İstanbul Saklasın Bizi

48. Bölüm: "Büyük Zaman Hatası"

48. Bölüm: "Büyük Zaman Hatası"

3 Ay Sonra...

Demem o ki bayım;
Mümkünse biz bir daha hiç karşılaşmayalım.
Şehrim şehrine küssün,
Ellerim ellerine...
Demem o ki bu emanet sevda varsın kalsın yarıda...
Mecnun'a ibret olsun sonumuz...
Bırakalım kalsın dilimizde o şarkı...
Ne sokağıma uğra, ne rüyalarıma...
Bildigin tüm şiirleri de at gitsin çöpe
Ve ait olmasın kimse artık birbirine...

Zaman geçince, isteklerimiz gerçekleşince, yaşamımızın eskisi gibi olmasını isteriz, hayatımızın tamamen olumlu sonuçlanacağını düşünürüz. Umduklarımız çok farklıdır, hayal ettiklerimizle yaşamaya çalıştığımız hayat ise genelde aynı değildir. Hayal ettiklerimiz gerçekleştiğinde yaşardık asıl hayal kırıklığını, bıraktığımız şekilde kalmazdı istediklerimiz. Yaşamın bize verdikleriyle bizim istediklerimiz arasında ayrıntıyı gördüğümüzde anlardık, umduğumuzu yaşayamadığımızı... Hayat ektiğimizi biçtirmiyordu, bunu zaman geçtikçe daha iyi anlıyorduk. Kırılan düşlerin gölgesinde, ağır hayal kırıkları eşliğinde öğreniyorduk. Öyle ya da böyle, hayatı bir şekilde yaşıyorduk; hayal kırıklarıyla bile olsa yaşamaya çalışıyorduk.

Temiz bahar kokusuyla güne gözlerini aralarken güneş ışıklarının yüzüne vurmasıyla iyice sevindi. Çoğu kişinin aksine Hande, güneş ışıklarını seviyordu, yüzüne değerek uyanmasından rahatsız olmuyordu. Yatağında zorlukla doğrulurken sırtını yatak başlığına dayayarak oturur vaziyete geldi. Geceden camını aralık bırakmış, ilkbaharın kokusuyla uyumayı tercih etmişti. Bunca dargınlığa ve kırgınlığa rağmen hayatın güzelliklerinden keyif alabiliyordu, çünkü kendisini mutlu eden insanlar vardı hayatında. İnsanlar değil aslında, sadece bir insan vardı, o her zorluğuna yetmişti. Yaşadığı zorluklarda daima kendisiyle olmuş, güven duygusunu yüreğine nakşederek, kendisini yalnız bırakmamakla beraber, sıcak elleriyle şifa olmuş, annelik etmişti kendisine.

Zor günlerinde Nurcan Hanım, daima yanında olmuş, ellerini hiç çekmemişti üzerinden. Kaybettiğini sandığı umutlarını bulmaya çalışırken hep kendisine destek çıkmıştı. Güvenmişti başlarda, kararlarına saygı duymuş, iki annesi gibi kimseyle yarışmadan, sadece kendisini düşünmüştü. Sözleriyle motive etmişti kendisini önce, sürekli kurduğu sihirli kelimelerle kendi gücünü görebilmesi için Hande'ye hep yardım etmişti. Yıllarca evini arayan genç kadın, şimdi aramıyordu, Nurcan Hanım'la zaman geçirirken evini buluyordu...

Yerinde duramadı, yatağından tamamen çıkmak istedi. Üzerinden ince yorganı sıyırarak kaldırırken bacaklarını yana doğru sarkıtarak iyice kalktı. Dışarıdan gelen temiz havayı ciğerlerine çekerek kokladı. Huzurunu önce kendinden, ardından sevdiklerinden alıyordu. Hayatı yoluna girmiş, biraz düzen almıştı, olmaz dediği ne varsa gerçekleşmişti. Zamanında eliyle ittiği hayata şimdi, tekrardan kavuşmuştu. Sımsıkı sarılmıştı kavuştuklarına, daha kaybetmeye niyeti yoktu. Bunları kazanmasının sebebi aslında sevdiği insanların zor günlerinde yanında olarak kendisine destek çıkmalarıydı...

Üç ay önce boşanarak, özgürlüğüne tamamen kavuşmuştu. Yalnız ama bekar bir kadın olarak şimdi tek başına hayatı kucaklıyordu. Yapamayacağını sandıklarını başarmıştı. Olmayacağını sanmıştı aslında başlarda, çünkü umduğu gibi mahkemede, Aras reddetmiş, boşanmak istemediğini izah etmişti. Bildiği gerçekleşmiş, anlaşmalı şekilde boşanamayacaklarını orada tekrardan anlamıştı. İkinci mahkemeye ertelenirken duruşma, umudunu tamamen yitirmişti.

Yeterli deliller toplanırken gördüğü şiddet, aile içi geçimsizlikler ve kocasını bıçaklamış olması; bunların tamamını göz önünde bulundurarak ikinci duruşmaya gitmişti. Başarılı avukatının yardımıyla, gerekli delillerin eşliğinde, Aras'ın itirazlarının beraberinde, mahkeme sonuçlanmıştı. Kendisinden ayrılmamak için avukat bile tutmuştu kocası ama istediğini elde edememişti. Çarelerin tükendiği zamanda duruşma, genç kadının istediği şekilde sonuçlanmıştı. Boşanma gerçekleşirken bekar bir kadın olarak hayatına devam etmek üzere ayrılmıştı mahkeme salonundan...