the untold story

# hoofdstuk 15

Claudia kwam aanlopen en liep meteen op die twee af. Ze gaf hun een hand en besprak het één en ander.

Dit zijn mijn zaken niet.. ik ga wel vast naar binnen.

Net dat ik naar boven wilde lopen, werd er geklopt. Dat zullen zij wel zijn.

Ik deed open en claudia vroeg of we naar binnen konden lopen. Ze wilde het huis van binnen laten zien.

" tuurlijk het is jouw huis." Glimlachte ik. Van binnen werd ik alsmaar nerveuzer.

Ze liepen samen door het huis.
Een paar minuten later kwam alleen claudia naar beneden..

" ze zijn aan het beslissen." Zij ze zachtjes. "Lieve lina. Ik heb nog nooit zo een hoog bod gekregen.. en eerlijk is eerlijk ik heb veel in dit huis geinvesteerd en nu stond het alleen maar leeg voordat jij kwam. Lieverd, ik ga samen met jou naar een ander oplossing zoeken. Je zal zeker niet meteen op straat komen te leven. Heus waar." Ze knuffelde me en zij dat het haar speet dat ze me onverwachts er uit moest zetten, als ze akkoord gaan.

"Ik weet wel zeker dat ze akkoord gaan, want je zegt "u" tegen zo een huis. Het is echt mooi!" Zei ik.

" ben benieuwd.." ze aaide me over mijn arm en liep terug naar hen.

Niet veel later kwamen ze lachend pratend naar beneden.
"Ooohh wat ben ik blij!" Zei de vrouw vreugdig.

Tot slot handelde ze af. Ik hoorde dat ze over een week in willen trekken. Tot die tijd moet ik alvast mijn dingetjes klaar zetten voor verhuis.
Waar naartoe? Dat wordt nog een heel lang verhaal.

De volgende morgen werd ik wakker met hoofdpijn. Slaapwandelend nam ik een douche en sprong in mijn kleren. Na het ontbijt ging ik naar buiten om een nieuwe telefoon te halen. Het was erg koud buiten, dus trok ik mijn zwarte jas aan en sleehakken. Ik pakte mijn tas en vertrok met de auto richting de stad
Na geparkeerd te hebben in een garage liep ik een stuk naar de vodafone winkel.
Ik legde uit dat ik mijn telefoon kwijt ben geraakt en nu een nieuwe wil. Omdat ik een abonnement bij hun heb hoefde ik nu 2/3e van het bedrag van een nieuw toestel te betalen. Ik ging voor de iphone 6 gold en rekende af. Dat was flink wat geld ja.. waarom ik op dat moment voor die dure telefoon ging weet ik niet. Ik had wel grote spijt achteraf.. ik had ook een toestel van max 100 kunnen halen. Maar goed.. dit waren éen van mijn levenslessen. Prioriteiten stellen.

Ik nam mijn telefoon en liep naar buiten. Mijn geld is bijna op.. 150,-is alles wat ik nog heb. Mijn rekeningen voor komende maand zou ik niet meer kunnen betalen. Oh ya allah inshallah vind ik gauw een baan.

Ik liep langs andere winkels en werd ineens van achteren tegen gehouden.

"Lina." Zei een schorre stem.

Ik keek in zijn grote groene ogen en wist niet wat ik moest zeggen. Ik keek gauw naar beneden." Kom we lopen een stukje. Waar staat je auto?" Zei hij.
" in de garage bij pathe schouwburg."
Samen liepen we er naar toe.

"Lina.. ik heb me zorgen gemaakt om je."
"Oh.. daar heb ik niets van gemerkt." Kwam er droog uit mijn mond. "Ik heb zoveel gebeld en gesmst, waarom kon je niet reageren?"

Hij bleef even stil. " lina .. omdat je een aanstaande hebt.. had?"

" had." Corrigeerde ik.

" het spijt me van alles. Ik dacht dat jullie het wel goed zouden maken. Toch heb ik deze week erg getwijfelt om je toch te bellen. En dat heb ik gedaan, maar je telefoon staat uit".

" hakim.. ik ben alles zat. Ik zit weer in de shit. Die telefoon heb ik weggegooit."

" in welke shit, lina?"

"Gewoon alles. Alles en iedereen heeft me in de steek gelaten."

"Laat me je helpen please. Ik geef om je Lina ino."

Ik voelde een kleine steek in mijn buik. Eindelijk dat lieve woordje waar je zoveel behoefte aan had. Dat je uit je negativiteit gehaald werd en je getroost en geliefd wordt.

"Wat moet ik doen Hakim?"

" begin bij het begin. Lucht je hart. Kom we gaan hier zitten." Hij wees naar een bankje en ik nam plaats naast hem.

"Toen mijn moeder overleed, dacht ik dat het de einde van de wereld voor me was. Maar ik had veel.. heel veel contact met jou en Nourdin, waardoor ik afleiding had. Ik vergat alles.. zelfs het gebed.
Jullie waren als drugs voor me. Ik ben heel even in een andere wereld als nourdin bij me is. Zonder nourdin.. stelde mijn leven niets voor. Nu nog niets. Ik heb mij heel veel ziekgemeld op werk. Gewoon omdat ik geen energie in mijn lichaam heb.

