the untold story

# hoofdstuk 3

De volgende morgen stond ik op. Ik volgde dezelfde ochtend routine. Tijdens het douchen, dacht ik aan mijn gesprek met mn moeder. Mijn ogen vulde zich met tranen. Ik zal haar echt gaan missen. Zij is alles voor me! Het gevoel dat je gewoon weet dat je moeder voor je het weet er niet meer is. Hoe moet ik verder? Zonder je moeder. Kun je het je voorstellen? Dat je altijd wel je moeder klaar hebt staan voor je. Af en toe irriteer je je aan haar, maar ze blijft je top moeder. Jouw #1. Ze beschermt je, ze kookt lekkers voor je, ze maakt zich altijd zorgen om je. En opeens.. opeens zal dat veranderen. Want ze zal er niet meer zijn voor je. En je weet dat het er aan zit te komen. Je weet het ... ze gaat je binnenkort verlaten. Waarom moet het zo gaan, waarom ma. Ik heb je nodig! Ik veeg mijn tranen weg en stap uit de douche. Nadat ik mij had aangekleed pakte ik het gebedskleed en ging bidden. Daarna deed ik wat dua en voelde me al iets beter. Ik liep naar beneden om te ontbijten. Weer nam in alleen wat sap. Eten deed ik allang niet meer. Ik was dan ook erg mager geworden. Mijn moeder maakte zich er zorgen om. Maar mn vader.. hij wilde er vandaag weer graag een grap over maken.

"Hier pak aan. Wat brood. Niet te veel, want je bent te dik aan het worden."
Zei hij doodgewoon.

"Ik ga nog liever dood, dan dat ik brood uit jouw handen moet eten. Je doet alsof er niks aan de hand is. Maar mn moeder die ligt boven gewoon dood te gaan hoor. ALLEMAAL jouw schuld! Mij jaag je ook ver weg uit jouw buurt, want jouw gedrag is te idioot voor woorden."

Ik stond op en wilde weglopen.

"Hoe durf je dat allemaal te zeggen!"

Ik wilde direct terug reageren, maar ik merkte aan mn zelf dat ik te emotioneel aan het worden was. Ik voelde een knoop in mn maag en tranen wilde weer opkomen. Dat is hij niet waard!

"Pa weet je wat? Bemoei je niet meer met mij. Doe alleen 1 ding. Breng dat ontbijtje maar naar yemma (moeder) toe en laat haar merken dat je nog een beetje om haar geeft. Het zijn haar laatste dagen is dat zoveel moeite?"

Hij had er niks op terug te zeggen. Hij nam een slok van zijn koffie. Ik deed gauw de afwas en keek uit mijn ooghoeken wat hij zou gaan doen.

Hij nam nog een slok en liep met het bordje en thee in zijn handen naar boven.

Oke he he, de wonderen zijn de wereld nog niet uit.

Na het afwassen deed ik het huis opruimen. Mn vader was alweer naar beneden gekomen. Zo nu kon ik eindelijk mams zien. Ik liep naar boven en liep naar haar bed.
"Hoe is het mama." Vroeg ik haar zachtjes, terwijl ik haar dekentje goed deed.
"hamdolilah mijn dochter. Wil je 1 ding voor me doen?"

"Ja zeg het maar."

"Wil je mij de telefoon aangeven en bellen naar mijn broers en zus?"

Ik knikte. En zocht de nummers op. Ik belde hun 1 voor 1 en liet mijn moeder praten.

Tot slot belde ze haar zus. Ze zei me dat het wel oke was en dat ik kon gaan. Hm vreemd. Ik knikte en liep weg.

Bij de deuropening besloot ik te luisteren naar wat ze haar zus te zeggen had. Waarom vroeg ze me anders weg te gaan. Ik stond achter de muur en probeerde mee te luisteren.

"Ja rabia, ik denk dat het vandaag hoog tijd is. Ik voel het gewoon."
Hoorde ik haar zeggen met een zwakke stem.

Mijn hart brak in miljoenen stukjes. Tranen kwamen weer op. Ik zakte naar beneden en ging tegen de muur aan zitten. Ik deed mn gezicht voor mn handen en liet de tranen gaan.
Ik hoorde verder ook niet meer wat ze  zei. Dat wat ik hoorde was al erg genoeg! Ya allah Help ons....

Na een tijdje veegde ik mijn tranen en liep haar slaapkamer weer in. Ze had de telefoon nog op haar borst.

"Ik riep je nog." Zei ze.

"Oh semhay sorry yemma. Ik hoorde je niet."

"Geeft niet."

