ဆန္တိုရီၿမိဳ႔။
ဆန္တိုရီတကၠသိုလ္။
ညေနခင္းခ်ိန္။
ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္မို႔ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြလႈပ္လႈပ္ရွားရွား။ေက်ာင္းဂတ္ေပါက္မွာ နက္ျပာေရာင္ကားတစ္စီးထိုးရပ္ၿပီး ကားမွန္ခ်၍ေက်ာင္းထဲကိုလွမ္းၾကည့္သည္။
"ယိုယို!"ေခၚလိုက္လ်ွင္ လြယ္အိတ္ေလးေဘးေစာင္းလြယ္ထားၿပီး ေဘးကမိန္းကေလးတခ်ိဳ႕ကိုစာရွင္းျပေနတဲ့ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာကၿပံဳးျပၿပီး ခနဆိုတဲ့ပံုစံနဲ႔လက္ကာျပသည္။သက္ျပင္းသာခ်ၿပီး ၾကည့္ေနလိုက္ရသည္။မိနစ္အခ်ိဳ႕ၾကာၿပီးမွ ေဘးဘက္ကိုဝင္ထိုင္လာတဲ့ယိုယို။
"စေကာလ္လားရွစ္ေက်ာင္းသားမွန္းသိသာပါတယ္ ယိုယိုရဲ့ ေတြ့လိုက္လ်ွင္ ဟိုကစာရွင္းျပပါအံုး ဒါေလးနားမလည္လို႔ပါနဲ႔"
"ၾကည့္ ငါ့ဆိုဘယ္လိုေျပာရမလဲဘဲေတြးေန အိုက္တမ္ေရ!'
"မဟုတ္လို႔လား ကဲ အခုအိမ္ပဲတန္းလိုက္ခဲ့မွာလား"
"ဒီေန့ ငါ့အိမ္ပဲအရင္ျပန္ေတာ့မယ္ အေမေရာသူငယ္ခ်င္းမေလးေရာလာမွာဆိုေတာ့"
"ဟမ့္ အဲ့သူငယ္ခ်င္းမေလးကို ေတြ့ခ်င္ေနၿပီ ငါ့ကိုမိတ္ဆက္ေပးယိုယို"
"ဆုေတာင္းေလ မင္းလိုေပြတိုင္းရႈပ္ကို ငါ့သူငယ္ခ်င္းႏုႏုလွလွနဲ႔သေဘာမတူႏိုင္ပါေနာ္ ၿပီးေတာ့ ဟိုကဘဲရိွၿပီးသား"
"ေအးပါ မင္းပဲအူတိုေနလိုက္"ယိုယိုသည္မႏိုင္ဘူးဟူေသာပံုစံနဲ႔ေခါင္းရမ္းျပလိုက္သည္။ယိုယိုဆန္တိုရီမွာေရာက္ေနတဲ့၂ႏွစ္အတြင္း ရင္ဘက္ခ်င္းနီးတာဆိုလို႔ အိုက္တမ္သာရိွသည္။အိုက္တမ္ကေဆြမ်ိဳးမနီးတဲ့သူ႔တူတစ္ေယာက္ကိုစာျပခိုင္းေနတာမို႔ ညေနတိုင္း သူ႔အိမ္လိုက္သြားေနၾက။ေျပာမနာဆိုမနာေတြဆိုေပမယ့္ အိုက္တမ္ကသူ႔မိသားစုနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး သိုသိပ္တဲ့ဘက္မွာရိွသည္။မိသားစုကိစၥဆိုဘာမွမေျပာ။အရမ္းခ်စ္ရတဲ့အစ္ကိုတစ္ေယာက္သာရိွပါသည္တဲ့။ယိုယိုလည္းစာျပတဲ့အလုပ္ေတြနဲ႔အခ်ိန္ပိုင္းအလုပ္ေတြလုပ္ၿပီးပိုက္ဆဆံစုႏိုင္ခဲ့သည္။ကိုယ္ပိုင္အိမ္ေလးရဖို႔ အရစ္က်ေခ်းေငြနဲ႔ ဝယ္ႏိုင္ခဲ့ၿပီး အခ်ိန္သိပ္ေပးစရာမလိုခဲ့။ဒစ္စေကာင့္ခ်တာေတြနဲ႔တိုးၿပီး ယိုယိုဟာ တိုက္အိမ္ပုေလးတစ္လံုးကိုဝယ္ႏိုင္ခဲ့ပါသည္။ယခုဆို အေမ့ကိုႏွလံုးအစားထိုးကုသေပးဖို႔အဆင္ေျပၿပီ။သူႀကိဳးစားရက်ိဳးနပ္ပါသည္။
. . . . . . . . . . . .
