Ken je dat gevoel? Dat je in een situatie zit, waarin je niet weet wat je het beste kunt doen. Je krijgt de shock van je leven en moet dan nog eens snel beslissen wat je gaat doen. In mijn geval.. open doen voor mijn vader of niet? Het liefst wilde ik weglopen uit angst. Maar.. wat bracht hem hier? Daar zou ik alleen achterkomen als ik de deur voor hem open doe. Zal ik eerst Nourdin wakker maken? Dan kan hij open doen. Of Nee, dan gaat m'n vader meteen verkeerd denken als hij weet dat hij hier slaapt.
Ik besloot de deur voor hem open te doen. Langzaam twijfelend, draaide ik de slot open en deed open.
"Dankjewel Lina. Je hoeft niet te schrikken. Ik kon alleen niet wachten om met je te praten. Ik moet je wat vertellen." Zei hij zachtjes, bijna fluisterend.
" bebba (papa), het is 4 uur middernacht. Wat is er dat je mij zo nodig nu moet vertellen?"
Dat ik hem bebba noemde, deed ik alleen uit respect.
"Kan ik zitten?" Vroeg hij
"ja, kom maar aan de eettafel zitten."
Hij knikte en ging zitten. Hij transpireerde heel erg en zag er vermoeid uit.
"Hoe gaat het met jou, lina? Je hebt verband om je hoofd."
"Hamdolilah. Agh dat is niks. Hoe gaat het met jou?"
"Wat kan ik zeggen. Ik heb zulke verkeerde dingen gedaan. Ik besefte niet hoe verkeerd ik bezig was. De shaytaan had mij zo in zijn macht. LINA JE MOET WETEN, dat ik niks puur vanuit mijn hart heb gedaan of gezegd. Alles was uit frustratie. Ik was zwak en laf en had mij zelf niet in de hand. Samhili Lina. Vergeef het mij. Vergeef het voor mij, voor jezelf en voor je moeder."
JE LEEST
the untold story
RandomHet verhaal dat nog nooit iemand eerder heeft mogen en kunnen horen. Te moeilijk om in woorden te omschrijven.. te moeilijk om vanaf het begin alle flashbacks weer onder ogen te moeten zien en het dan na te vertellen. Tot vandaag. Het begin.. van m...
