the untold story

Besef

Perspectief Lina
Ik wordt wakker en kijk naar het bedje van Imad. Hij slaapt nog steeds. Wat een heerlijk kind. Zelfs ik heb een middag dutje kunnen doen. Het is tijd voor zijn voeding. Zachtjes til ik hem op en leg hem bij me in de armen. "Hey liefje. Heb jij geen honger, slaapkopje."
Terwijl ik hem borstvoeding geef praat ik tegen hem en aai hem over zijn hoofdje. "Schatje toch. Ik hou zo veel van je." Fluister ik.
Nadat ik hem borstvoeding heb gegeven, de luier verschoont heb en hem weer op bed gelegt heb, bedenk ik mij dat ik Laila nog zou bellen. Het is nu 17:30. Ik bel wel even. Ik toets haar telefoonnummer in en hij gaat over. Na een tijdje neemt ze op. Als ik haar stem hoor, krijg ik weer een flashback van het moment dat ze mij foto's liet zien van Nourdin samen met Sara. Ik voel een brok in mijn keel en kan ineens niet meer praten. "Halloooo?" Hoor ik aan de andere kant. Ik schraap mijn keel. "Ja. Ik ben het." Komt er dan zacht uit mn mond.
"Hallo. Ik hoor je niet. Wie is dit?"
"Ik. Ik ben het."
"Wie dan??"
"Lina." Ik zucht diep.
"Lina?? Dat kan helemaal niet. Wordt ik in de maling genomen?"
"Nee ik ben het echt."
"Lina is dood. Dankzij mij." Hoor ik haar ineens zeggen.
Huh waarom denkt ze dat. Wacht. Dacht ze al die tijd dat ik dood was? Dat ik zelfmoord heb gepleegd?? Arme Laila!
"Laila. Ik ben het echt. Ik ben Lina wollah. Ik ben niet dood!"
"Lina?? Ben je het echt? Ik herken je stem wel, maar ik kan het gewoon niet geloven!"
"Dacht je al die tijd dat ik dood was?" Vroeg ik haar.
"Ja. Lina kan ik je zien?! Ik wil je zien!"
Ik blijf stil. Wil ik weer met het verleden in contact komen. Ik wilde een gehele nieuwe start maken.
"Uh Laila. Dat gaat niet."
"Waarom niet Lina. Ik MOET je zien."
"Laila... Ik probeer een nieuwe start te maken. Sorry, maar ik heb geen behoefte aan contact dat me herinnert aan het verleden. En zo lang geleden is het nog geen eens. Ik hoop dat je me begrijpt."
"Dat begrijp ik heel goed lieverd. Maar please. Al die tijd dacht ik dat je door mij dood was. Ik gaf me zelf de schuld." Zegt ze snikkend.
"Wie heeft je dat gezegd?"
"Nourdin."
"WAT??! Zei HIJ dat ik dood was??"
"Ja. Dat je zelfmoord had gepleegd. Door mij. Al die tijd heb ik me zelf kapot gemaakt."
Ik voelde pijn in mn hart. Arme Laila!! Hoe zal je je al die tijd gevoeld hebben. Je zelf de schuld geven, terwijl je helemaal niks gedaan hebt!
"Laila. Luister goed naar me. Ik ben niet dood en niks is jouw schuld geweest. Dat zei hij alleen om je pijn te doen, omdat je hem waarschijnlijk betrapt hebt en hem daarna veraden hebt. Maar dat was zijn verdiende loon! Ik ben je nog elke dag zó dankbaar, dat je voor mij achter de waarheid bent gegaan en het mij verteld hebt. Anders was ik nog steeds bij die idioot! Wollah je weet niet hoe erg je mij geholpen hebt."
Ik hoor haar aan de andere kant alleen maar huilen en snikken.
"Laila alsjeblieft. Maak je zelf niet gek. Niet zoals ik deed. Je hebt niets gedaan. Hij is de gene die een fout gemaakt heeft en het niet erkent. In plaats van boos te zijn op zichzelf, heeft hij jou de schuldgevoel willen geven. Ohmygod. Mijn bloed kookt!"
"Je hebt gelijk. Hij is niet normaal Lina! Hij duwde me zelfs en bedreigde me dat als jou iets overkwam hij mij zou afmaken. Nadat hij jou ging zoeken en terug kwam zag hij mij bij de bushalte. Ik wilde je gaan zoeken. Toen kwam hij dus ermee dat je dood was en het mijn schuld was. Ongelovelijk. Ik kan dit gewoon niet geloven Lina. Waarom heeft hij dit ons aangedaan waarom."
"Geeft niet meer. Je hebt nu tenminste de waarheid. Subhanallah. De waarheid komt altijd boven water. Bovendien ben ik binnenkort van hem gescheiden. En dat huis is niet van hem. Hij moet er binnenkort uit gaan. Met mij gaat het elhamdolilah beter. Imad is gezond en wel geboren en we hebben het meer dan oke op het moment."
"Ah lieverd. Mabrouk! Je bent zoveel beter uit zonder hem. Je verdient het beste InshaAllah!"
"Dankje wel Laila. Jij ook. Weet je wat Laila. Zou je het leuk vinden om langs te komen van de week? Anders was ik gekomen, maar dat wil ik echt niet, vanwege hem. Misschien zou je dan meteen wat spullen van mij mee willen nemen. Ik vertel je nog wel welke vooral belangrijk voor mij zijn."
"Ohmygod. Ja zeker! Als je wil morgen nog!"
"Echt? Haha oke."
Na nog wat bijgekletst te hebben hangen we op.
Ik ben blij dat ik haar heb gebeld!

