<Unicode>
တေ့အခန်းရောက်တာနဲ့ ထန်ချိုင်က တေ့ကို စားပွဲပေါ် မ တင်လိုက်ပြီး တေရဲ့ခြေထောက်ကြား ကိုယ်လုံးတိုးဝင်လိုက်ပြီး တေရဲ့နှုတ်ခမ်းကို ပြင်းပြင်းထန်ထန်နမ်းရှိုက်တော့သည်။
နမ်းနေရင်းလည်း တေရဲ့အဝတ်အောက်တွေဆီ လက်တိုးဝင်ပြီး ခန္ဓာကိုယ်အနှံ့ပွတ်သပ်နေတော့သည်။
တေရဲ့ကိုယ်လုံးကလည်း ပွတ်သပ်ဖန်များလာတော့ ပူလောင်လာပြီးနောက် တစ်စုံတစ်ခုကို လိုချင်တောင့်တလာသည်။
ထန်ချိုင်က တေ့ရဲ့ ရမ္မက်ထကြွလာတဲ့မျက်လုံးတွေကိုတွေ့တော့ ပြုံးလိုက်ပြီး သူဝတ်ထားတဲ့ဘောင်းဘီကို ဇစ်ပေါ်ရုံသာချွတ်ပြီးနောက် မိမွေးတိုင်းဖြစ်နေတဲ့ တေရဲ့ခြေထောက်ကို ခါးနားချိတ်လိုက်ပြီး
"ကလေး နာရင်ပြောနော်"
"အင်း"
ထန်ချိုင်သူ့တန်ဆာကို ထုတ်လိုက်ပြီး တေ့အဝနား တေ့ကာ တစ်ရစ်ချင်းတိုးဝင်လိုက်သည်။
(ကျော်ခွပြီ😅😅)
၃ နာရီကြာမြင့်ပြီးနောက်တွင် တေမှာ ခြေကုန်လက်ပန်းကျပြီး စားပွဲပေါ်ထောက်ထားတဲ့လက်တွေတောင် တုန်လာသလိုခံစားလိုက်ရသည်။
အိပ်ယာမရှိတာကြောင့် စားပွဲနံရံတွေကိုသာ အသုံးပြုနေရတာကြောင့် သူ့လက်တွေဟာ အားလုံးဝမရှိတော့ပေ..
ထန်ချိုင်က တေ့ကို အဝတ်သေချာဝတ်ပေးလိုက်ပြီး
"ကလေး အိမ်ပြန်ကြမယ်နော်"
"သားကိုရော"
"ကိုယ့်လူတွေကို လာကြိုခိုင်းလိုက်မယ်"
"အင်း ပွေ့ခေါ်သွား"
"ကလေးသဘောပါဗျာ"
ထန်ချိုင် တေကိုကလေးပွေ့သလို ခါးမှာ ခြေထောက်ကို ခွစေပြီး သူ့ပုခုံးပေါ် တေရဲ့ခေါင်းတင်ပေးကာ ကျောင်းအပြင်ကို ပွေ့ချီသွားသည်။
နေ့လည်စာစားဖို့ လာခေါ်တဲ့ ခွမ်လက်ခ်က သူ့အဖေရဲ့ပုံကိုတွေ့တာကြောင့် ထန်ချိုင်နောက် ခြေတံရှည်တွေနဲ့ပြေးလာပြီး
"ဒီမှာ ဟေ့ကောင် မင်းငါ့အဖေကို ဘာလုပ်လိုက်တာလဲ"
"သူကမင်းအဖေမဟုတ်ဘူး"