မိန္ျပျပမီးေရာင္ေအာက္မွာ ပေရာဂ်က္တာေပၚလႈပ္ရွားေနတဲ့ပံုရိပ္အခ်ိဳ႕။ေက်ာင္းတက္၊ေက်ာင္းဆင္းပံုေတြ၊အခ်ိန္ပိုင္းအလုပ္ဝင္ေနတဲ့ပံုရိပ္ေလးေတြ၊သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔အတူသြားလာေနတဲ့ပံုေတြ ၿပံဳးရယ္ေနတဲ့မ်က္ႏွာေလးကို တေမ့တေမာေငးၾကည့္ေနတဲ့လူ၃ေယာက္။
'ေခ်ာက္'
မီးခလုတ္ဖြင့္လိုက္တာနဲ႔ ပံုရိပ္ေတြဟာေပ်ာက္ကြယ္သြားၿပီး မ်က္ဝန္းရိပ္ေတြခက္ထန္လာတဲ့သူတို႔ေတြ။
"ေဘးကေကာင္အေၾကာင္းစံုစမ္းခိုင္းတာ ဘာသိရၿပီလဲ မတ္စ္"အရံသင့္ရပ္ေနတဲ့လူကိုဘုန္းလ်ွံမွေမးလိုက္ျခင္းျဖစ္ရာ လူငယ္က ၪီးၫႊတ္ၿပီး
"သခင္မရဲ့အရင္းႏွီးဆံုးမိတ္ေဆြပါ နာမည္ရင္းကိုစံုစမ္းေပမယ့္ အခ်က္လက္ေတြေပ်ာက္ေနပါတယ္သခင္ႀကီး စီးပြားေရးမွာနာမည္တခ်ိဳ႕ရထားၿပီး ေက်ာင္းတတ္ဖို႔ေတာင္မလိုတဲ့အေျခေနပါ ၿပီးေတာ့ တမ္ေဆးလ္ေတြနဲ႔အဆက္သြယ္ရိွႏိုင္ပါတယ္ အေျခေနကိုၾကည့္ရသေလာက္ေတာ့သခင္မကို ဒုကၡေပးမယ့္သူလို႔မထင္ရပါဘူး"
"ေကာင္းၿပီ ဆက္ေစာင့္ၾကည့္ထား လုပ္ႀကံသူေတြထပ္ေပၚလာႏိုင္လို႔ မင္းတို႔ေသခ်ာဂရုစိုက္ေပး သူတစ္ခုခုျဖစ္ၾကည့္!မင္းတို႔ေခါင္းေတြေနရာမွာပဲထုေခ်ပစ္မယ္ၾကားလား!"
"ဟုတ္ကဲ့ အမိန္႔ကိုနာခံလ်က္ပါသခင္ႀကီး"
"ေဆးရံုပေရာဂ်က္ကိုဆက္လုပ္ထား မင္းတို႔သခင္မမေရာက္လာမခ်င္း"
"ဟုတ္ကဲ့ပါသခင္ႀကီး"
"ဘာေျပာစရာရိွေသးလဲ"
"လုပ္ႀကံမႈမွာေခါင္းေဆာင္ခဲ့တဲ့လူကိုသိရပါၿပီ.. "
မတ္စ္ရဲ့ေျပာၾကားခ်က္ကိုနားေထာင္ၿပီးေနာက္၃ေယာက္သား မဲ့ၿပံဳးေတျြဖစ္တည္လာသည္။
"အဟက္!အေဝးႀကီးမွာမဟုတ္ခဲ့ဘူးပဲ ေခြးေကာင္ကဖြက္ထားႏိုင္ခဲ့တာပဲ"
သြားဖို႔အခ်က္ျပလိုက္လ်ွင္ မတ္စ္ကၪီးၫႊတ္ၿပီးထြက္သြားသည္။အစ္ကို႔နားကိုဘယ္သူေတြမွန္းမသိေပမယ့္ လိုက္သတင္းယူေနတဲ့သူေတြ၊လုပ္ႀကံတဲ့သူေတြ ၄ေယာက္တက္မနဲ ေတြ့ခဲ့ၿပီးၿပီ။အစ္ကိုကေတာ့ ေကာ္ဖီေအးေလးေသာက္ၿပီးေက်ာ္ျဖတ္ေနေပမယ့္ ေနာက္ကြယ္မွာသူတို႔၃ေယာက္ကဒိုင္ခံရွင္းေပးေနရသည္။အစ္ကိုသိၿပီးပူပန္ေနရမွာမ်ိဳးလည္းမလိုလားပါေခ်။ေအးေပါ့ ဖီးနပ္နဲ႔ပတ္သက္ေနတဲ့သူေတြဆို တခ်ိဳ႕ေတြကသိပ္မ်က္စိက်ၾကတယ္ေလ။
"ဟက္!အစ္ကိုကသိပ္ေနႏိုင္တာပဲ မင္းရဲ့ေစ့စပ္သတင္းေတြပလူပ်ံေနတာေတာင္ ဖုန္းတစ္ခ်က္မွမကိုင္ႏိုင္တာ ခ်ီးက်ဳးတယ္"ဘုန္းလ်ွံက တမာန္ကို ခနဲ႔သည္။
"သိပ္မၾကာခင္ ျပန္ေတြ့မွာပဲကို ေလာေနစရာမလိုဘူး"
"အစ္ကိုကလူရိုးေလး ငါတို႔ဆီမ်က္စိလည္လာအံုးမွာပဲ တမာန္ေျပာသလို ေလာစရာမလိုဘူး"ေစတန္ကလည္းေထာက္ခံၿပီး ငါးခူးၿပံဳးၿပံဳးသည္။သူတို႔၃ေယာက္ဆီကေန ဘယ္ေလာက္ထိေျပးႏိုင္မွာမို႔လဲ အစ္ကိုရာ
. . . . . . . .
