Myanmar Ghost Stories

ကားလမ်းပေါ်က တစ္ဆေ(စ/ဆုံး)

ရေးသားသူ..တာတေ

ဒီနှစ် ပုဗ္ဗာရုံကျောင်း ကထိန်ကတော့
အတော့်ကို စည်တာဗျို့။ ဆရာတော်ဆိုတာ
ဝမ်းသာလို့ တပြုံးပြုံးဖြစ်နေရောဗျာ။ ဒီလိုဗျို့။
ထနောင်းကုန်းကနေ ရန်ကုန်တို့ မန္တလေးတို့ကို
ပြောင်းသွားတဲ့ ကျုပ်တို့ရွာသားဟောင်းတွေ
သူတို့ချင်း အဆက်အသွယ်လုပ်ပြီး ရွာကို
စုပြန်လာကြတာဗျ။

လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ်,နှစ်ကတည်းက ရွာမှာ ကထိန်ခင်းဖို့
ငွေစုကြတယ်ဆိုပဲ။ လှူလိုက်ကြတာဗျာ။ ကျုပ်တို့
တစ်ရွာလုံး မီးခိုကို တိတ်ရောပဲ။ ပဒေသာပင်တွေလည်း
သီးထားလိုက်တာ နည်းရောလားဗျာ။ အပင်
နှစ်ဆယ်လောက်ကို ရှိတာဗျ။

ရွှေတောင်ဦးဘုရားပွဲမှာ တီးနေကြ ကိုမြင့်တို့
ဒိုးဝိုင်းနဲ့ ဦးရွှေရိုး၊ ဒေါ်မိုးအကနဲ့ ရွာထဲက
လမ်းစေ့အောင် ကထိန်လှည့်ကြတာဗျ။
ထနောင်းကုန်းသားတွေ ပျော်ချက်တော့
ပြောမနေတော့နဲ့ဗျာ။ ကျုပ်တို့ကာလသားတွေ
ကတော့ လွှတ်ပင်ပန်းတာပေါ့ဗျာ။

ဒါပေမယ့် ကျုပ်တို့ကလည်း ပျော်နေတာဆိုတော့
ပင်ပန်းတယ်လို့ကို မထင်ဘူးဗျို့။ ကျုပ်တို့
ကာလသားတွေ တစ်ယောက်မှ အိမ်မပြန်ရဘူးဗျ။
အားလုံး ဆရာတော့်ကျောင်းမှာပဲ အိပ်ကြရတာ။
အိပ်တယ်သာ ပြောတာပါဗျာ။ မှေးရုံကလေးပါပဲ။
မနက်ကျွေးဖို့ရာ ညကတည်းက ချက်ပြုတ်
နေကြတာမို့လား။

တန်ဆောင်မုန်းဆိုတော့ ကျုပ်တို့အညာက
အတော်အေးနေပြီလေဗျာ။ ရန်ကုန်ကလာတဲ့
ကိုစိန်မောင်တို့၊ ကိုမြမောင်တို့ဆိုရင် ကျောင်းဝင်းထဲမှာ
မီးလှုံနေကြတာဗျ။ ကိုစိန်မောင်နဲ့ ကိုမြမောင်က
ရန်ကုန်မှာ နေကြတာ။ တက္ကစီးကားတွေ
ထောင်ထားတယ်ဆိုပဲ။

သူတို့ညီအစ်ကိုလည်း ကိုယ်တိုင် တစ်ယောက်တစ်စီး
မောင်းတယ်။ ပြီးတော့ သုံးစီးလောက်က သူတို့
ထောင်ထားပြီး သူများကို ငှားထားတာ။
အခုလာတော့ လိုက်လာတဲ့ တက္ကစီသမားတွေ
ခြောက်ယောက်၊ ခုနှစ်ယောက်လောက် ရှိတယ်ဗျ။

"ဟေ့ကောင် တာတေ၊ လာပါဦးကွ"

ကိုမြမောင်ရော ကိုစိန်မောင်ရော ကျုပ်ကို
လွှတ်ခင်တာဗျ။ ကိုစိန်မောင်ကြီး ခေါ်လို့
ကျုပ်က သူတို့ မီးလှုံနေတဲ့နေရာကို သွားလိုက်တယ်