Κάτω Από Την Επιφάνεια

Κεφάλαιο 7-8

                                                                                  ΚΕΦΑΛΑΙΟ 7

                                                                                 «ΚΑΛΗ ΑΡΧΗ»

Η Μάρα ήτανε ξαπλωμένη στον καναπέ του σαλονιού και διάβαζε Τζο Νέσμπο, ακούγοντας μουσική από το λάπτοπ της με τα ακουστικά. Πάντα θαύμαζε τον συγγραφέα. Ο τρόπος που έγραφε την έκανε να δημιουργεί εικόνες με όλα τα τοπία και τις σκηνές που περιέγραφε. Ένιωθε λες και η ίδια βρισκότανε μέσα στην ιστορία ως ένα πνεύμα που παρατηρούσε τα πάντα και ταξίδευε μαζί με τον αφηγητή , κάνοντας αναδρομές πίσω στο παρελθόν, αλλά και σε μερικές περιπτώσεις ταξίδια στο μέλλον. Ξαφνικά ένιωσε ένα χέρι στον ώμο της και πετάχτηκε τρομαγμένη, με τα ακουστικά να εκτοξεύονται από το κεφάλι της στο πάτωμα. Λες και βγήκε από ένα δωμάτιο με πολύ καλή ηχομόνωση, κατάλαβε ότι το κινητό της χτυπούσε και ότι η φανερά εκνευρισμένη Ανατολή βρισκόταν πίσω από το κεφάλι της, φωνάζοντάς της να το σηκώσει.

«Καλά, καλά πώς κάνεις έτσι; Θα το σηκώσω...Ναι;»

«Μάρα;» Η γνώριμη φωνή του Πάνου την ξάφνιασε.

«Πάνο;» απάντησε διστακτικά και κοίταξε την ώρα. 14:53

«Ναι. Να σε ρωτήσω, θα ήθελες μήπως να πάμε για ένα μπάνιο στην θάλασσα; Το ξέρω είναι τελείως τελευταία στιγμή αλλά...»

«Τί ώρα;» Η Μάρα δεν είχε καν προλάβει να σκεφτεί, λες και η απάντηση βγήκε από μόνη της από το στόμα της. Ο Πάνος δεν είπε τίποτα για λίγα δεύτερα, μάλλον ξαφνιάστηκε και αυτός.

«Γύρω στις 15:30;»

«Τέλεια. Θα πάμε σε αυτή κοντά στην εκκλησία έτσι;»

«Όπου θέλεις».

Η Μάρα χαμογέλασε και αφού χαιρέτησε τον Πάνο, πετάχτηκε από τον καναπέ και μαζεύοντας τα ακουστικά της από το πάτωμα, έτρεξε στο δωμάτιό της για να ετοιμαστεί.

Μισή ώρα αργότερα, οδηγούσε το ποδήλατό της, οδεύοντας προς την παραλία. Περνώντας από το μικρό εκκλησάκι, η ανάμνηση του μυστηριώδη άνδρα τής ήρθε στο μυαλό και για την υπόλοιπη διαδρομή ήταν το μόνο που σκεφτόταν. Φτάνοντας, είδε τον Πάνο να την περιμένει εκεί.

«Γεια!» αναφώνησε με ένα χαμόγελο.

«Γεια, τί κάνεις;» ρώτησε η κοπέλα, κατεβαίνοντας από το ποδήλατο.

«Καλά, εσύ; Ελπίζω να μην σου χάλασα το πρόγραμμα».

«Όχι βέβαια! Πάμε;» ρώτησε η Μάρα και έδειξε με το κεφάλι της την θάλασσα. Κατέβηκαν την κατηφόρα συζητώντας και αφού άφησαν τις τσάντες τους σε έναν βράχο, μπήκανε μέσα στην θάλασσα.