Blackအိမ္ေတာ္အတြင္း ၿခံစည္းရိုးကိုျဖတ္တိုက္ၿပီးအရိွန္နဲ႔ေျပးဝင္လာတဲ့ကားေၾကာင့္ လံုၿခံဳးေရးနဲ႔သက္ေတာ္ေစာင့္ေတြအကုန္ လက္နက္ေတြအသင့္ျပင္ၿပီးခ်ိန္ရြယ္ထားၾကကုန္သည္။အိမ္ေတာ္ပိုင္ရွင္အိုင္ဂြၽန္ကလည္း မ်က္ေမွာင္ႀကီးက်ံဳ႔လို႔ ထြက္လာခဲ့သည္။ကားေပၚကဆင္းလာသူေတြေၾကာင့္ အားလံုးကပိုလို႔သတိအေနထားျဖစ္ကုန္သည္။
"ခင္ဗ်ားတူဘယ္မွာလဲအိုင္ဂြၽန္!"
"က်စ္!ဒါေလးေမးဖို႔ကို မင္းတို႔အဲ့ေလာက္ေသာင္းၾကမ္းစရာလား ဟမ္!"
"အရစ္ရွည္မေနဘဲေျဖစမ္းပါ!"
"သူ႔ကိုလိုက္ၾကည့္ေနရေအာင္ငါအဲ့ေလာက္အားယားေနတာမဟုတ္ဘူးကြ!"
"ဒိုင္း!"နားထင္ေဘးကျဖတ္သြားတဲ့က်ည္က အိုင္ဂြၽန္ရဲ့အေနာက္ကပန္းအိုးကိုထိမွန္သည္။အိုင္ဂြၽန္ရဲ့လူေတြဟာ ေသနတ္ေမာင္းကိုေတာင္ဆြဲထားလိုက္ၾကၿပီျဖစ္သည္။
"ေနာက္တစ္ခ်က္ဆို ခင္ဗ်ားေခါင္းပဲ အိုင္ဂြၽန္"ျပက္သားစြာဆိုလိုက္တဲ့ရိုးေစတန္။
"Fuck!မင္းတို႔လိုသခင္ႀကီးေတြေစာက္ျဖစ္မရိွတာကိုယ္အခုမျွမင္ဖူးေတာ့တယ္ က်စ္!သူေျပာတာေတာ့အခ်စ္ေလးရိွရာသြားမလို႔တဲ့ ခရီးက၂ရက္၃ရက္ၾကာတဲ့ခရီးစဥ္ပဲ က်န္တာငါမသိဘူး"
"ဟက္!ေစာက္ျဖစ္မရိွတာမဟုတ္ဘူး!တမင္သက္သက္လာရန္ရွာတာမေကနပ္ရင္ သံုးပြင့္ဆိုင္အိမ္ေတာ္နဲ႔တိုက္ရိုက္ရွင္းလို႔ရတယ္ေနာ္"တမာန္ကေျပာလိုက္လ်ွင္
"အခုတေလာၪီးေနွာက္အရႈပ္မခံခ်င္လို႔ ကိုယ့္ကိစၥကိုယ္ရွင္းၾက ကေလးေတြ!"သူတို႔၃ေယာက္ကားေပၚျပန္တက္လိုက္ၿပီးေနာက္ကားစက္ႏိႈးၿပီးကားေမာင္းမထြက္ခင္ ကားမွန္ကိုခ်ကာရိုးေစတန္ရဲ့လက္ခလယ္ထြက္ခ်လာသည္။
"သြားၿပီ လူအိုႀကီး!"ကားေလးေမာင္းထြက္သြားသည္ႏွင့္ အိုင္ဂြၽန္ေသြးတိုးသလိုခံစားလိုက္ရသည္။
"ေစာက္လူငယ္ေတြ!"အိမ္ကေကာင္ဘာျပႆနာရွာထားျပန္လဲမသိ။တည့္ေတာ့လည္းသူတို႔ပဲ။အခုလိုလာေသာင္းၾကမ္းပံုေထာက္ရင္ကိစၥကႀကီးပံုရသည္။အိမ္ကတူလည္းမႏိုင္နဲ႔။
. . . . . . . . . .
