the untold story

vervolg # hoofdstuk 6

Ik opende m'n ogen voor de tweede keer in het ziekenhuis. Ik had barstende hoofdpijn. Ik keek om me heen om te kijken waar ik was. Nog steeds het ziekenhuis en die zelfde kamer. Niemand die er was. Ik bleef liggen en dacht weer aan mijn laatste moment met m'n moeder..
Ik keek droog voor me uit. Je kon zo verdriet uit m'n ogen lezen. De deur ging open en daar stond hij dan...
Nourdin.
Hij had een bos bloemen in zijn hand en liep voorzichtig mijn kant op.
Ik draaide mijn gezicht meteen weg. Wat moet hij hier? Hij pakte een kruk en ging naast het bed zitten.

" lieve Lina, ik heb alles gehoord. Kon ik je pijn maar van je overnemen."

"Je hoeft niet te praten.. ik wil alleen zeggen dat ik heel veel spijt heb over het verleden. Ik ben verandert. Ik ben een beter mens geworden elhamdolilah. Voor mij beteken je heel veel Lina. Al geloof je het niet."

Ik keek hem twee tellen aan. En draaide mijn gezicht weer weg.
Zijn ogen waren rood en vochtig.

Gaf hij echt om mij?

"Lina....."

"Lina.. ik weet dat het nu niet het juiste moment is. Maar ik.. ik wil je terug. Ik ga het je bewijzen ook."

Doelloos keek ik met mijn gezicht de andere kant op voor me uit.

Ik toonde geen enkele emotie in mijn gezicht. Ik wilde weg. Weg van hier. Weg uit het land. Weg van overal. Ik wilde niet meer bestaan. Want m'n leven was nu toch doelloos.

"Je moeder is vast heel trots op je geweest Lina. Het belangrijkste vond ze dat je goed voor je zelf blijft zorgen. Ook ik wil graag dat je je zelf niet in de steek gaat laten. Je moet sterk blijven. Het afscheid is moeilijk, maar de dood dat is iets wat wij allemaal nog gaan meemaken. Inshaallah vindt zij nu haar rust en moge Allah haar in het paradijs schenken. Amin.."

Ik hoorde elke woord wat uit zijn mond kwam. Ik besefte hoeveel ik hem gemist heb. Hij deed altijd zo zijn best als hij je wilt steunen. Ook nu deden zijn woorden mij goed. Maar kan ik hem na alles nog vertrouwen?

Een traan gleed naar beneden..

"Nourdin, ik weet dat je wil dat alles weer goed komt tussen ons. Maar zo makkelijk gaat dat niet. Ik heb nu even nergens geen zin in. Wil je me alsjeblieft alleen laten?"

Hij knikte meteen en keek me vol medelijden aan. Hij stond op, legde de bloemen neer en liep naar de deur.

"Lina zorg goed voor je zelf."

Ik knikte.. en daar vertrok hij.

De andere tranen volgde nu... ik probeerde wat ademhalings oefeningen te doen, want ik kreeg het gevoel dat ik stikte. na een momentje ging het beter.

Daar kwam de dokter aan. Ze zei dat ik morgenvroeg naar huis mag.

Zou alles nu achter de rug zijn of begint alle ellende nu pas echt?

Daar kwam ik al snel genoeg achter...