Son Dans #Wattys2016

IBölüm 22I

"Ben neredeyim? Buradayım." diyerek ellerimi gözlerimden çektim.

"Leon!" diye seslendim.

Leon yanıma geldiğinde ben konuşuyordum. "Konser hazırlıkları tüm hızla devam ediyor."

"Merhaba, nasılsınız?"

Birden dayanamayıp gülmeye başladım. Ben gülünce Leon'da güldü. Gülmem geçince konuşmaya başladım.

"Konser için hazırlıklı olun çünkü bomba gibi olacak. Çok iyi şarkıcılar var aramızda. Mesela..." dedim ve Leon'u parmağımla işaret ettim.

"Evet, konserde salonu sallayacağız." dedim.

"Kesinlikle." diye söze karıştı Leon. "Bu konseri uzun zaman unutamayacaksınız."

"Galiba?" dedim.

"Galiba." dedi.

Sonra tekrar güldük. Kameranın ekranını kapattım ve Leon'a döndüm. Leon'un gülen yüzü gitmişti. Çok ciddi bir biçimde bana bakıyordu.

"Violetta, biraz konuşalım mı?"

Onun ciddi yüzünü görünce yüzümdeki gülümseme silindi ve boş boş ona baktım. Galiba yine şu 'Birlikte olalım' meselesiydi. Ben reddetmekten yoruldum, o söylemekten yorulmadı.

"Tabii." dedim.

Birlikte müzik odasına yürüdük. O piyanonun oturağına oturdu bende tam karşısına oturdum. Dikkatlice bana bakıyordu.

"Violetta, ben çok çabaladım ama yapamıyorum. Bunu yapamayacağım. Sahnede içimi bir korku kaplıyor." dedi.

İlk başlarda benimle ilgili bir şeyler olduğundan şüphelenmiştim ama şükürler olsun ki benimle ilgili değildi. Bir dakika, bu çocuk ne demeye çalışıyordu?

"Leon, bu gösteriden ayrılacağın anlamına mı geliyor? Bunu mu demek istiyorsun?"

"Violetta ben..." dedi.

"Leon hayır. Beni, bizi nasıl böyle yüz üstü bırakırsın? Sana inanamıyorum." dedim ve ayağa kalkıp odadan çıktım.

Ellerimi saçlarımın arasından geçirdim. Bu... Ne yaptığını zannediyordu bu çocuk? Onca emek, uğraş hepsini çöpe mi atmaya çalışıyordu?

"Violetta?" diyen Federico'yu duydum.

Başımı kaldırıp baktığımda karşımda Federico vardı. Ona baktım boş boş.

"Ne oldu? Ne bu suratının hali? Bir kere de gördüğümde mutlu ol be kızım." diye cümleleri ardı ardına sıraladı.

Hafifçe gülümsedim. "Leon, gösteriden ayrılacakmış."

"Ha, ne?"

"Söylemedi mi?" diye sordum.

Başını iki yana salladı. "Hayır, söylemedi. Niye bırakıyor ki?"

"Sahne korkusu varmış." dedim gözlerimi devirerek.

Göz devirmemi beğenmemiş olacak ki Federico "Violetta bu korku konusunda insanlara saygılı olmalıyız. Gerçekten korkuyla alay edilmemeli." dedi.

"Peki, peki." dedim iç çekerek. "Eee, o zaman ne yapacağız?" dedim.

"Hocayla konuşmak zorundayız."

"Bence bunu ilk önce Leon yapsa daha iyi olur. Sonuçta konu bizimle alakalı değil. Haddimize düşmez." dedim.

"Haklısın." diyerek saatine baktı, sonra "Violetta, benim gitmem gerek. Dans provası yapacağız. Görüşürüz. Sende üzme kendini artık. Seni hep asık suratlı görmekten sıkıldım." dedi ve omzuma vurup gitti.