နက္ျပာေရာင္ကားေလးဟာ ယိုယိုရဲ့တိုက္အိမ္ပုေလးရိွရာဆီထိုးရပ္လာသည္။ခ်က္ျပဳတ္ျပင္ဆင္ေနတဲ့ယိုယိုက ကားသံၾကားတာနဲ႔အေျပးေလးထြက္လာသည္။ကားေပၚကဆင္းလာတဲ့ေမေမဟာ ယိုယို႔ကိုျမင္တာနဲ႔ရင္ခြင္ထဲဆြဲဖက္သည္။လိုင္းေပၚကျမင္ေနၾကဆိုေပမယ့္လည္း ယိုယိုလည္းအေမ့ကိုသိပ္လြမ္းေနခဲ့တာပါ။
"အေမ့သားေလး ဝဝၿဖိဳးၿဖိဳးမရိွလိုက္တာကြယ္ ဟင္ အရမ္းပင္ပန္းေနရင္အိမ္ျပန္ခဲ့ပါေျပာတာကို ဒီအေမအတြက္ အပင္ပန္းခံရသလားကေလးရဲ့"
"အေမကလည္းဗ်ာ..သားအမိေတြမဟုတ္တာၾကေနတာပဲ သူစိမ္းဆန္တဲ့စကားေတြမေျပာပါနဲ႔"
"အို ဒီအေမကဘယ္ေလာက္စိတ္ပူေနရသလဲ ယိုယိုရဲ့"
"ေအးေလး အေကာင္စုတ္ !နင့္ကိုပဲလွမ္းပူပူေနရလို႔ ၪီးနဲ႔ေတာင္လြတ္လြတ္လပ္လပ္မၾကည္ႏူးရဘူး"
"ဟားဟား ခ်စ္သူငယ္ခ်င္းေလး မေတြ့တာၾကာေတာ့ပိုဝလာသလိုပဲ"
"နင္ဟာေလ!"ယုယက ဝတယ္ေျပာရင္ အားႀကီးစိတ္ဆိုးတာမို႔ သူမမွာ လြမ္းေနရတဲ့သူငယ္ခ်င္းကို ထုရမလို ဖက္ရမလို ။
"ကဲ အန္တီတို႔ေနပူတယ္ အိမ္ထဲဝင္ရေအာင္ေလ"
"ဟုတ္သားပဲ အေမလာ ယုယေရာလာ"ယုယကအထုပ္ေတြသယ္မလို႔ျပင္ေတာ့ ထိုသူစိမ္းေကာင္က စပ္ၿဖီးၿဖီးနဲ႔ ေျပာလာသည္။
"ကိုယ္ပဲသယ္လိုက္မယ္အလွေလး အထဲကိုဝင္ႏွင့္ပါ"ယုယမွာ မ်က္ေမွာင္ေလးက်ံဳ႔ၿပီး လွည့္လာခဲ့လိုက္သည္။ယိုယိုကေတာ့ ဘယ္သူေတြနဲ႔ေပါင္းေနတာလဲ။
. . . . . . .