Ik pakte de telefoon en zette het op haar nachtkastje. Ik gaf haar een kus op haar voorhoofd en vroeg hoe ze zich voelde. Ze zei dat het wel oke ging. Ik wist dat dat niet zo was. Natuurlijk heeft ze pijn. En misschien wel erger als normaal, want ze heeft aangegeven aan haar zus dat ze denkt vandaag haar laatste dag te hebben.

Ik zei maar niets. Het heeft toch geen zin allemaal. Ik pakte haar hand vast en vroeg haar mij te vergeven.

Ze zei dat ze dat heeft gedaan en vroeg van mij hetzelfde. Ook ik heb mn lieve mama alles vergeven. Al zijn het piepkleine dingen. Ik zei haar dat ik zielsveel van dr hou.

Ik ben in werkelijkheid afscheid aan het nemen van haar. Van binnen voel ik me zo slecht. Ik wil alleen maar huilen en schreeuwen en tegen dingen slaan. Maar voor mn moeder hou ik me nog even sterk.

Na een lange tijd naast mn moeder gelegen te hebben stond ik rustig op. Ze was in slaap gevallen.
Ik liep naar beneden, pakte mijn jas en vertrok richting de apotheek. Ik moest wat kalmeerpillen hebben voor mijzelf. Had te maken met mijn depressie. En voor mijn moeder moest  ik ook een herhaal recept ophalen. Nadat ik daar klaar mee was, kwam ik dat meisje tegen bij wie ik zou gaan wonen.
"Hey Lina, het is goed dat ik je tegenkom, want ik moet met je praten."

"Oh dat klinkt ernstig. Vertel eens. Nooit gedacht, wat ze me nu zou zeggen."

"Uhm.. nou Lina. We hadden afgesproken dat je bij mij kon intrekken totdat je een huis hebt, maar ik weet nu niet zeker of dat wel zo een goed idee is."

"Hoe bedoel je?" Ik probeerde haar te volgen.

" nou, het spijt me, maar je moet echt een andere woonplek zien te vinden. Nog voor je moeder overlijd. Want je wil natuurlijk weg zodra je alleen met je vader thuis bent."

" is dat zo. Oke. Bedankt. Dat zijn mijn problemen oke, niet de jouwe. Het was wel zo fijn geweest als je dat eerder gemeld had."

"Ja sorry Lina. Wilde ik ook, maar ik moest er goed over nadenken."

"Ja top safi. Succes beslama. Ik zoek het zelf allemaal uit." En liep weg.

Ik bedoel hoe vies ben je bezig. Ze doet eerst alles om te horen wat voor shit ik heb. Dan toont ze vervolgens medelijden. Bied zelf een woonplek aan, waardoor ik niet verder hoefde te zoeken. En net laatste moment. Je bent niet meer welkom. Kifesh. Leg mij dat uit dan. Moehiem zal wel weer. Ik moet nu gauw verder kijken of ik slaap desnoods buiten. Maar no way dat ik alleen met mn pa onder 1 dak blijf wonen. Het is dat ik er ben vanwege mijn moeder.

Ik liep naar het park waar ik even rustig ging zitten. Even alles op een rijtje zetten. Totdat daar ineens iemand uit mijn verleden voor mn neus stond. Ik wilde het liefst wegrennen, maar dat was wel erg laf.
"Selam.." zei de stem.
ik groette terug.
"Ik zie verdriet in je ogen. Je kan me alles vertellen."

Ik nam een diepe zucht.

"ik ben net al geflasht door een vriendin. Niet zomaar 1. Ik wil geen verhaal doen bij je. Ik wil alleen zijn. Wil je weg gaan alsjeblieft?"

Hij kwam naast me zitten. "Oke dan zijn we wel gewoon stil." Zei hij.

Ik wilde opstaan en weglopen. Maar hij hield me vast. "Lina. Je geeft me geen eens een kans!"

"Vindt je het gek nourdin? Ik ben het verleden niet zo 1-2-3 vergeten hoor. En ik zeg je eerlijk, ik heb belangrijkere dingen aan mijn hoofd nu. Ik heb hier geen tijd voor. Echt niet." Ik nam een tweede poging om op te staan. Maar hij was sneller en stond nu voor mij. "Lina, ik laat je voor nu gaan. Maar ik wil je spreken, zodra je het toelaat."

"Ik wil niet Nourdin. Ik wil niet. Nu niet. Later niet. Laat me gaan alsjeblieft."

Hij bleef even stil en nam toen een stap naar links, waardoor ik weer verder kon lopen. Ik keek naar beneden en volgde mijn weg terug naar huis....