The Story of Us

Chapter 43

The morning light filtered through the curtains, gently waking me from a deep sleep. I stretched and rubbed my eyes, then sat up and looked out the window. The view took my breath away. The beach was bathed in the soft glow of dawn, and the sea stretched out before me, shimmering with hues of blue and gold.

Napangiti ako at masayang bumangon. Walang kahit na anong bigat na nararamdaman sa aking dibdib.

Naglakad ako patungo sa may bintana at hinawi ang kurtina. Hinayaan kong pumasok ang liwanag galing sa labas. I smiled gently. The cool, salty breeze from the ocean filled the room, carrying with it the sounds of waves lapping against the shore. Hindi nawala sa mga paningin ko ang mga pamilyang maagang naglalaro sa may dalampasigan. Mga batang naghahabulan. Umalingawngaw ang mga boses, their joyous voices carrying on the breeze.

Napakasarap talaga sa ganitong lugar. May kapayapaan kang mararamdaman.

Nag-ayos ako ng sarili. Nagtimpla ng gatas paglabas ng silid at lumabas.
As I stepped outside, the sand felt warm beneath my feet. I took a deep breath, letting the fresh, sea air fill my lungs. The sun was already rising higher, promising a beautiful day. I noticed a group of kids building a sandcastle near the water's edge. Their laughter and excitement were infectious.

"Good morning, Maria!" Ngiting bungad sa akin ni Sancha.

"Good morning din!"

Siya ang nag-asikaso sa akin ng pumunta ako dito. Hindi niya ako pinabayaan. Pinsan ko si Sancha at siya talaga ang aking nilapitan dahil sa aming magpipinsan. Siya lamang ang naninirahan malapit sa karagatan. Mas pinili ang kapayapaan.

"Kumusta ang tulog mo?" mahinhin ang boses na tanong ni Sancha ng lumapit sa akin.

I sipped on my milk. "Maayos naman. Thank you pala sa pag-aasikaso sa akin, Sancha. Pasensya na din sa naging abala na ginawa ko."

"Ano ka ba! Wala iyon. Nagulat ako na bigla kang tumawag sa akin at nagpapasundo. Mabuti na lang din nasa Maynila kami at saktong pauwi dito."

Nilibot ko ang mga paningin ng may ngiti sa labi.

"Magsabi ka sa akin hah kapag may ibang mga kailangan ka pa. Nandiyan lang naman ako sa kabilang bahay. Atsaka ipapalinis ko pa iyang sa iyo dahil hindi na siya masyadong nagagamit. Sensitive pa naman ang buntis," she pouted a bit.

She knows that I'm pregnant. Hindi ko naman tinago sa kanya, she respect me too.

"Sobrang thank you talaga, Sancha. Promise babawi ako."

"Wala iyon, Maria. Enjoy ka lang dito. Huwag ka mag-isip ng hindi maganda, baka makaapekto sa baby mo. Dapat blooming ka at fresh lang." Ngiti niya.

"Thank you."

"Fighting, Mommy!" she cheer up.

Dinaldal niya ako at nawili ako sa kanya. Pinang-gigilan ko din ang kanyang buhok.

"Gusto mo samahan kitang maglakad lakad?" she asked sweetly.

Umiling ako. "Hindi na. Thank you ng marami. Kaya ko naman. Sobrang naabala na kita."

She chukled. "Ano ka ba. Sabing wala iyon."

Pagkaalis niya ay inubos ko ang aking gatas. Naglakad lakad na din ako hanggang sa nakita ko ang mga batang masayang nagbubuo ng sandcastle.

"Hello sa inyo!" sabi ko sa kanila. "Ang ganda naman ng ginagawa ninyo.

One of the kids, a young boy with sandy hair, looked up and grinned. "Thank you so much, Ate. We're making it bigger so it can be a castle for all of us! Super ganda mo po pala."