ဆန္တိုရီရဲ့ညခ်မ္းေလးကေတာ့ ေလတျဖဴးျဖဴးနဲ႔ၾကယ္တာရာစံုလို႔ေနသည္။အေမကေစာေစာအိပ္ယာဝင္ၿပီမို႔ ယိုယိုနဲ႔ယုယကသာ ေျပာစရာစကားေတြကုန္မေနခဲ့။သူငယ္ခ်င္းမေလးက သူ႔ဆီကို ခံစားခ်က္ေတြပါဆယ္ထုတ္ၿပီးယူလာခဲ့ပံုရသည္။မိခင္ျဖစ္သူက သူမရဲ့ၪီးနဲ႔သေဘာမတူတဲ့အေၾကာင္းေတြေရာ၊သူမရဲ့လူမႈေရးျပသနာေတြေရာ အစံုပါပဲ။
"ဟဲ့ ငါတို႔ကိုလာႀကိဳတဲ့ေကာင္ဘယ္သူ အက္တမ္လား အိုင္ဆိုတုတ္ဆိုလားပဲ အဲ့ေကာင္ကိုၾကည့္ေျပာေနာ္စကားေျပာတာရိသဲ့သဲ့နဲ႔ ငါ့ၪီးသိရင္သူမလြယ္ဘူးမွတ္"
"အဟင္း အိုက္တမ္ပါ ယုယရဲ့ အဲ့ေကာင္ကအဲ့လိုပဲ နင့္ပံုျမင္တည္းက ငါ့ကိုေတာင္းေနတာ ငါေသခ်ာေျပာထားပါတယ္ ခ်စ္သူရိွတယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္းကို သူကအေနွာက္သန္လို႔ပါ"
"ေအးပါ ၾကားထဲကငါမယ္သီတာမျဖစ္ခ်င္ဘူး"
"ဟားဟား ကြန္ဖီးဒန္႔လယ္ဗယ္ စိုးဟိုက္ေနလိုက္အစ္မႀကီးေရ"
"ဒါေပါ့ ကိုယ္ကအလွနဲ႔ပတ္သက္ရင္ယံုၾကည္ခ်က္ရိွၿပီးသား"ပိတုန္းေကသာဆံႏြယ္ရွည္ေတြကိုခါးရမ္းေျပာေနတဲ့ေကာင္မေလးက မေတြ့ရတဲ့ႏွစ္ေတြထဲပိုပိုလွလာပါတယ္။ကင္မရာထဲကထက္ အျပင္မွာပိုၾကည့္ေကာင္းေနတာမ်ိဳး။ဒါလည္း သူ႔ၪီးရဲ့အခ်စ္ေတြေၾကာင့္ပဲေနမွာေပါ့။
"အမ္ ဒါနဲ႔ ဟိုသခင္ႀကီး၃ေယာက္ထဲက ဖီးနပ္အိမ္ေတာ္ကသခင္ႀကီးက ေစ့စပ္သတင္းထြက္ေနတယ္ေနာ္ နင္သူတို႔နဲ႔အဆက္သြယ္ရေသးလား"
"အာ ငါသတိမထားမိဘူး Socialအဲ့ေလာက္မသံုးလို႔ေလ အဓိက ကနင္တို႔နဲ႔ေျပာဖို႔ေလာက္ပဲသံုးတာမို႔ အခ်ိန္လည္းမရိွဘူးေလ"
"ေအးေပါ့ နင္အရမ္းႀကိဳးစားေနမွာကို သိလား အႀကီးဆံုးစီးပြားေရးခရိုင္ရဲ့ၿမိဳ႔ေတာ္ဝန္သမီးနဲ႔သတင္းထြက္တာေနာ္ အဲ့ေကာင္မေလးကေမာ္ဒယ္လည္းဟုတ္တယ္ေလ လွခ်က္ကေတာ့ကမ္းကုန္ပဲ စိတ္ထားလည္းေကာင္းတယ္လူမႈဖူလံုေရးစင္တာေတြမွာအၿမဲတမ္းလုပ္အားေပးေနၾကေလ ဝင္ေငြကလည္းရွယ္ေကာင္းတာဟ ေအးေပါ့ ခ်မ္းသာတဲ့လူေတြဆိုေတာ့တန္ရာတန္ရာရၾကတာေပါ့ အိမ္ေတာ္ရဲ့သခင္မေလာင္းလ်ာကအရည္ခ်င္းလည္းျပည့္ရအံုးမွာကို"ယိုယိုမွာ ယုယရဲ့ရွင္းျပမႈကိုအာလူးေၾကာ္ေလးတဂြၽတ္ဂြၽတ္ဝါးရင္း နားေထာင္ေနရသည္။အဲ့လိုတလက္လက္ေတာက္ေနၾကတဲ့လူေတြနားကေန ယိုယိုတိတ္တဆိတ္ေပ်ာက္ကြယ္ေပးလိုက္တာက တကယ္မွန္ခဲ့တာပဲ။
. . . . . . . . .
