"Hello...႐ိုဆယ္ ကိုယ္ဒီေန႔မလာႏိုင္ေတာ့ဘူး"
"ဟင္...ဘာျဖစ္လို႔လဲေဒါက္တာ"
"နည္းနည္းေနလို႔မေကာင္းလို႔..."
"ဟယ္ဟုတ္လား...ကြၽန္မ အိမ္လာခဲ့ရမလား... ေဒါက္တာတစ္ေယာက္တည္းျဖစ္ပါ့မလား"
"ရတယ္...တစ္ရက္ေလာက္ေသခ်ာနားလိုက္ရင္ အဆင္ေျပသြားမွာပါ"
"ဟုတ္လို႔လားေဒါက္တာရယ္...
အသံလည္းသိပ္မေကာင္းဘူးေနာ္ ကြၽန္မလာခဲ့မယ္ေလ"
"မလာပါနဲ႔...အလုပ္ေတြလည္းရွိေသးတာကို...
ကိုယ္ၾကည့္ေပးရမယ့္တိေလးေတြကို တျခားေဒါက္တာေတြနဲ႔ ေသခ်ာအပ္ေပးပါဦး...ဒါပဲေနာ္႐ိုဆယ္ ကိုယ္အိပ္ခ်င္ေနၿပီ ဖုန္းခ်လိုက္ေတာ့မယ္"
"ေန....."
အလ်င္စလိုပိတ္ခ်လိုက္တဲ့ဖုန္းကေလးက
သူအုံးေနတဲ့ေခါင္းအုံးေဘးသို႔ ဘုတ္ခနဲျပဳတ္က်သြားသည္။ စိတ္ေလွ်ာ့ခ်လိုက္သည္ႏွင့္ ခႏၶာကိုယ္မွာ
အ႐ိုးေပ်ာ့ေရာဂါစြဲကပ္သြားခဲ့သလို သူ႔တစ္ကိုယ္လုံးဟာ အိပ္ရာေပၚမွာပဲ ေျခပစ္လက္ပစ္။ ဘာကိုမွမေတြးဘဲ မ်က္ႏွာက်က္ကိုသာစိုက္ၾကည့္ေနခ်င္ေသာ္လည္း စိတ္ဟာ သူ႔ထိန္းခ်ဳပ္မႈေအာက္မွ နည္းမ်ိဳးစုံႏွင့္႐ုန္းထြက္သြားကာ... ၿခံတံခါးအနီေလးရွိရာဆီ...၊ ဖန္ဆည္းလည္းေလးခ်ိတ္ဆြဲထားရာ အိမ္အမိုးေအာက္ဆီ...၊ အသံေသးေသးေလးနဲ႔ႏႈတ္ဆက္တတ္တဲ့ Bombayေၾကာင္ေလးတစ္ေကာင္ဆီ...၊ ၿပီးေတာ့ မေပ်ာ္႐ႊင္ဖို႔ႀကိဳးစားေနတဲ့လူတစ္ေယာက္ဆီ...တဝဲဝဲလည္လည္ျဖစ္ရင္း အဲဒီလူနဲ႔ အတူရွိခဲ့တဲ့အခ်ိန္ေတြထဲမွာ ထပ္မံပိတ္မိသြားသည္။ အမွတ္တရေတြကိုသိမ္းဆည္းထားဆဲ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ လြမ္းတသသမႈိင္းပ်ပ်အေငြ႕အသက္ေတြျပည့္သိပ္ေနတဲ့ အိမ္ပတ္ဝန္းက်င္ေလးထဲမွာ သူတစ္ေယာက္တည္းနဲ႔ဆိုင္တဲ့ အမွတ္တရတခ်ိဳ႕ကိုလည္း လူမသိသူမသိပစ္ခ်ထားခဲ့မိရဲ႕...။
အိပ္စက္ျခင္းမွာ အရာအားလုံးကို
ေမ့ေပ်ာက္သြားေစႏိုင္တဲ့ စြမ္းပကားမ်ိဳးရွိေနခဲ့တယ္ဆိုရင္ေတာင္ လူတစ္ေယာက္အတြက္ကေတာ့ ယုံတမ္းပုံျပင္တစ္ပုဒ္ပဲျဖစ္ေနေလမလားမသိခဲ့ပါ။ ျပတင္းေပါက္ကေလးကတစ္ဆင့္ေငးခဲ့ရတဲ့ သိကြၽမ္းကာစအခ်ိန္ကာလထဲမွာေရာ၊ နာရီပိုင္းသာျခားေသးတဲ့ ပူပူေႏြးေႏြးအခ်ိန္ကာလထဲမွာေရာ အိပ္ေမာက်ေနခ်ိန္မွာေတာင္မွ မာန္မေလွ်ာ့ႏိုင္တဲ့မ်က္ခုံးစြန္းႏွစ္ဖက္က စိတ္ရဲ႕နာက်င္ျခင္းေတြကိုတနင့္တပိုးထမ္းပိုးထားခဲ့ရေၾကာင္း
အသံတိတ္ေျပာျပေနခဲ့ၾကတာ...။
YOU ARE READING
LIFE (U/Z)
Romance"Life is like a nightmare, But you can wake up at any time" Own Creation by Han_Me Cover photo from pinterest Credit to original owner
