YOL ŞEYTANI

BÖLÜM 51

"Kurban vermeleri gerektiğini söyledim. Kast ettiğim insan değildi. Sevgi bağı kurdukları bir hayvan da olabilirdi. En azından zaman kazanmış olacaklardı. Sevdikleri bir ruh gerekiyordu. Fakat beni deli olarak adlandırdılar. Okuduğum kitaplardan ötürü, eski inanışlara adanmış bir pagan olduğumu düşündüler. Sonrasında olanlar senin de bildiklerin. Gördüğün gibi buraları ıssızlaştı."

Anlattıklarından sonra içimi korku ve merak aynanda kaplamıştı. Hala hepsinin şaka olduğunu söyleme ihtimalini umutla içimden geçiriyordum. Ama gülmüyordu. Ciddi bir duruşla verdiği cevaplara karşılık ne söyleyeceğimi bekliyordu. Sanki tepkimi test ediyordu. Delirmiş olabilir miydi? Ya da gizemli gözükmeye çalışan, ilgiye aç ihtiyar bir adam. Belki de beni korkutmak için böyle konuşuyordu. Her insanı üstüne yük olarak görüp uzaklaştırmak isteyen bir üslubun alışkanlığı idi. Herşeye rağmen deliliğin sardığı girdapta kıvranan biri gibi hareket etmiyordu. Bahsetmiş olduğu hikayenin dışında anormal bir durumu yoktu. Geldiğimden beri bana yardımcı oluyordu. Tereddüt etmeden karar veriyordu.

Bilemiyordum, kararsız idim. Bu düşünceler kafamda dolaşırken cevap vermek için hazırlanıyordum.

Tam konuşmaya başlayacağım esnada, bodrum katından bir ses geldi. Zincir sesiydi. Aşağıda hareket eden birsey vardı. Kafamı birden bodrum katının kapısına çevirdim. Birkaç saniye baka kaldım. Ardından adam konuşmaya başladı.

"Korkma. Ormanda avlanırken iri bir köpek buldum. Evcilleşmesi lazım. Sakin olabilirsin. Bana alışsın diye kapıda bağlı duruyordu. Sen gelmeden önce bodruma indirdim. Anlatmış oldukları mı da kafana fazla takıp düşüncelere dalma. Eskiden olan şeylerdi. Şimdi endişe duyacak birşey yok. Her yer güvenli. Benimle ilgili öğrenmen gerekenleri öğrendin" dedi.

"Normal şartlarda olsak bütün hikayelerini dinlerdim ihtiyar. Ama bu şartlarda ve bu evdeyken pek havam da değilim" dedim.