ယိုယို႔အေမ့ရဲ့ခြဲစိတ္ဖို႔စီစဥ္ရန္ ေဆးရံုအုပ္နဲ႔စကားေျပာရသည္။ဆရာဝန္ႀကီးကသေဘာေကာင္းၿပီး စိတ္ရွည္သည္။ႏွလံုးခြဲစိတ္ဖို႔ ဘယ္လိုအေျခေနေတြရိွတယ္၊ၿပီးသြားရင္ေတာင္ဘယ္လိုေတြဆက္ရွင္သန္ႏိုင္တာကအစ အေသးစိတ္ရွင္းျပတာမို႔ ေက်းဇူးတင္ေနရသည္။
"တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားပဲရိွေသးတာပဲ Masterတန္းဆိုေတာ့ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ေရာက္ၿပီထင္တယ္"
"ဟုတ္ပါတယ္ ဆရာ ဒီႏွစ္ၿပီးရင္ဘြဲ႔ယူၿပီးေတာ့လုပ္ငန္းခြင္စဖို႔ေတြးထားပါတယ္"
"ေကာင္းတယ္ ေမာင္ရင္ ေမာင္ရင့္အေမက စိတ္ဓာတ္မာတဲ့သူမို႔ ဘာအခက္ခဲမွမရိွဘဲ ေက်ာ္လႊားႏိုင္မွာပါ ေအာင္ျမင္ဖို႔ရာခိုင္ႏႈန္းကမ်ားၿပီးသားပဲကို"
"ဟုတ္ကဲ့ ဆရာ ဆရာ့ကိုပဲအားကိုးပါတယ္ခင္ဗ်ာ့"
"အင္း တစ္လက္စတည္းေျပာပါအံုးမယ္ ေမာင္ရင္ကံေကာင္းတယ္ပဲေျပာမလား ဒီႏွစ္ Companyတစ္ခုကေန projectတစ္ခုခ်လာတယ္အလႉရွင္အျဖစ္foundationခ်ဝင္တာမ်ိဳးေပါ့ ေအာင္ျမင္ႏိုင္ေခ်မ်ားတဲ့ႏွလံုးခြဲစိတ္လူနာေတြကို ေဆးရံုစရိတ္ရဲ့50%ေလ်ွာ့ေပးတာပါ ေမာင္ရင္ကေက်ာင္းသားလည္းျဖစ္ေနလို႔ ဒီအလႉကိစၥကိုကမ္းလွမ္းၾကည့္တာ စိတ္ဝင္စားရင္ Formစာရြက္မွာျဖည့္ေပးရံုပါပဲ ေလ်ွာက္တဲ့သူေတြမ်ားလို႔ ရမရ မသိႏိုင္ေပမယ့္ ေလ်ွာက္ၾကည့္တာမမွားဘူးလားလို႔"
"ဗ်ာ ဟုတ္ကဲ့ ကြၽန္ေတာ္ ေလ်ွာက္ၾကည့္ခ်င္ပါတယ္"
"အို ဟုတ္ပါၿပီ ဒါဆိုကံေကာင္းပါေစ ေမာင္ရင္ရဲ့အေမကို ေဆးရံုတက္ဖို႔ရက္ခ်ိန္းေပးလိုက္ပါမယ္"ယိုယိုသည္ formစာရြက္ေလးကိုင္ၿပီး ဆရာဝန္ႀကီးကိုႏႈတ္ဆက္ကာ ျပန္ထြက္ခဲ့လိုက္သည္။ေဆးရံုစရိတ္အတြက္ ေငြမေလာက္မွာပူပန္ေနခဲ့ရတာမို႔ ေတာ္ေသးသည္ေျပာရမည္။ယိုယိုထြက္သြားသည္ႏွင့္ ဆရာဝန္ႀကီးသည္ ၿပံဳးေနတဲ့မ်က္ႏွာရိပ္ကေန တည္သြားသည္။ကိုယ့္ထက္အမ်ားႀကီးငယ္တဲ့ေကာင္ေလးကို ရိုေသသမႈနဲ႔စကားေျပာရတာ မလြယ္ကူေပ။ဖုန္းတစ္ေကာလ္ေခၚလိုက္လ်ွင္
"formစာရြက္လက္ခံလိုက္ပါၿပီသခင္ႀကီး"
" . . . . . ."
"ဟုတ္ကဲ့ လာေလ်ွာက္မွာက်ိန္းေသပါတယ္"
"ေတာ္တယ္"
. .. . . . . . . .
