The Story of Us

Chapter 17

It’s early morning, and I’m still lying in bed, my phone resting on the pillow beside me. The screen lights up with a call from Ryle. Sinagot ko kaagad ang kanyang tawag kahit na wala pa akong ayos. Hindi ko muna inon sa video call.

"Good morning, beautiful. I couldn’t sleep without telling you how much I’m thinking about you."

I smile, feeling a familiar flutter in my chest. Napakagat ako ng labi dahil sa kakaibang nararamdaman na naman.

"Good morning din, Ryle. You’re up early. Ano naman iniisip mo?" tanong ko sa kanya sa kabilang linya habang nakangiti.

Parang ayaw ko na tuloy bumangon. Gusto kong mag-usap na lamang kami magdamag dalawa. Okay lang sa akin kasi maganda naman ang boses ni Ryle sa umaga.

"Just missing you and couldn’t wait to talk. Did I wake you?" he asked softly.

Gusto kong makita ang kanyang mukha. Naka off din kasi ang kanyang camera.

"Not really. I was just about to get up. How’s your morning? Maayos naman ba ang gising mo?"

Napapikit ako ng mga mata saglit.

"Much better now that I’m talking to you. I’ve been dreaming about you all night."

My heart skips a beat. I can’t help but blush as I lie there, imagining his voice.

Bakit naman ganito siya? Umagang-umaga ganito ang kanyang mga sinasabi.

"Napakabolero mo talaga!" tanging nasabi ko na lamang.

Bigla siyang nag-on ng camera kaya kita ko na ngayon ang kanyang mukha. Nakahiga pa din siya sa kama at mukhang hindi pa din bumabangon. Halatang bagong gising din kasi namumungay pa ang mga mata.

He's hot in the morning hah.

"I’m just speaking the truth. Can’t help it when it comes to you. Hindi ako boleto, baby," malambing niyang sabi.

I roll over in bed, feeling all giddy. It’s silly how a few words can make me feel so special.

"Open your cam, baby. I want to see your face. Please..." lambing niya.

Napaayos ako sa aking pagkakahiga habang malalim ang paghinga dahil sa kanya. Nakakainis ang lalaking ito. Ang galing niyang magpakilig.

"You’re making it hard for me to get out of bed. Parang gusto ko na lamang na mag-usap tayong dalawa. Ayoko na bumangon," sabi ko sa kanya at hindi mapigilan ang ngiting nararamdaman.

Binuksan ko ang aking camera. Nakatitig na siya ngayon sa akin.

"That sounds perfect to me. Puwede naman magdamag na lang tayong mag-usap na dalawa."

I laugh softly, feeling warm and content. It’s just a simple morning call, but his words make it feel so much more.

Nag-usap pa kaming dalawa at hayon na naman ang kalandian niya. Talagang inilalabas niya. Walang pinipiling oras kaya paanong hindi lalo mahuhulog kung gano'n siya? Parang mix signals na hindi. Pero sana naman hindi gano'n kasi naman ang hirap para sa akin.

Kung alam lang talaga ni Ryle ang totoong nararamdaman ko.

I put my phone down with a smile, feeling grateful for the sweet start to my day. It’s amazing how a few texts from him can make everything feel brighter.

Ganado tuloy ako ngayong umaga. Hindi mawala ang ngiti sa mga labi ko habang naliligo ako sa banyo hanggang sa bumaba ako at magtungo sa kusina.

Ngayon ang laban nina Ryle kaya puwede kaming magfree style, kung anong gusto naming suotin pero ang college students ay may color coding sila at required silang magsuot noon kasi ang pagbabasehan nila ay ang suot na free style namin para malaman na senior high kami kaya bawal silang hindi sumunod sa color coding.