YOL ŞEYTANI

BÖLÜM 62

"Bu varlıkların da bizim gibi inandıkları ve konuştukları diller farklı. Hepsine aynı sözler işlemez. Şimdi dürüst ol, bana herşeyi anlat sana zarar vermeyeceğim. Beni doğru anlaman gerek."

Biraz da olsa sakinleşmiştim. Dürüst olacağımı söyledim. Eğer onun düşüncelerine ortak olup, inandığıma ikna edebilirsem. Buradan kurtulmak ve bana zarar vermesini engellemek için onu etkisiz hale getirebilecek bir fırsat yakalayabilirdim. Düşük olasılıktı fakat şuan için tek plandı.

"Tamam sadece anlattıklarını bir mantığa oturtabilmek adına birkaç şeyden bahsedeceğim. Unutamadığım ve bende travma etkisi yaratmış, ilaç kullanıyor olmama sebep olan bir pişmanlığım var. O kapıda görmüş olduğun motosikleti uzun süredir kullanmıyordum. Bunun sebebini sadece en yakın dostum Tolga biliyordu. Tedavi sürecim de sadece o yanımdaydı. Şuan bile çoğu düşüncem de yarım bir şekilde ilerleyebiliyorum. İnançta, hayata dair zevk aldığım birçok konuda tükenmiş durumdayım. Yaşarken komada olmak bir tanım olabilir. Bana aşık olan ve çok seven bir kız arkadaşım vardı. Bende onu seviyordum. Fakat bana beslediği sevgi, benim ona karşı olan duygularımdan daha fazlaydı. Bana her haliyle ve düşünceleriyle bağlıydı. Bu sevginin fazlalığı boğulduğumu hissediyor olmama neden oldu. Kimse kimsenin merkezi olamazdı. Öncelikle kendin, sonra ailen ve en sonunda amaçların olmalıydı. Bu düşüncelerin doğrultusunda verdiğim karar onu terk etmekti. Bunu yaptım. Sonrasında intihar ettiğini öğrendim. Benim yüzümden olmuştu. Kendi cehennemim de var oldum. Her gün, seni mezara olması gerektiğinden daha hızlı götüren yara haline dönüşüyor bu pişmanlık. Kendimi suçlamadığım bir günüm yok. Adını asla sana söylemeyeceğim."