ယုယကို ဆန္တိုရီေဈးလိုက္ျပရင္း လိုအပ္သမ်ွဝယ္ယူေနသည္မွာေဈးတစ္ပတ္မျပည့္ေသးေသာ္ျငား အထုပ္ေတြကလက္ထဲမွာ အလ်ွံပယ္။သူငယ္ခ်င္းမေလး အလည္ေရာက္တာမို႔ ယိုယိုမွာ မညည္းၫူႏိုင္ဘဲ အထုပ္ဆြဲသမားလံုးလံုးကိုျဖစ္လို႔။ဝင္စားသမ်ွ ဆိုင္ေတြလည္း နဲနဲ နဲနဲ နဲ႔မို႔သာပဲ ဗိုက္ေတာင္တင္းေနၿပီ။ေနျမင့္လာမွသာ ၂ေယာက္သား အေအးဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာဝင္နားလိုက္ၾကသည္။ဒါေတာင္ အေအးနဲ႔အတူ ပီဇာတစ္ခ်ပ္နဲ႔သေဘၤာအစပ္ေထာင္းကတြဲမွာလိုက္ေသးသည္။
"ဟီးဟီး"
"လာရယ္ျပမေနနဲ႔ မိယုယတင့္တယ္ ငါ့ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေလးနင့္ကိုအျပည့္ဝေပးထားတာေနာ္"
"ဟင္ ခ်စ္သူငယ္ခ်င္းေလးကလည္း ဒီကအလည္လာတာကိုအလိုလိုက္ေပးရမွာေပါ့"
"ဟုတ္ပါၿပီ ငါပဲအေလ်ွာ့ေပးပါတယ္"
"ဒါမွေပါ့ အမ္ ဟိုဟာ စီနီယာနဲ႔တူသလိုပဲ"ယုယကတစ္ေနရာကိုလက္ၫွိုးထိုးေျပာေတာ့ ယိုယိုလည္းၾကည့္လိုက္လ်ွင္
"အယ္ ကိုဆက္လႊမ္းပဲ"မျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္လို႔မရေအာင္ကို စီနီယာကလည္း သူတို႔ကိုျမင္သြားသည္။ေဘးမွာလည္း အရင္တည္းကတြဲျမင္ေနက်အစ္ကိုလွလွနဲ႔။ၿပီးေတာ့ စီနီယာကသူစိမ္းေတြထဲမွာဆိုရက္ ဒီႏွစ္ေတြအတြင္းယိုယိုနဲ႔လိုင္းမွာစကားေျပာခဲ့တဲ့တစ္ၪီးတည္းေသာသူပဲ။ အင္း ယိုယိုကိုသေဘာက်ေနတဲ့သူေပါ့။
"ခ်စ္ဆန္း !ကိုယ္မင္းနဲ႔ေတြ့မွေတြ့ပါ့မလားလို႔စိတ္ပူေနခဲ့တာ တကယ္ေတာ္ေသးတာေပါ့"
"စီနီယာ ယုယသူငယ္ခ်င္းကိုေၾကာင္မယ္ဆိုလည္း ကိုင္ထားတဲ့လက္ကိုလႊတ္လိုက္ပါအံုး တကတည္းေပ်ာက္သြားမွာတအားစိုးေနတာပဲ"
"အာ"ဆက္လႊမ္းမွာ ေဘးကလူရဲ့လက္ကိုဆုပ္ကိုင္ထားရာမွလႊတ္ေပးလိုက္သည္။
သူေမ့သြားတာပဲ။
"ကိုယ့္ခ်စ္ဆန္းကပိန္သြားတာပဲ ပင္ပန္းရင္ကိုယ့္ကိုေျပာလို႔ရပါတယ္ဆိုတာကို"
"ရပါတယ္ မလိုပါဘူး ကြၽန္ေတာ္အားနာလို႔ပါ"
"ဘယ္လိုမ်ားေျပာလိုက္တာလဲ ခ်စ္ဆန္းရာ အခုအန္တီလည္းဒီေရာက္ေနတယ္မလား ေဆးရံုတက္ဖို႔ေရာအဆင္ေျပလား"
"ဟုတ္ အကုန္အဆင္ေျပပါတယ္"
"စီနီယာ နားၿပီးေျပာပါအံုး ေဘးကအစ္ကိုေတာ္ေတာ္ေမာလာတယ္ထင္တယ္ အေအးမွာေပးရမလား"ယုယအေျပာေၾကာင့္ယိုယိုလည္းေဘးကအစ္ကိုကိုသတိထားမိသည္။မ်က္ႏွာေလးရဲၿပီးနားေလးေတြနီေနတာပင္။ေခြၽးသီေလးေတြထြက္ေနေတာ့ ပင္ပန္းေနမွန္းသိသာသည္။
"ဘာေသာက္ခ်င္လဲ မွာလိုက္ေလ လီလီ"
