Lover

Kabanata 56: End Game

And all my narratives always ended up with being utterly captivated by your enigmatic beauty. And I love you so...

***

Maagang nagpaalam si Ilyich na uuwi muna sa kanilang unit ni Red matapos namin kuhanin ang naging results ng kaniyang mga test kahapon. She will be busy today.

But she managed to cook breakfast and leave a note and bouquet.

Always the loving and gentle, giant.

I was driving myself to school when I remember something from the past. It was a simple interaction that changed my life.

Itatanong ko nga kay Mommy kung naitabi pa nila yung cassette tape na iniyakan ko noong sinamsam ni Dad dahil ayoko pang matulog dahil gusto kong paulit-ulit itong pinapakinggan.

***
The soft yet alluring piano keys kept playing in the empty theater hall. A kid who appears to be five years old is playing the piano with expertise. Her hand was light and and almost like a wind touching each keys. Parang ipinanganak ito para tumugtog ng piano.

She was playing with no care around her. She didn't notice an intruder's prying eyes. Equally amazed and captivated.

She watched the other kid play the piano like a pro. Wala siyang maipintas sa galing nito sa pagtipa ng bawat nota. Pulido at mahusay ang pagkakagawa.

Parang kung paano lang mag-piano ang kaniyang mommy tuwing may request siyang piyesa o tuwing may music class ito.

Tila nasanay na siya sa perpektong estilo nang pagtugtog ng piano kaya alam niyang talentado ang nag-titipa ngayon sa nga notang humahalina sa kaniyang pandinig. The kid was playing one of Mozart's composition.

Ngunit agad siyang napamulat sa pagkaka-pikit noong magbago ang takbo ng mga nota. Hindi niya kilala ang composition na tinutugtog ngayon. Ngunit kagaya ng kina Choplin, Bach, at Mozart sobrang ganda nito. Parang paanyaya ang tunog sa paraiso.

Mabagal, Maingat at may lambing ang bawat nota.

Kailangan niya malaman kung anong composition ito nang mai-request niya sa kaniyang ina bago matulog bukas o hindi kaya mamaya.

Batid niyang hindi dapat siya naririto dahil recital ito na dadaluhan ng ina para mag-judge.

Ngunit sa kagustuhan niyang manood ng mga tutugtog ay nauna pa siya sa mga ito.

Sarado pa kasi sa may labas. 30 minutes pa bago magsimula.

Natapos na ang tumugtog kaya hindi niya napigilan ang pagpalakpak.

Sa gulat ng bata na kanina ay nalunod sa kaniyang musika ay lumingon sa pinanggalingan ng palakpak.

The girl who appears to be older than her is pretty. Parang ang kaniyang Hermana Louise, pero para sa kaniya ay mas maganda ang estrangherang bata.

"You shouldn't be here." She exclaimed in hushed tone.

"I know. I am sorry. I was just excited for the recital. What was the last piece you played?" Masiglang tanong ni Reverence sa kausap. She is captivated by the music the little one produced a while ago.

"It was my entry for the recital. It is my own composition. It is Fairies and Lullaby." Ruelle replied in her low register. Lumapit naman sa kaniya ang batang si Reverence na ngayon ay may kumikislap na mata at mawalak na ngiti.

"Can I have a copy of your composition?" She boldly inquiried.

"No!" Giit naman ni Ruelle sa kausap. Sumimangoy naman si Reverence sa nakuhang sagot sa kausap. Akala niya ay magiging madali lang ang pagkumbinse niya rito na ibigay ang kopya ng composition para maitugtog ito ng kaniyang mommy para sa kaniya ngunit parang hindi umaayon ang kausap.