the untold story

Titel verhaaldeel

Ik wilde het maar niet geloven. Viel alles dan perfect op zijn plaats? Was alles dan zomaar goed gekomen? Mijn vader, die ik geen eens mijn vader meer wilde noemen. Om de dingen die hij gedaan heeft. Hoe hij mijn moeder die er niet meer is, zo slecht behandelt heeft, tot aan haar laatste adem en zélfs daarna nog.
Hoe kan hij ineens geheel spijt hebben.
Er kon geen woord uit mijn mond komen. Hij zat met zijn handen voor zijn gezicht tegenover me en stond op. "ik heb misschien teveel verwacht. Je liet mij binnen komen. Ik was al bang dat je zo een waardeloze vader als ik, voor een gesloten deur zou laten staan. En nu verwachtte ik dat je mij ook meteen zou vergeven. Sorry lina voor alle pijn. Ik ga en laat je met rust. Moge de engelen over je waken."

"Ameen." Antwoordde ik met een gebroken stem. Ik kon het niet meer houden en barste in tranen uit. Ik omarmde mijn vader en liet mijn hart luchten.
"Waarom deed je die dingen. Waarom was je er niet gewoon voor ons! Waarom liet je het gebeuren dat ik school verliet en zo roekeloos mijzelf uit de shit mocht helpen. Waarom verwaarloozde je mama. Waarom nam je die vrouwen in huis! Waarom, waarom liet j.... "
Ik kreeg geen lucht meer binnen. Mijn stem trilde en toch wilde ik het er uit hebben. "Liet je mijn moeder in zo een vreselijke situatie haar laatste adem uitblazen....."
Ik zakte op de grond. Ik voelde me klote maar ook enigzins opgelucht. Nooit heb ik hem dit alles zo kunnen zeggen. Nooit heb ik hem mijn ware emotie laten zien. Tegenover hem deed ik altijd maar alsof ik sterk genoeg was, dat zijn idiote gedrag mij toch nooit zou breken. Dat ik het allemaal voor mezelf zou gaan oplossen. Maar eerlijk... Dit kan ik niet. Ik ben alleen maar blij dat hij heeft nagedacht en mij bezocht heeft.