච්චියේ කොල්ලෝ මොකද මෙ..
උබට උනද පුතේ.."

"නෑ අප්පච්චි ඇගට හීතලක් ඇල්ලුවා.."

"පොඩ්ඩක් හිටහන් මන් අම්මගෙන් උණුවතුර එකකුයි පෙනඩෝල් දෙකකුයි අරන් එනකම්.."

" ඕනේ නෑ අප්පච්චි මේක අඩු වෙයි..
මාත් එක්ක ටිකක් කතා කරන්න පුළුවන්ද අප්පච්චි.."

මන් එහෙම්මම අප්පච්චිව එක්කගෙන් ඇවිත් මගේ ඇදෙන් වාඩි කරගත්තා.. ඒත් තාමත් අප්පච්චි ගැන මගේ හිතේ තියෙන්නේ කේන්තියක්.. අඩුම එයාටවත් තිබ්බා මට කෝල් එකක් ගන්න...