Kunot ang no-o ko habang nakasunod kay De Lara dahil hindi sya naka jersey, wala ang mga teammate nya sa basketball! He is just wearing a simple white T-shirt and jeans, wala din syang bag na dala para paglagyan ng gamit nya pampalit mamaya kapag mag basketball sila.
"Wait!" Hindi ko na talaga kayang manahimik.
Tumigil naman sya at may ngiti sa labi akong tinignan. I scanned his face throughly para mabasa kung saan nya ako dadalhin.
"Hindi ka magba-basketball right?"
He smiled at lumapit sa akin. Pinalibot nya ang kamay nya sa balikat ko, nakangiti pa rin kaya lumayo ako sa kanya at pinanliitan sya ng mata.
"Saan mo ako dadalhin?" Deritso kong tanong.
"You'll see" aniya at ginaya ako sa paglalakad.
Nahulog tuloy ako sa pag-iisip kong saan nya ako dadalhin. Impossible na sa karenderya na paborito naming kainan o sa fast food chain dahil malayo na kami!
"May nakita ka ulit na kainan ano?" I tried to guess nang pumara sya ng jeep.
"Just trust me mahal" marahan nyang sabi.
Palinga-linga ako sa paligid, hindi ako pamilyar sa lugar na to dahil pagkatapak ko rito, sa paaralan agad ako, hindi ako nakakagala.
"Ang layo na nito ah?" I mumbled habang nakatingin sa labas dahil wala na talaga akong alam sa lugar.
I am foreign here, I don't know the place! Ang akala ko basketball lang at sa kabilang baranggay lang but ilang baranggay na atah ang nalagpasan namin.
De Lara chuckled at hinawakan ang kamay ko kaya napatingin ako sa kanya.
"You look like a baby" nakangiti nyang sabi. I pouted kaya napataas ang kilay nya.
Sa totoo lang, ngayon lang ako nakabyahe nang may kasama at komportable ako kahit confuse ako kung saan kami pupunta.
Ni wala nga akong maalala na sinama ako ni Mama sa palengke, sa mga lakad nya kaya so far, ito pa lang ang una! Na may kasama ako at malaya akong maglabas ng emosyon.
I always like in the corner,out of place dahil hindi nila gusto ang presensya ko but today? Kahit maliit na expression, kahit napaka nonsense ng mga sinasabi ko, I got the attention.
I am happy, very happy.
"Saan mo talaga ako dadalhin?" Nakanguso kong sabi. He tilted his head.
"To my house" aniya. Nalaglag ang panga ko sa sinabi nya.
"You mean..." he smile at tumango.
Umurong lahat ng tapang ko at kinabahan ng husto dahil natatakot ako na baka hindi ako magustuhan ng mga magulang nya. Hindi nga ako gusto ng pamilya ko sa iba pa kayang pamilya.
"Ang lamig ng kamay mo bigla" natatawa nyang sabi. I swallowed hard, nakatitig lang sa kanya dahil gusto kong sabibin na bumalik na lang tayo dahil hindi pa ako handa pero baka kung ano ang isipin nya.
"I...ughmm..."
"Hmmm...don't worry love, They will like you" he assured but I shook my head.
I doubt that! Sarili ko ngang pamilya para akong virus sa kanila eh! Tapos magugustuhan ako ng pamilya nya? I doubt that!
Just thinking na hindi ako magugustuhan ng pamilya nya para sa kanya, it breaks my heart! I love him so much but he love them so much too! That means that if his parents doesn't like me, he will break up with me.
Despite on what I am feeling, he assured me, he told me how good his parents are, imbes na gagaan ang pakiramdam ko, mas kinakabahan pa ako.
"I am not good at dealing with parents," I said honestly habang naghibintay na bumukas ang pintuan.
BINABASA MO ANG
Just Like How
RomanceA young woman had been struggling with feelings of being unwanted and unloved. She often felt alone, as if no one was by her side. Each day was a challenge, and the weight of her solitude seemed overwhelming. Despite her efforts to connect with oth...
