The Story of Us

Chapter 22

I stood at the edge of the beach, the sand cool beneath my feet. A blindfold covered my eyes, obscuring everything from view. The soft murmur of waves against the shore and the occasional call of a distant seabird were the only sounds I could hear. The world felt both thrillingly unknown and comforting at once.

"Are we almost there?" tanong ko sa kanila at mababakas sa aking boses ang excitement.

Inaalalayan nila ako sa paglalakad. May nakahawak sa dalawang kamay ko. May nakaalalay naman sa aking likuran. Simula pagbaba namin sa sasakyan ay agad nila akong  piniringan.

"Malapit na. Kalma ka lang," sabi nila.

We finally stopped. I could feel the sand shifting slightly under my feet as they led me to a halt. A hush fell over the group, and I wondered if they were all grinning at me, waiting for the big reveal.

Napakagat na lamang ako ng labi habang mabilis ang tibok ng puso dahil sa nararamdaman.

"Ready ka na?" boses ni Divina kaya napatango. "Okay, puwede mo ng tanggalin ang blindfold mo!"

Dahan-dahan kong tinanggal ang pagkakatali sa likuran. In-adjust ko muna ang aking mga mata dahil nanlalabo ang mga ito ng bahagya.

Gano'n na lamang ang pag-awang ng aking labi ng makita ang kabuuan ng igala ako ang aking mga paningin.

The beach was softly illuminated by the warm glow of string lights, their delicate light flickering like stars caught in the branches of nearby palms. The sand had been cleared and set up with a small table draped in a white cloth. On top of it was a simple, yet beautifully decorated birthday cake with candles already lit. The soft hum of music from a portable speaker filled the air, creating a soothing backdrop.

Hindi ko maiwasan na mapangiti dahil sa nakikita. Nababakas din ang ngiti sa kanilang mga mukha.

"Surprise! Happy Birthday, Felianna!" Natutuwang sigaw nila

May hawak na bote  ng alak ang mga lalaki habang pagak na natatawa. Mga mga balloons namang hawak sina Mary at nakangiti silang lahat na nakatingin sa akin.

I felt my eyes well up with tears, touched by their thoughtfulness. This was far more than I’d expected, and the effort they’d put into it was overwhelming. I took a deep breath, trying to steady my emotions, and smiled widely.

“Thank you so much!" Naiiyak na sabi ko sa kanila.

"Huwag kang iiyak, hah? Birthday mo ngayon kaya bawal!" sabi ni Divina."

Dahil doon ay pinigilan ko ang pagpatak ng mga luha sa aking mga mata dahil baka hindi kasiyahan ang mangyari.

I looked around, my gaze fell on Ryle, who was standing a little apart from the rest of the group. He was leaning casually against a nearby palm tree, a soft smile playing on his lips. His presence seemed to make everything even more special. He caught my eye, and our gazes met. In that brief moment, everything else seemed to fade away. The warmth of his smile made my heart skip a beat.

Napakagat ako ng aking labi habang nakatitig sa kanya. Nakangiti siya habang nakatingin sa akin. Nakabukas ang dalawang butones ng suot na  polo ni Ryle, kulay itim iyon. Bahagyang hinahangin ang kanyang buhok na siyang mas lalong nagdadagdag ng kaguwapuhan sa kanya.

Parang siya lamang ang tao ngayon. Kaming dalawa. Nawala sa isipan ko ang mga kaibigan. Tanging ang nais lamang ay ang presenya ni Ryle.

"Ryle..." tawag ko sa kanya.

Mabilis akong lumapit sa kanya. I hugged him. He chukled and hugged me back. Hinalikan niya din ng bahagya ang tuktok ng ulo ko.

"Grabe, talagang si Ryle ang unang pinuntahan." Pagpaparinig nila.