Perspectief Nourdin
3 maanden later
Ik ben bij Sara ingetrokken. Het huis van Lina is verkocht. Er wonen inmiddels andere. Ik heb nog steeds NIKS van Lina gehoord. Hoe heeft ze het voor mekaar gekregen. De scheidingspapieren weigerde ik te tekenen. Ik laat haar en mijn kind niet zo gemakkelijk los!
Dat heeft de gehele proces vertraagd. Straks heb ik een afspraak bij de rechter. Dan ga ik haar voor het eerst weer zien. De rechter zal dan beslissen of ik recht heb om het kind te zien. Die recht heb ik zoiezo! Daar ben ik niet bang voor. Pas als mij dat recht gegeven wordt, pas dan teken ik de papieren. Moehiem genoeg daarover. Heb weer zware hoofdpijn. Ik ben zo blij dat ik Lina weer ga zien. Wollah zo blij. Ik heb haar echt gemist. Ze is mijn vrouw! En ik ga haar smeken terug te komen. Maakt niet uit dat ze zo maar weg gegaan is. Maakt niet uit dat ze zonder het besproken te hebben de scheidingspapieren heeft opgestuurd via een advocaat en het maakt ook niet uit, dat ze mij het huis heeft uit gezet en dat ze mijn kind van me heeft afgepakt.

Later die middag...
Ik kom aan bij de rechtzaal en loop naar binnen. Ik zie een vrouw met een hoofddoek met haar rug naar mij gekeerd zitten. Dat is Lina. Ik voel een brok in mijn keel en loop naar voren. Als ik naast haar sta, sta ik even stil en kijk haar aan. "Lina."
Ze kijkt me geen eens aan. Ze doet gewoon alsof ik onzichtbaar ben.
Ik loop terug naar mijn plek en ga zitten.
Na een tijdje zijn we klaar.
Lina heeft haar verhaal gedaan en ik de mijne.
Ze vertelde dat ik drugs dealde, haar verkracht heb en gevaarlijk ben, omdat ik agressief ben.
Dat maakte mij zo boos! Weer kon ik mijn woede niet in bedwang houden en stond boos op en wilde naar haar toe lopen om te zeggen waar ze mee bezig is. De agenten hielden mij tegen en brachten me terug naar mijn plek.
Uiteindelijk heeft de rechter besloten om mij het eerste jaar geen voogdij te geven over onze zoon. Pas vanaf zijn eerste jaar mag ik hem 2 keer in de week hebben. De baby heeft zijn moeder nodig en de moeder die wil nooit meer IETS met mij te maken hebben, heeft ze maar al te goed duidelijk gemaakt.
Ik tekende die focking papieren en gaf haar haar verdomde zin, nadat ze beloofd had mij zometeen als we bij de parkeerplaats aankomen mij mijn zoon te laten zien. Ik wilde hem zien en aanraken. Dat was genoeg voor mij op dit moment.

Nadat we richting de uitgang liepen, volgde ik haar. Mijn hart sloeg tweemaal zo snel. Ik ga mn zoontje zien. Wayaw.
Bij de uitgang, stond daar Laila met een baby in haar hand. Laila? Wat the fuck doet zij hier! Hoe??!
"Wat doe jij hier?" Vraag ik haar bot.
Ze reageert niet. Lina neemt haar zoon van haar over. "Je wilde je kind zien toch?" Zegt ze droog.
Ik vergeet heel even dat gedoe met Lina en neem mn kindje van haar over. "Hey liefje ino. Hier is je papa. Wat een knappe vent ben je. Je lijkt op mij." Terwijl Lina met haar ogen rolt, trek ik er niks van aan en praat verder tegen mn zoon. "Ik ben je papa liefje. Ik zal er altijd voor je zijn. Ik hou van je kleintje. Je gewoon van mij. Mijn bloed, mijn vlees, mijn zoon."
Een traan rolt over mijn wang. Wat heb ik allemaal veroorzaakt ya Allah. Waar was ik met mijn hoofd.
"We moeten gaan." Onderbreekt Lina ons.
"Wacht. Wacht heel even nog." Ik geef mijn kleintje kusjes op zijn mooie lieve gezichtje. "Lieverd ino. Lieverd. Blijf bij me. Laat je vader niet in de steek. Als je blieft Lina kijk me aan. Doe dit niet. Hou hem niet bij me vandaan. Alsjeblieft. Ik smeek het je!"
"We gaan." Ze neemt hem van me over, maar ik blijf me vastklampen aan hem. De agent komt er bij staan en handelt verder. Ik laat los en blijf verslagen achter, terwijl daar mijn vrouw en kind weglopen. Ik sla mijn handen voor mijn gezicht en huil het uit. "Waarom...."