YOL ŞEYTANI

BÖLÜM 42

Ne kadar hızlandığı mı fark etmemiştim. Tahminimden daha uzun süre haritaya bakmıştım. Başımı yola çevirdim. Çukurları daha iyi görebilmek için biraz daha öne eğik vaziyette kullanmaya başladım. O esnada yolun yüz elli veya iki yüz metre ilerisinde bir gaz lambası olduğunu düşündüğüm ışık hüzmesi gözüme çarptı. Evet sonunda teorimi tam manasıyla kanıtlamış olan delil karşımda duruyordu. Burda yaşayan biri veya birileri vardı. İçim yine rahatlama moduna girmişti.

Biraz daha hızlandım. Yaklaştıkça fark ettim ki haklı idim. Ahşap bir kapıya asılmış, antika yapıda bir gaz lambasıydı. Evin geri kalan kısmı da ahşap tahtadan oluşuyordu. Gözümü evden ayıramıyordum. Çevresine baktığımda büyüklüğü dikkat çekici vaziyetteydi. Ama karanlıktan tam ne kadar alanı kapladığını göremiyordum. Çevresi karanlıklara gömülü olduğundan. Ön tarafında duran büyük bahçesini seçebiliyordunuz. Çitle sarılmıştı. Kapıya yaklaşmadan önce bahçeye giriş kısmında, rüzgarın etkisiyle gıcırdayan tahta kapı vardı. Rüzgar sorgu meleği gibi gücünü ve şiddetini kapının üstünde, bahçede ki bitkilere hükmetmek için kullanıyordu.

Refleks olarak frenlere aniden bastım. Yavaşlamak istedim. Çitin kapısına neredeyse gelmiştim. Yola baktığımda patikadan çıkmış olduğumu, ağaçların sarmaladığı yol kenarına geçmiş olduğumu fark ettim. Tekrar yola dönebilmek için bir anda gidonu sola doğru kırdım. Ön tekerin patladığını andıran bir ses duydum. Gidon yalpalamaya başladı. Kontrolümün dışına çıkmıştı. Muhtemelen ön tekeri delecek ya da parçalayacak bir şeye denk gelmiştim. Ya keskin bir taştı ya da yolun çökmüş kısımlarından sivri bir yerin üstünden geçmiştim. Aniden dengemi kaybederek sağ tarafıma doğru düştüm. Ne kadar olduğunu tahmin edemiyordum. Fakat ayağımda inanılmaz derecede bir ağrı oluşturacak kadar sürüklendim. Sağ ayağım motosikletin altında kaldı. Acıdan kalkamıyordum. Yolda yıldızlara baka kalmış vaziyette kendimi toparlayıp ağrımı dindirmeye çalışıyordum.