"Hiç mi umut kalmadı çalıkuşu, ben sevdamızı kurtarsam, tekrar, bir şans daha veremez misin bana?..."
"Benden kocaman bir aşk aldın Fatih, bana babamı geri ver, senden karşılığında; sadece kahramanımı kurtarmanı istiyorum, sevdamıza gelince, inan b...
Yeni kurgumun ilk bölümü ile herkese merhaba! Geç geldim ama bölümün içime sinmesi için de oldukça çabaladım. Sürekli sildim bazı sahneleri, başa sardım. Sonunda sindi içime. Çok sevdim. Bakalım, siz ne düşüneceksiniz bölüm hakkında? Yorumlarınızı, çekinmeden belirtebilirsiniz. Yıllardır kaleme almak istediğim ama ancak şimdi nasip olan kurgularımdandır. İyi ki de şimdi nasip oldu. Gelişmiş kalemim ve hayal gücümle geldim karşınıza. Tabii ki de, daha tam olarak istediğim noktaya ulaşabilmiş değilim. Zaman geçtikçe ulaşacağım inşallah. Okudukça eleştirin, olur mu? Pasaj eleştirilerini ve genel eleştirileri eksik bırakmayın.
Bölüm şarkımız, tam da istediğim gibi oldu. Karakterlerimizin kırık kaplerini betimlerken, bana eşlik eden şarkılarımızdandır. Devrim Gürenç'in, "Sen Hiç Mi Bahar Görmedin?" şarkısı ile oluşturdum bölümü. Şarkının her nağmesi içime işlerken, satırlarımda kayboldum. Hande'yi, kaleme almak için sabırsızlanıyor, sürekli bölümler oluşturmak istiyorum. Medyamızda tabii ki de tam, bölüme uygun görsellerimizden biri var, artık bölüme geçebiliriz.
Keyifli okumalar!
1. Bölüm: "Mavi Deniz"
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Güldü. "Kuş bana anlattı," dedi. Ferahlayıverdim... Kuş anlattıysa herhalde iyi şeyler anlatmıştır. Kuşlar kötü şey anlatır mı?
SAİT FAİK ABASIYANIK / Alemdağ'da Var Bir Yılan ( Sayfa : 118)
Hande, kuşlara olan tutkusu ile bilinirken, kendini hiç değiştirmedi. Küçük sevinçleri eşliğinde mutlu kılardı hayatını kendine. Hatıra defterinin arasına, çektiği kuşların resimlerini koyarken, daima onlara tutkun oldu. Belki de kuşlar ona, hep babasını hatırlattılar. Çünkü babası gittikten sonra, daha çok bağlandı onlara. Hayatla mücadelesi, çok küçükken başlamıştı. Hayatın darbeleri üstüne geldiğinde, tek tutunağı, kuşların fotoğraflarını çekerek umutlanmak olmuştu. Sahil kenarında, temiz oksijeni içine çekerken, felçli olan kolunun izin verdiğince kareleri tuttu. Defalarca kez makinesinin tuşuna bastı. Başarmıştı. Yakalamıştı en güzel kareleri. Umutlarını da almıştı kadraja. Yorgunca, koltuk değneğinden destek alarak banka oturdu.
Mavi denizin derin sularına bakarken, içi huzurla dolmuştu. Geçmişi, kaçarken takıldığı en acı zamanıydı. Geçmişti kimileri için, bitmişti... Gel gör ki Hande için, bitmemişti, bitirememişti. Silip de atamamıştı kafasından. Unutamamıştı geçmişini, çıkamamıştı hâlâ içinden. Gözlerini kapattı, rahatlamak için sımsıkı örttü kehribar rengi gözlerini... Kahretsin ki her gözlerini kapattığında olduğu gibi, şimdi de o korkunç günü hatırladı. Hande'yi bazen kuşlar bile ferahlatamazdı. Babasını, ölse de affetmeyecekti, silmişti onu artık. Tam, altı sene öncesine geri gitti zihni. Çıkamadığı, her gün kâbusları olan geçmişi, bir kez daha canlandı...
