64:

1 0 0
                                    

64. Her POV

His disbelieving face shows how confused he is while staring at my dazed and empty eyes. Sadness and pain were visible through him because of the tears flowing down his cheeks.

This is the first time I saw him cry.

And worst, I’m the reason behind those tears.

“H-how?” Malungkot niyang saad habang nakatitig sa mga mata ko. I looked at his wound and came closer to him. Marami nang dugo ang nabawas sa kaniya pero hindi niya iyon inalintana.

He even shows no fear of me despite the thought I can k*ll him anytime.

“Paano nga ba?” I said while my eyes were fixed on him.

“Paanong ako si Deáthale kung ako ang lagi mong kasama?” Inosente kong saad na tila wala ring alam.

“Paano mo mahahanap si Deáthale kung nasa tabi mo lang siya?” Tinalikuran ko siya at inikot ang tingin sa mga taong ngayon ay nakatulala at hindi rin makapaniwala sa nakikita.

“Paanong nagawa kong patáyin ang sarili kong anak?” Pinulot ko ang katanang inihagis kanina at muling malamig na tumingin sa kaniya.

Tinging may halong galit at poot dahil bumalik nanaman sa akin ang ala-alang sinapit ng mga magulang ko sa kamay ng walang kwenta niyang organisasyon.

“Paanong naging ako si Deáthale kung nakita mo mismong bináril niya ako sa harap mo?”

“Paanong ang babaeng hindi mo inaasahang pakasalan ay ang babae ring sisira at papatáy sa ‘yo?”

“Paano ko plinano ang lahat?” Hinawakan ko ang baba niya at iniharap iyon sa akin.

“Paano, Seviro?”

“Paanong si Celestine, Satanaia, Aevia, at Deáthale ay iisa?”

Nevertheless | ✓Where stories live. Discover now