Nevertheless | ✓

93:

93. “I never imagined I would take off this mask after fifteen years,” he threw the mask and smirked at me.

“How are you? Nagustuhan mo ba ang mga regalo ko? Kaya pa ba… Deáthale?”

“How could you f*cking do this? How could you k*ll your own child?” I curséd.

He laughed sarcastically, “Wala akong anak...”

“At kahit kailan hindi ako nagka-anak sa babaeng gaya mo. You’re a murdérer.” My jaw clenched while k*lling him inside my mind. This man is really insáne.

And I’m aware of that, he will be the next one I would k*ll.

“Why are you eager to k*ll my wife?” Sevi suddenly spoke after the silence while his cold stares were fixated on Xav. I can sense danger in his eyes for he was really exasperated to this guy.

“Oh, Your Highness, nandito ka pala,” sarkastiko niyang saad bago yumuko at tumawa.

“Because this woman deserves it. Kung hindi naman dahil sa kaniya hindi ako magkakaganito ngayon eh. Kung hindi rin dahil sa kaniya hindi mamamatáy ang kapatid ko,” he then glared. He took a knifé and pointed it directly to me but Sevi hid me from his back.

“What are you talking about?”

“Don’t you know, Celestine? Don’t you know how much I suffered when I shót my own sister? Kasalanan mo ang lahat kung bakit namátay ang kapatid ko… si Shanaya. Kung hindi lang dahil sa katángahan mo hindi sana iyon mangyayari sa kaniya,” tumulo ang luha sa mga mata niya kaya lalo akong naguluhan.

“I’m the brother of Shanaya, ako ang unang anak nina Vercelo at Eve pero tinago nila ako kaya walang nakakaalam na may anak na sila bago kayo dumating ni Shanaya…”

The f*ck?!

Napasinghap ako sa narinig dahil hindi na ata kinaya ng utak ko ang mga malaman at nangyari. Paanong anak nila ang isang ‘to? Vercelo and Eve didn’t mention they had a son before. I haven’t seen his face even once when I was young.

“Then we met… but all this time, hindi naman talaga kita minahal. Pareha lang nating ginagamit ang isa’t isa, Celestine. Because in the end, I’m also planning to k*ll you,” tumalikod siya at bumalik sa kanina niyang puwesto. Kinuha niya ang báril na hawak ng isa niyang kasama at itinutok iyon sa akin.

“Let’s have a storytelling first,” he took the cigarétte and lit it before starting to talk.

“Once upon a time in a far-away land, may isang batang lalaking gustung-gustong ampunin dahil naghahanap siya ng kalinga sa isang ama’t ina…”

“…And it was me!” Sabik siyang pumalakpak at tumawa. Tángina báliw na ang isang ‘to.

“Until one day, inampon ako nila Vercelo. I was beyond happy that time because finally, I had a family. But this f*cking little girl came,” he sharply looked at me, “I got jealous of you to the point I attempted to put póison in your drink when you were four but Vercelo saw me. Inilayo nila ako sa kanila at sa iba pinatira hanggang sa lumaki akong ibang tao ang nag-aruga sa akin dahil nasa’yo ang lahat ng atensyon nila. Nakalimutan na nilang mayroon pa silang anak dahil sayo,” pagak siyang tumawa kahit na bakas ang sakit sa kaniyang mga mata.

“So I planned to pursue you after so many years. Niligawan kita at kinuha ang loob mo para patáyin ka sa huli. Pero hindi ganoon magiging madali ang lahat dahil gusto muna kitang nakikitang nahihirapan bago ka mawala,” he grinned, “and I succeed! Akalain mo iyon? Ubos na ubos na sayo ang lahat kapag pati si Seviro ay pinatáy ko?”

I heard Sevi’s sworé but I held his hand that is now shaking because of the tension he feel. Pakiramdam ko anumang oras ay sasabog sa galit ang isang ‘to kaya pilit ko siyang pinakakalma.

“But then Shanaya came. The only person who made me feel I am loved. Si Shanaya lang ang taong nagparamdam sa akin kung gaano ako kahalaga. Siya lang ang tanging kapatid ko na tinuring akong tunay na pamilya… at si Shanaya ang dahilan kung bakit ko ginagawa ang lahat ng ito.”

“Until one day, pinatáy ang mga magulang namin ng isang walang kwentang organisasyon,” mariin siyang tumingin kay Sevi, “Kaya sa sobrang galit namin ni Shanaya, pinagplanuhan din naming patáyin sina Seilia at Leonardo, ang mga magulang mo, Seviro.” Tumiim ang bagang ko sa narinig pero nanatiling walang emosyon at tahimik ang katabi ko na tila alam na niya ang lahat.

Muling tumawa si Xav bago tumingin sa akin.

“At dahil sa selos ni Shanaya sayo dahil nasa iyo ang lahat ng atensyon ng mga magulang namin, she asked me to help her to k*ll you. Hindi ako nagdalawang isip na pumayag dahil pareha lang naman kami ng intensyong patáyin ka. Ako ang nag-utos na manloob sa bahay niyo ni Sevi, ako rin ang lalaking muntik mo nang masagasaan noon sa parking lot noong nasa mall ka, ako ang dahilan kung bakit namatáy ang anak nating dalawa… at ako rin ang aksidenteng naka báril kay Shanaya,” ikinuyom niya ang kamao at galit na tumingin sa akin.

Nanginginig na rin ako sa galit ngayon dahil sa ginawa ng taong ‘to. This guy had completely lost his sánity. Marami na rin akong napátay pero ganitong karumal-dumal. For f*ck’s sake, he k*lled innocent people.

“Ikaw sana ang nawala ngayon at hindi ang kapatid ko. Sa kabila ng galit niya sayo tinuring ka na rin niyang pamilya kaya sinalo niya ang baláng sa noo mo sana pupunta.”

“Ikaw ang may kasalanan ng lahat. Kasalanan mo kung bakit namatáy ang totoo mong mga magulang, kasalanan mo kung bakit namâtay ang mga magulang ni Seviro, kasalanan mo kung bakit namátay sina Vercelo, kasalanan mo kung bakit namatáy ang batang nasa sinapupunan mo, kasalanan mo kung bakit namátay si Shanaya, at kasalanan mo kung bakit namátay ang pamilya mo…”

“Kasalanan ang pinanganak at nabuhay ka.”