The Story of Us

Chapter 26

Hindi ko alam kung saan na ako nagpunta. Ang alam ko ay wala na ako sa loob ng school. Nakalabas ako ng walang humaharang sa akin. Umalis ako ng school ng hindi nalalaman ng kahit na sino.

Para akong tanga na naglalakad habang umiiyak. Hindi ko alam kong paano ako nakapunta sa apartment ni Ryle. Mabuti na lamang ay alam ko ang passcode niya. Hindi ko kasi dala ang susi.

Pumasok ako doon. Patuloy sa pag-iyak. Nagtungo ako sa couch.
My heart racing and tears blurring my vision. Hindi ko alam bakit ako  patuloy sa pag-iyak. Kung bakit ako umiyak dahil tinaasan lamang ako ni Ryle ng boses.

Alam kong masyadong mababaw pero nasaktan ako.

"Nakakainis...Edi magsama silang dalawa. Edi sila na lang. Total bagay naman sila. Gusto naman siya ni Chanda, gustuhin niya din para happy sila..." bulong-bulong ko.

All I could think now was Ryle's angry voice, the way he shouted at me in front of Chanda. My emotions were a tangled mess of anger, hurt, and confusion. I wanted to scream pero hindi ko magawa. Humikbi lamamg ako habang yakap ang sarili.

The pain inside me was overwhelming. I couldn't believe he would speak to me like that, especially after everything we had been through together.

Sa kalagitnaan ng pag-iyak ko ay naramdaman ko ang pagbukas ng pinto. Napalingon ako doon. Nag-iwas din ako ng tingin ng makitang si Ryle ang siyang pumasok sa loob.

Galit ako sa kanya. Naiinis.

"Baby..." nanuyong tawag niya.

Hindi ko siya pinansin. Akmang hahawakan ako ng  agad akong umiwas.

"Anong ginagawa mo dito?" asik ko. He didn't answer me. "Bumalik ka na do'n."

I heared his sighed. "I'm sorry..."

The tension in my chest felt like it was going to burst. Hindi ko matanggap na iyon lamang ang maririnig ko sa kanya. Sorry lang? Tangina niya.
Galit ko siyang tiningnan pero maamo lamang ang kanyang mukha.

"For the first time. You raised your voice to me dahil lang sa kanya..." matabang kong sabi. Mapait din akong napangiti. "You fucking hurt me. My feelings, and I hate you!"

Ryle’s expression softened as he walked over to me. Ramdam ko ang pag-iingat sa kanyang paggalaw. "Baby, I’m sorry. I didn’t mean to—”

“Didn’t mean to?” I interrupted, my voice rising again. “You were yelling at me, Ryle! You made me feel worthless in front of her! Pero sabagay ano naman dapat pakialam ko? Baka nga mamaya gusto mo na din siya kaya gano'n na lang ang inasta mo."

Umiling-iling ako. Lumapit si Ryle sa akin pero pilit akong lumalayo.

"Let's talk, baby. Huwag kang lumayo...." he pleaded.

"Umalis ka na. Iwan mo ako!" malakas na sabi ko sa kanya.

"No, baby. No..." sabi niya.

Napailing ako. Patuloy sa pag-iyak.

"Bumalik ka na do'n! Total siya naman kinakampihan mo hindi ba?! Wala lang naman ako para sa‘yo kaya umalis ka na Ryle!"

Parang awa mo na dahil kunting suyo at lambing mo lang sa akin ay bumigay na  ako.

"Baby what's with your voice? Can you talk without raising your voice at me? it freaks me out whenever your tone changes a bit. Let's talk without raising our voice..." malambing niyang sabi.

Nag-angat ako ng tingin sa kanya. Puno ng pagmamakaawa ang kanyang mga mata.

"I-ikaw nga...tinaasan mo ako ng boses."