Just Like How

00036

Dumating si Atticus at sya na mismo ang nagtanong kay Analyn na sumasagot na ngayon pero umiiyak kaya nanatili na lang ako rito sa veranda dahil naalibadbaran ako sa kanya!

Nakakaawa sya oo pero tuwing lalapit ako sa kanya naalala ko lang ang mga nangyari sa akin noon na magpapausbong ng galit ko kaya nakakainis!

I totally forgot that chapter in my life then all of the sudden ganito, naalala ko na naman. I am willing to help but I don't want to see her again but I will try my best to understand her. I will try.

Siguro makakapag-adjust pa naman siguro ako, hindi pa siguro ako sanay. Masasanay rin ako.

I am just watching them inside, nakita ko pang nakaperma ang mata ni De Lara sa akin kaya ngingiti-an ko sya. He stood up, tinapik nya ang balikat ni Atticus at tinuro ako.

I turned my back on them and stared at the scenery in front of me.

But I can not deny that De Lara is some sort of my guidance. He always made me understand. He always thought in advance, and he always made me realize things. And I am so thankful to have him in my life dahil kung wala sya, baka pinalayas ko na yang Analyn kanina pa.

"Malamig rito, you should go inside" Ani ni De Lara. I look at him pero bumungad sa akin ang dibdib nya at kinulong nya ako ng yakap kaya humarap na lang ako ulit.

"Makaka-adjust pa naman ako diba?" I asked suddenly.

"Hmmm?"

"Honestly, I don't like seeing her...makaka-adjust pa rin naman ako diba?"

"Oo naman...You know, you're the purest person I ever known"

Kumunot ang noo ko sa kanyang sinabi dahil purest? Ako? Hah!

Hinarap ko sya nang nakasimangot. He pinched my cheek at pinalibot ang kamay sa aking baywang.

"Seryoso ka ba?" Sarcastic kong sabi.

"Yeah. I'm not lying, mahal! Imagine, sino bang nag sacrifice just to make me who am I today? Who let Belle before do crazy stuff pero hinayaan lang?...Hmmm? Should I tell you more?" Nakangiti nyang sabi.

Ngumuso na lang ako at yumakap sa kanya.

I totally disagree with him dahil alam ko sa sarili ko hindi ako ang tinutukoy nya. Between sa aming dalawa, sya yong napakamabuting puso.

He literally my angel, kinuha nya ako sa dilim at binigyan ng kulay ang aking buhay, binigyan nya ako ng bagong pag-asa kaya sa aming dalawa sya ang may mabuting puso sa amin.

"Huwag mo akong bulahin" Ani ko na lang.

"I'm serious mahal...Laki ng pasalamat ko sayo and at the same time nakakagago dahil ako pa ang dahilan-"

"I told you! Huwag mong sisihin ang sarili mo!" Saway ko sa kanya at sinamaan ko sya ng tingin.

"I know pero hindi ko maiwasan..."

"Love! I told you..."

"I know, I know...just wanna point it out"

"Tsk!" He chuckled on my reaction kaya hinampas ko ang dibdib nya.

"Anyway...Kinukulit na talaga ako ni Mama at Papa na papuntahin ka sa bahay...I told them that your busy kaya araw-araw nila akong kinukulit!" Problemado nyang sabi.

"Bakit hindi mo sinabi?"

"Nakakalimutan ko rin" natawa ako sa sinabi nya. He laugh at me too and hug me again.

"Sige pupunta ako...Kailan ba?" Namilog ang mata nya.

"Really?" I nod. Agad nyang kinuha ang phone nya at tinawagan ang Mama nya. I laugh at him.