PSİKİYATRİS

KALP RİTMİN ÇOK GÜZEL.

Çünküler ve hep bir amalar.. Herşeyin ya başlangıcı yada sonu olacak cümleler. Ruhum cayır cayır yanıyordu.
Bile bile kavruluyordu.. Ruhumun tek istediği suydu , kavrulmaktan çıkıp rahatlamak yalansız bir şekilde. İhanete uğramadan gerçeklerle yaşayarak.
Donuk kahveleri çünkünün devamını dinlemem için bana bakıyordu ama bu sefer olmazdı olmamalıydı dinlersem inanırdım.

"Çünküsü yok bunun! " diye fısıldadım. Çünküsü yoktu bunun.

"Beni dinlemeyecek misin? " kafamı olumsuz anlamda salladım bu sefer kandırılmayacaktım.

"Hayır , Ne senin yalan bahanelerini dinlemek istiyorum nede hayatımda yer almanı " donuk kahveleri bir çığ misali düşüşe uğrayışını gözlerinden okumuştum bunu anlayabiliyordum .. Yada hissedebiliyordum.

"Hayatından çıksam "diye fısıldadı bu kez.. "o zaman mutlu olacak mısın? ".
Cümlelerine karşı zorlukla yutkundum.
"Hayır "dedi içimdeki yetimhanede sırtını duvara yaslamış Yeşim.
"Hayır olmaz sana ihtiyacımız var beni seveceğine inandığım sevgine ! bizi bırakma " diye yalvarıyordu.
Bağrışlarına kulak tıkadım yetimhane kızı olan Yeşim'e.
Tek nefeste kararımı bildirmiştim "Evet " diye.

Derin bir nefes çekti içine sanki zor alıyormuş gibiydi.
Gözleri donuk ve soğuktu can alıcı ve yakıcıydı işte.

"Peki " mekanik çıkan sesi beynimde yankılanarak uyuştu. Kısa ve özdü cümlesi 'Peki ' kabullenmekti direniş yoktu terkediş vardı bırakış vardı.. Onsuzluk vardı.
Bir hoşlantının bu kadar ileri gideceğini bilir miydim? Bilseydim izin verir miydim ki?.
Oturduğu yerden kalktı ve kapıyı açıp odadan çıktı. Cevabımı bile vermeden.
Öylece gitmişti.

Odanın sessizliğinde dolmaya hazırlanan gözlerim ve yalnızlığa bir kez daha bağışıklık kazanmaya çalışan bir ruhum vardı artık .

Kapının açılmasıyla birlikte Cansu' nun tedirgin bakışlarına karşı gülümsedim.
Beynimin içindeki konuşmalar uğuldarken ona hiçbir şeyi belli etmemek için yapay bir şekilde gülümsedim.

"İyi misin? " iyi miydim? Gerçekten..
Onu herşeye rağmen gitmesine karşılık alışkanlığım olan insan hayatımdan gittiği için iyi miydim gerçekten?

"İyiyim bak gülümsüyorum ve o adam hayatımdan çıktı " kahkaha atıp ellerimi saçlarıma gömdüm.
Bana olan acınası bakışlarına sahip Cansu 'ya kaşlarımı çattım.

"Niye öyle bakıyorsun iyiyim ben "
Gülümseyip saçlarımı düzelttim .
Yutkunup zorda olsa bana gülümsedi.

"Evet iyisin yeşim abla" yanıma adım adım yaklaşıp baş ucumda durdu.

"Ve daha iyi olacaksın " alnıma konulan küçük öpücükle iç geçirdim.

"Şimdi dinlenmen lazım ve sonra seni için fizyoterapist ayarlayıp gereken şeyleri yapacağız " kafamı olumluca salladım. Vücudumdaki bitkinlik ve yorgunluk aynı anda hat safhadaydı.

Başıma kadar örtüyü çektim ve göz kapaklarımı kapattım.

Dudaklarımın ve vücudumun ihtiyaçla kavrulan su isteğiyle sızlandım fazla çıkmayan sesimle kimsenin duyacağını zannetmiyordum. Halsizlik ve yorgunluk bir virüs gibi vücuduma yayılmış derecedeydi. Gözlerimde oluşan bulanıklardan dolayı net göremiyordum ama tek gerçek vardı oda ölmüş bir insanın ağırlığı vardı üzerimde.

"Su , Su lütfen " acı bir şekilde suya ihtiyacım vardı ve yakarışlarımı duyan kimse bile yoktu.
Zihnim bir kez daha su diye bağırdı ama ağzımı açıp onu dile getirecek gücü bile bulamamıştım.
Odanın içinde oluşan hışırtılar yavaş yavaş boğuk bir şekilde yankılanmaya başladı.
Boğuk şekilde gelen su sesini burdan bile duyabiliyordum.
Dudaklarımı yaladım , gözlerimi açmak için çaba göstermekle uğraştım ama nafileydi.