'En Güzel Beşiktaş'ın Çocukları Sever: 4'
Tek bir dünyada, nasıl olurdu da birbirinden çok farklı iki dünya olabilirdi?
***
"Abart." dedi Eylül memnuniyetsiz ifadesi ile bana bakarken. "Gayet tatlı bir çocuk. Kıvırcık falan, beğendim ben." diyerek d...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
FİNAL
Mayıs, İstanbul.
"Ne bir heves, ne bir tutku!"
Gözlerim ısınan oyuncuların üzerindeyken kendimi her an ağlayacakmış gibi hissediyordum. Bundan yıllar önce, burada durmuş ve rüyalarıma giren on beş numaranın ilk maçını izlemiştim. Tam olarak aynı yerdeydim ve bütünu77 stat tek bir ağızdan aynı besteyi söylüyordu. O anlar hafızamın içinde dünmüş gibi netti.
On sekizimdeydim, hayatımda Beşiktaş dışında bir zıtlık istemediğimi düşünürdüm. Çünkü zıtlıkların şanssızlıklar ve mutsuzluklar getireceğini düşünürdüm. O ise düşüncemin yanlış olduğunu, kalbimi kalbine katarken kanıtlamıştı bana. Zıtlıklar birbirini tamamlardı. Tıpkı bizim de birbirimizi tamamladığımız gibi.
"Beşiktaş'ım anlatılmaz bir sevgi bu..."
Bakışlarım Beşiktaş oyuncuları arasında aradığı kişiyi bulduğunda, yüzümde bir gülümseme yer edindi. Ona baktığımda hala içimde kıpırdanmalar oluyordu. Kalbim göğüs kafesimin altında hızlıca atmaya başlıyordu. Yıllar geçmişti, çok şey değişmişti ancak onu görünce hızlanan kalbim hiç değişmemişti. Gözlerimi ondan çekemeden hafifçe iç çektim.
Beşiktaş'ın on beş numarası son maçında ilk on birdeydi. Son kez sahada ailem dediği insanlarla mücadele edecek, taraftarının önünde son kez oynayacaktı. Son kez üzerinde Beşiktaş olan antrenman formasını giymiş, son kez siyah beyazlı formayı giyecekti.
"Seviyoruz, tapıyoruz!"
Beyaz şortunun köşesinde yazılı on beş sayısı, senelerdir değişmeyen şeylerden biriydi. Dövmelerinin olduğu bacakları, sol kolundaki dövmeler, kıvırcık tutamların alnına döküldüğü dağınık saçları... Yüzündeki o ciddi ifade, ışıl ışıl parlayan kahveleri.
Rüyamın ruhu, gerçeğimde de beni bulmuştu.
Adal'ın gözleri gözlerime değdiğinde, ciddi ifadesi bozuldu ve yüzünde geniş bir gülümseme yer edindi. Gözleri hüzünlü baksa da, o da bende bir gün yeniden bu taraftar ile birlikte olacağını biliyorduk. Herkes evden giderdi, bu değişmezdi. Ama giden herkes, elbet bir gün evine geri dönerdi.
"Aşkından kahrolduk biz geberiyoruz!"
Adal doğrulup ellerini beline koydu ve gülümsemesini biraz daha genişletip bana göz kırptı. Karşılık olarak bende ona göz kırptığımda güldü ve başını iki yana salladı. Önüne döndüğünde bende kaldığım yerden onu izlemeye devam ettim.
Şubattaki İngiltere tatilimizden beri ilişkimiz kesintisiz devam ediyordu. Gerçek anlamda çok mutluyduk ve hiçbir sıkıntımız, sorunumuz yoktu. Geçmişteki acı verene her şeyi kesip atmıştık. Bu ikimizde de büyük bir rahatlama yaratmış, bizi kendimize getirmişti. Ve birbirimize.
