အခန်း (၁၀၆)
ကျိုးယီရွှမ်းသည် နောက်ဆုံး ဇာတ်ညွှန်းကို စိတ်ညစ်ညစ်နှင့် လှန်ကြည့်ပြီးသွားသည့် အချိန်တွင် နောက်ဆုံးတွင် အင်တင်တင်နှင့် ပြောလိုက်သည်။
"ဒီနေ့ ဇာတ်ညွှန်း ဆွေးနွေးတာက ဒီမှာပဲ ပြီးပြီ။ မေးစရာ ရှိရင် ငါနင့်ကို ဆက်သွယ်လိုက်မယ်"
ချင်းယွမ်ယွမ်သည် သက်ပြင်းချကာ အိပ်ငိုက်နေသော ကုနျန်၏ အင်္ကျီစကို ညင်သာစွာ ဆွဲလိုက်သည်။
ကုနျန် နိုးလာပြီး ထတော့မည့် အချိန်တွင် ကျိုးယီရွှမ်း ပြောတာကို သူမ ကြားလိုက်သည်။
"နင် အရင် သွားနိုင်တယ်။ ကုနျန် ခဏ နေခဲ့။ ငါနင့်ကို ပြောစရာ တစ်ချို့ရှိတယ်"
ကုနျန်သည် မရပ်ဘဲ မော့တောင်မကြည့်ပေ။
"အလုပ်ကိစ္စလား ဒါမှ မဟုတ် ကိုယ်ရေးကိုယ်တာလား"
"အဲဒါ အဲဒါ အလုပ်ကိစ္စ..."
"ဘာအလုပ်ကိစ္စမို့ အစည်းအဝေးမှာ မဆွေးနွေး နိုင်ရတာလဲ"
"ဒါဆို အဲဒါ ကိုယ်ရေးကိုယ်တာ"
"ငါ့မှာ နင်နဲ့ ဘာပုဂ္ဂိုလ်ရေး ဆက်သွယ်မှုမှ မရှိဘူး။ ငါတို့က ပုဂ္ဂိုလ်ရေး ကိစ္စကို ဘယ်လို ပြောနိုင်မှာလဲ"
"နင်"
ကုနျန်သည် စကားကို ပြီးအောင်ပြောကာ သပ်သပ်ရပ်ရပ် ထလိုက်သည်။ သူမသည် လှည့်လိုက်ပြီး ချင်းယွမ်ယွမ်နှင့် ထွက်သွားရန် ပြင်ဆင်လိုက်သည်။
ကျိုးယီရွှမ်းက ဒေါသချောင်းချောင်း ထွက်နေသည်။ သူမသည် စားပွဲကို ပုတ်ကာ မတ်တပ်ရပ်လိုက်သည်။
"မင်းက လော့ရှိုး အကြောင်းကို မကြားချင်တော့ဘူးလား"
"... ..."
ကုနျန်၏ ပုံစံမှာ ဆတ်ခနဲ ရပ်တန့်သွားသည်။
ပျင်းရိနေသော သမင် မျက်လုံး တစ်စုံသည် သူမ၏ မျက်လုံးထောင့်များ ဖြည်းဖြည်းချင်း ပင့်လိုက်ပြီး သူမ၏ မူလ အိပ်ငိုက်နေကာ မှေးမှိန်နေသော မျက်လုံးမှာ တောက်ပလာသည်။
ချင်းယွမ်ယွမ်နှင့် ကျန်းရှောင်ချင်းသည် ကုနျန်နှင့် ပိုနီးကပ်လာသည်။ သူမ၏ အဖိုးတန် သားလေးက လွဲ၍ ကုနျန်သည် ဘယ်အရာကိုမှ ဂရုမစိုက်ကြောင်း သူမ ကောင်းကောင်း သိသည်။