Ik ben mijn vader tegen gekomen met een vrouw. Diezelfde vrouw die ik betrapte bij ons thuis. Hij negeerde me erg vies. Vervolgens werd ik gebeld door mijn werkgever. Ontslagen per direct. Ik zit in geldnood. Uit paniek gooide ik mijn telefoon weg. Ik ben nog nooit zo teleurgesteld geweest in mijzelf. Ik heb het verkloot. Ook moet ik binnen een week weg uit claudia's huis. Iemand heeft haar een bod gedaan van 300.000. Daar kon ze geen nee tegen zeggen. En dat snap ik.. ik schaam me dan ook. Dat ze altijd het gevoel heeft gehad dat ze elke keer weer rekening met mij moet hebben. Waarom gaat het niet gewoon goed? Waarom kan ik niet gelukkig zijn...?
Wordt ik ooit onafhankelijk van claudia?
Wat moet ik doen... vertel me." Ik deed mijn handen voor me gezicht, want ik voelde dat mijn ogen vochtig werden. Ik wilde niet gezien worden. Die tranen... zijn allemaal verspeeld energie. Hoeveel ze ook zeggen dat ze je begrijpen en dat ze meeleven.. ze zullen het nooit echt begrijpen. En dat doet dubbelpijn.

" lina.. niet direct opgeven. Ik ben bij je nu. Je gaat dit niet alleen doen." Hij legde zijn hand op de mijne.
"We gaan nu naar huis. Jij gaat je spullen bij mekaar zoeken en dan haal ik je vanavond op, oke?"

"Waar gaan we dan naartoe?" Vroeg ik.

"Sst.. doe wat ik zeg. Ik laat je nooit alleen aan je lot over. Ik ga je helpen. Vertrouw me."

Hij stond op en bood mij een hand aan. Ik twijfelde even en greep toen zijn hand. Hij trok me naar zich toe en knuffelde mij dicht tegen zich aan.

" kom.. lets go."

Ik knikte en samen liepen we tot de garage. Hij beveelde me alvast naar mn auto te gaan. Hij liep met mijn parkeerkaart naar de automaat en betaalde hem. Ik stapte vast in de auto. Hij liep terug en gaf me mijn parkeerkaart terug. " ik zie je vanavond", knipoogte hij. Ik knikte weer en reed door. Bij de uitgang stopte ik mijn parkeerkaart in de automaat. De stoplicht sprong op groen en ik reed weg, terug naar huis.

Thuis aangekomen, zocht ik direct mijn spullen en deed alles in de koffer en grote tas. Tijdens het inpakken, kwam ik het doosje tegen dat mijn moeder me gaf met dierbare siraden. Alles bij mekaar zou zeker duizenden kosten, maar ik zal hem voor geen enkele prijs verkopen aan iemand. Al zit ik zwaar in de put. Dit is het enige wat ik heb wat van mama is. Het enigste bezit wat ik van haar heb. Daarmee blijf ik voor altijd verbonden aan haar.

Uren vlogen voorbij. Eindelijk was ik klaar. Alles is ingepakt. Ik voelde me leeg in mijn hoofd. Ik had niets gegeten en het was inmiddels 19h30uur. Ik liep naar de kast om een suikerklontje te pakken, maar verloor mijn evenwicht.
Daarna werd alles zwart.

Mama.. yemma ino ighefi i3izzen.
Ja lieverd.. hier ben ik.
Mama ik heb je gemist. Tranen vloeien over mijn wangen.
Ssshtt.
Yemma. Je bent het enige wat ik nodig heb. Waarom heb je mij alleen gelaten...
Ik ben bij je. Je bent niet alleen.
Yemma. Maar ik zie je niet.. ik wil je nog 1 x zien. Jouw handen... ogen.. mond .. ik wil je aanraken.. ik wil je knuffelen. Ik heb je gemist. Alsjeblieft yemma. Alsjeblieft!!
Ik ben bij je. Je bent niet alleen.
Laat me je zien yemma.. laat me je zien. Zeg me dat je gelukkig bent. Zeg me dat je je rust hebt gevonden ayemma inoo..
Het blijft stil..
Yemma?
Dan voel ik een onwijs mooie iets. Zoiets is niet te beschrijven... ik voel een warmte.. een moedergeur die mijn neus binnendringt. Twee armen die mij dicht tegen zich aandrukt. Ik leun op haar borst. Dit is mijn moeder. Mijn verdrietige gezicht verandert door een grote glimlach die op mijn gezicht verschijnt.. ik zal je nooit vergeten. Shokran (dankjewel) yemma ino.. ik zal dit nooit vergeten. Je hebt mij wakker geschud. Je hebt mij laten zien wat het allerbelangrijkste is. Ik zal je blijven gehoorzamen. Dat is wat ik ga doen..