The Story of Us

Chapter 29

Umupo ako ng pumasok sa kusina. Kinakabahan ako at habang nakatingin kay Mommy na may kausap sa kanyang phone. Seryoso ang kanyang mukha.  It had been a month since I’d decided to tell her about my boyfriend, Ryle. I was hoping she’d be understanding, but deep down, I feared her reaction.

Hindi ko alam kung anong magiging reaksyon ni Mommy dahil unang-una niyang bilin ay bawal akong magkaroon ng boyfriend hangga't hindi pa ako tapos ng pag-aaral. Pero hindi ko mapigilan ang sarili ko lalo na at kay Ryle.

Isa pa, hindi ko kayang itago si Ryle dahil una hindi niya deserve na patago siya.

Mommy walked into the kitchen, her face serious. I took a deep breath and stood up, trying to look confident. Pero hindi maiwasan ang panginginig ng aking mga kamay sa kabang nararamdaman. Naroon pa din sa aking dibdib.

"Mommy, puwede po ba tayong mag-usap kahit saglit lamang po?" tanong ko, my voice trembling slightly.

Mama gave me a stern look. “What is it, Felianna? I’m busy," sagot niya.

Kumakalabog ang dibdib ko ng mabilis lalo na sa naging sagot niya. Mukhang wala din sa mood si Mommy.

“I—uh, I have something important to tell you,” I stammered.

Tiningnan ako ni Mommy. Kumunot ang kanyang noo.

"Napakahalaga ba talaga niyan Felianna at bakit kailangang ngayon talaga?"

Nahigit ko ang aking hininga. Mukhang wrong timing ako, pero kailangan ko ng sabihin ngayon kaysa makalimutan ko pa at kusa nilang malaman.

"Mommy... mahalaga po. Ahm...tungkol po sa boyfriend ko," sabi ko at umiwas ng tingin.

Ramdam ko ang paninitig ni Mommy sa akin. Hindi siya agad nagsalita kaya humarap muli ako. Her expression hardened, and she crossed her arms.

“Your boyfriend? I didn’t know you had one. At bakit ngayon mo lamang sinabi sa akin? Alam ba ng daddy mo ito?"

Casual lamang ang boses ni Mommy pero hindi ko maiwasan na kabahan sa naging reaksyon niya dahil hindi iyon ang inaasahan ko.

I nodded slowly. “Opo, Mommy. We’ve been together for a few months now. I really care about him, at mahal na mahal ko po siya, Mommy. Sorry po kung hindi ko po kayo nasunod pero hindi ko mapigilan ang sarili ko. Pasensya na po, Mommy. Pero sana matanggap ninyo po ni Daddy. Hindi naman na din po ako bata.

Napalunok at parang may bumara sa lalamunan ko pagkatapos.  The silence that followed was heavy. Mommy’s eyes narrowed, and she shook her head, clearly displeased. Napakagat labi ako.

“Felianna, I don’t think you understand how serious this is. I don’t approve of this relationship. Alam mo naman na ayaw kong magkaroon ka ng boyfriend, at hindi ko matatanggap ang lalaki," sabi niya.

"Mommy..."

"What is his name again?"

I sighed a bit. "Si Ryle po. Isa po sa mga kaibigan ko, pero may something po sa amin," sabi ko.

"Kaya pala. Akala namin ng Daddy mo wala lamang ang napapansin namin sa inyong dalawa. Mas lalong hindi ko siya tanggap para sa iyo. I know that guy," sabi niya.

My heart sank.  Hindi niya pa naman gaanong kilala si Ryle kaya bakit hindi niya agad tanggap?

“But, Mommy, Ryle is a good person. He treats me well. I really love him.”

Mama’s voice rose, full of frustration. Nag-iba na din ang ekspresyon ng mukha ni Mommy. Seryoso na ngayon kumpara kanina. Ito ang reaksyon na hinihintay ko kanina pa.