လူမွာ အလိုလိုသိစိတ္ရွိသည္။
ေက်ာခိုင္းထားသည္ပဲျဖစ္ေစ၊ မ်က္စိမွိတ္ထားသည္ပဲျဖစ္ေစ ကိုယ့္ဆီေရာက္လာတဲ့အၾကည့္ေတြကို
အလိုလိုခံစားသိႏိုင္တဲ့စိတ္...။ ထိုစိတ္ေစစားမႈေၾကာင့္
လင္းေနညိဳသူ႔မ်က္လုံးေတြကိုဖြင့္လိုက္မိခ်ိန္မွာ အဝါႏွင့္အညိဳေရာမ်က္၀န္းမ်ားႏွင့္ ထိပ္တိုက္ေတြ႕ဆုံခဲ့ရသည္။ ဆိုဖာေပၚရွိေနရမည့္သူက လင္းေနညိဳေရွ႕မွာ ငုတ္တုတ္ကေလး။ သူ႔မ်က္လုံးအဖြင့္နဲ႔ တစ္ဖက္လူထိုင္အခ် တိုက္ဆိုင္သြားတာမ်ားလားလို႔ ေတြးလိုက္ခ်င္ေသာ္လည္း တစ္ဖက္လူဆီမွာ ျပင္ဆင္ခ်ိန္ရမသြားခဲ့ပုံက လင္းေနညိဳရဲ႕အသက္ရႉသံေတြကို ေခတၱတုံ႔ဆိုင္းသြားေစခဲ့သည္။ ဒူးေခါင္းေပၚလက္ေထာက္ရင္း လင္းေနညိဳရဲ႕မ်က္ႏွာကို အေသအခ်ာထိုင္ေငးေနခဲ့တာ ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းကလဲ...
"ေဒါက္...ေဒါက္တာႏိုးလာၿပီလား"
"အင္း....အခုေလးတင္ပါပဲ"
ၾကားလိုက္ရတဲ့စကားက ယုံႏိုင္ဖြယ္ရာမရွိ။
ဒူးေကြးထိုင္ထားတာၾကာၿပီျဖစ္ပုံရတဲ့ခႏၶာကိုယ္က ျပန္အထမွာ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးဟုတ္မေနခဲ့တာကိုၾကည့္ၿပီး
သူသက္ျပင္းခိုးရႈိက္မိသည္။ ေျခေထာက္က်ဥ္ေနတာကို ဖုံးကြယ္ဖို႔အတြက္ နံရံကိုပါမသိမသာခိုးမွီထားခဲ့ေသးသူ။ သိသာလြန္းေနတဲ့လိမ္လည္မႈတစ္ခုကို မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ရင္း ထိုေနရာကေန လင္းေနညိဳထထြက္သြားေတာ့ လက္ေကာက္ဝတ္ကိုလွမ္းဆြဲလာသည္။
"ဘယ္သြားမလို႔လဲ"
"ေဒါက္တာ့အတြက္ တစ္ခုခုလုပ္ေပးမလို႔ေလ။
အၾကာႀကီးအိပ္ေပ်ာ္ထားတာဆိုေတာ့ ဗိုက္ဆာေနမွာပဲ"
"ကိုယ္ဗိုက္မဆာပါဘူး"
လက္ေကာက္ဝတ္ကိုျပန္မလႊတ္ေသး။ လင္းေနညိဳငဲ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့မွ ေဆာရီးတစ္ခြန္းကိုအသုံးျပဳၿပီး အသာတၾကည္ျပန္လႊတ္ေပးသည္။ ၾကည္လင္လန္းဆန္းမႈေလ်ာ့နည္းေနတဲ့ ညႇိဳးညႇိဳးငယ္ငယ္မ်က္ဝန္းေတြကို ၾကာၾကာမၾကည့္ႏိုင္သျဖင့္ အၾကည့္လႊဲလိုက္ရသည္။
ဒီလူနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး သနားဂ႐ုဏာသက္လိုစိတ္နည္းနည္းေလးမွမဝင္ခ်င္...။
"ဗိုက္မဆာလည္း ေဆးဒဏ္ခံႏိုင္ေအာင္
တစ္ခုခုေတာ့စားရမယ္ေလ"
YOU ARE READING
LIFE (U/Z)
Romance"Life is like a nightmare, But you can wake up at any time" Own Creation by Han_Me Cover photo from pinterest Credit to original owner