"ဝါး နာမည္ကလီလီတဲ့လား ပန္းနာမည္ပဲ အစ္ကိုနဲ႔လိုက္တယ္"ယိုယိုလက္မေထာင္ၿပီးေျပာလိုက္ေတာ့
"ေက်းဇူးပါ ေကာင္ေလး"တဲ့။တစ္ခါခါ စီနီယာနဲ႔စကားေျပာတဲ့အခ်ိန္ေတြဆို လီလီကို ႏိွမ့္ခ်ၿပီးေျပာခ်င္တဲ့ စီနီယာကိုယိုယိုသေဘာမက်ပါ။
"စီနီယာ ယိုယို႔အိမ္က ၾကယ္တာရာစီမံကိန္းလမ္းဖက္မွာပဲ အားရင္ အစ္ကို႔ကိုေရာ ေခၚၿပီး လာခဲ့ေနာ္"ယိုယိုထိုသို႔ဆိုလ်ွင္ ဆက္လႊမ္းအဲလက္စ္မ်က္ခံုးပင့္သြားသည္။ဒီကေလးကေတာ့ကိုယ့္ကိုသတ္ဖို႔လုပ္ခဲ့တဲ့သူကိုဇြတ္သေဘာေကာင္းေနျပန္ၿပီ။
"ေဟာ ရွာလိုက္ရတာ ယိုယိုရာ"ဆိုင္ထဲဝင္လာတဲ့အရပ္ရွည္ရွည္နဲ႔ေကာင္ေလးက ယိုယိုနာမည္ေခၚလိုက္ေတာ့ အာရံုေတြက ထိုေကာင္ေလးဆီေရာက္သြားၾကသည္။
"အာ အိုက္တမ္ မင္းကိုေမ့ေနတာ ဖုန္းကလည္းငါတို႔၂ေယာက္လံုးကားထဲမွာပဲထားခဲ့ေတာ့ မဆက္သြယ္လိုက္မိဘူး"
"ေကာင္းေရာ ၂ေယာက္သား ဒီလိုမွန္းသိလာမႀကိဳပဲကုန္းေၾကာင္းေလ်ွာက္ခိုင္းပါတယ္"
"လာထိုင္အံုး ဒီမွာ ငါ့စီနီယာနဲ႔မိတ္ဆက္ေပးမယ္"ထိုလူငယ္က ယိုယိုရဲ့ေဘးနားဝင္ထိုင္သည္။
"စီနီယာ ဒါ ယိုယိုသူငယ္ခ်င္းပါ အိုက္တမ္တဲ့ အိုက္တမ္ ဒါငါ့ေက်ာင္းကစီနီယာ ကိုဆက္လႊမ္းတဲ့ ဒီဘက္က အစ္ကိုလီလီတဲ့"
"ဝုန္း!"ရုတ္ခ်ည္းထရပ္လိုက္တဲ့ စီနီယာေၾကာင့္စားပြဲခံုက အသံေတာင္ျမည္သည္။
"ကိုယ္ကိစၥရိွတာအခုမွသတိရလို႔ ျပန္လိုက္အံုးမယ္ယိုယို ေနာက္မွကိုယ္လာလည္ပါမယ္"ေဘးကလူကိုလက္ဆြဲထလိုက္ၿပီး ယိုယိုတို႔ေရ႔ွကေနထြက္လိုက္သည္။ဘာျဖစ္ေနသလဲမေမးနဲ႔ အဲ့ေကာင္ဝင္လာတဲ့အခ်ိန္ ေဘးကအလွေလးက အႏွစ္ႏွစ္အလလေဝးခဲ့ရတဲ့အခ်စ္ၪီးကိုျပန္ေတြ့သလိုမ်က္ဝန္းေလးေတြကဖ်က္ခနဲ။ဒီလူနဲ႔ေနလာတာအခ်ိန္တစ္ခုေတာ့ၾကာေနၿပီမို႔ ကိုယ္ရိပ္မိတယ္ဆိုတာအလွေလးကမသိေလေရာ့လား။ယိုယိုေရ႔ွကေနထြက္လာရတဲ့အေၾကာင္းရင္းက ဒီလူေၾကာင့္ပဲျဖစ္ေနျပန္သည္။ထြက္သြားတဲ့ေက်ာျပင္ေတြကိုၾကည့္ၿပီး ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ရဲ့ႏႈတ္ခမ္းထက္မွာလည္း မဲ့ၿပံဳးတစ္ခုနဲ႔။
YOU ARE READING
3 in 1❤️
خيال (فانتازيا)ချစ်ခြင်းတရားတို့ရစ်ပတ်လာတာကလူ၃ယောက်အပေါ်မှာတစ်ချိန်တည်း တပြိုင်တည်း ။ကိုယ်ဟာလောဘကြီးတဲ့လူသားလားဆိုပြီး အဝေးကြီးမှာနေဖို့တွေးခဲ့ချိန်မှာအချိန်တွေဟာကုန်လွန်ခဲ့ပြီ။အင်း ကိုယ်ကသူတို့၃ယောက်ရစ်ပတ်ထားချင်တဲ့ထောက်တိုင်လေးတစ်ခုဖြစ်နေမယ်ထင်တယ် #Cover pc လေး...
