the untold story

1 year later..

1 jaar later..

Perspectief Lina
"Ohmy god Imad! Je eerste stap! Wat gooooeeddd!!!!" Schreeuw ik super enthousiast, terwijl ik heftig voor hem applaudiseer.
Ik neem hem in mijn armen en knuffel mijn arme jongen dood. Hij kijkt me met zijn lieve onschuldige oogjes aan en lacht lief als ik met hem speel. Hij is mijn leven. Mijn alles!
Ik heb echt met hem te doen. Nu begrijpt hij de situatie nog niet. Maar wat als hij over een paar jaar de vraag gaat stellen waar zijn vader is. Hij ziet hem nu alleen in het weekend. Mijn gedachte gaat naar Nourdin....

(10 maanden geleden.. Flashback)
Ik was onderweg naar het huis van mijn ouders. Ik had al mijn moed bij mekaar geschapen om terug te keren naar daar waar ik opgegroeit ben. Daar waar ik ben geworden tot wie ik nu ben. Het huis van mijn overleden moeder en vader. Het huis werd verkocht aan een nederlands gezin. Dat was echt een moeilijke moment voor mij, want mijn vader vertelde mij dat ik goed voor dat huis moest zorgen en het absoluut niet moest verkopen. Zijn droom was dat ik daar uiteindelijk met mijn gezin verder zou leven. Maar helaas is de situatie anders gelopen. Onmogelijk. Ik heb afstand gedaan van alles en iedereen en dat was uiteindelijk de beste keuze. Papa zou dat vast begrepen hebben...
Aangekomen bij hun huis, bleef ik vanaf de auto kijken. Allemaal herinneringen kwamen weer naar boven. Ik veegde een traan weg en besloot aan te kloppen.
Niet veel later werd er open gedaan door een aardige man. Dit moet vast de eigenaar van het huis zijn. Hij kijkt me verward aan en vraagt me dan wie ik ben. Ik ontwaak uit mijn gedachte waarin ik dacht aan mijn laatste omhelsing met mijn moeder en geef hem vriendelijk een hand. "Goede dag, ik ben Lina. Ik heb hier voorheen gewoont. Ik heb het huis onlangs aan jullie verkocht." Nieuwsgierig wacht ik op zijn reactie.
"Aha. Wat leuk! Wil je misschien binnen komen?"
Alsof hij diep in mij kon kijken en kon voelen dat ik pijn had.
Ik twijfelde even, maar wees zijn lieve aanbod af. "Dat is heel aardig van u. Maar bedankt. Ik moet toch snel door. Ik wilde alleen even persoonlijk kennis maken."
"Dat is heel attent van u. Je mag gerust een ander keer komen, als je daar de behoefte in hebt. Ik begrijp dat je hier bent opgegroeit. "
"Dat klopt. Ik hoop dat u het erg naar u zin heeft hier. Ik moet er nu van door. Het beste!"
Hij zwaait me na en doet de deur achter zich dicht. Ik loop terug naar mijn auto en merk op dat mijn benzine helemaal leeg is. Shit. Snel rijd ik naar de dichtsbijzijnde tankstation. Ondertussen belde mn vriendin om te vragen waar ik de olie had liggen. Ze paste op imad en wilde kennelijk eten vast klaarmaken, die schat. Ik gaf antwoord en hing op. Nadat ik klaar was met tanken, liep ik terug naar de auto.
"Lina..?"
Ik keek naar de grond terwijl ik zijn stem herkende. Ik had hier helemaal niet moeten komen. Fuck. Ik wilde hem negeren, maar ik zag hem in mijn ooghoeken al aankomen. "Lina!" Hij wilt mijn arm vastpakken als ik hem ruw van me af sla. "Raak me niet aan."
"Lina. Waar was je al die tijd? Ik kon je nergens vinden."
"Gaat je geen moer aan. Dag Nourdin."
"Wacht." Hij houd me tegen met zijn arm.
"Wat moet je? Je hebt me voor eventjes gevonden. Oke. Nu wil ik weer weg." Zeg ik geïrriteerd.
"Lina. Gedraag je als een volwassenen alsjeblieft. Ik ben verandert. Je kan toch gewoon even een minuutje praten, na al die tijd."
"Praten doe ik met mensen die puur en eerlijk om me geven. Die je respecteren en je nooit zouden willen bedriegen. Ga gewoon weg Nourdin. Ik heb hier geen zin in."
Ik voelde een onbeschrijvelijke rilling door mijn lichaam gaan toen hij mijn gezicht vastpakte met zijn twee handen en mij recht in mijn ogen aankeek. Zijn neus tegen de mijne gedrukt. Mijn hersenen gaf me het signaal om hem weg te duwen uit reactie, maar mijn hart liet het niet toe. Ik bleef roerloos in zijn blik kijken, zonder enige beweging te maken.
Hij vertelde mij het hele verhaal. Van A tot Z.
Zijn verhaal deed mij doen beslissen dat hij Imad in het weekend mag opzoeken. Maar daar blijft het bij. Tussen ons wordt het niet meer zoals het was. Het is over. We zijn tenslotte al gescheiden, wat die keuze heeft bevestigd. Op een bankje hebben we bijgepraat. Hij heeft me verteld over Sara. En ja. Ook over het kind. Wat een domme idioot. Maar goed hij heeft ware spijt van zijn daden en doet zn best om het voor iedereen goed te maken. Hij wilde veel over mij weten. Waar ik was. Met wie. Waarom. Maar ik liet niks los. Het is al heel wat dat ik hem de kans heb gegeven om naar hem te luisteren. Ik stond op en wilde weer terug keren naar de auto. "Mag ik je nieuwe nummer." Vroeg hij.
"Je krijgt hem, zodat we kunnen afspreken wanneer je Imad kan zien, maar verder dan dat hoeft het contact niet. We hebben beide gezegd wat we wilde zeggen. Dat was genoeg. We gaan er gewoon zijn voor Imad als ouders."
Hij wil er tegen ik gaan, maar corrigeert zich. "Is goed. Dankjewel."
We wisselen onze nummers en daarna vertrok ik, met rillingen in mijn lichaam. Het was zo gek om hem weer voor me te zien. Om tegen hem te praten. Ik heb kunnen zeggen hoe zwaar het voor me was. En ook hij heeft zijn woordje gedaan. Het was bij deze afgesloten. Dit hoofdstuk konden we nu eindelijk afsluiten.
Ik reed vol plank gas weg.