the untold story

Mixed feelings

Wat vooraf gebeurde..
Ik staar naar haar gezicht. "Liefje toch. Je hebt zoveel meegemaakt. Wees sterk Lina inoe. Wees sterk voor mij. Ik heb je nog een hele leven lang nodig! "

Ik voel haar hand bewegen en kijk ernaar. "Lina??! Dokter!!"

Langzaam maar zeker knippert ze met haar ogen. Dat zal vast door het licht komen. Is even wennen. Maar ze leeft in elk geval wel. Dit moet een goed teken zijn!

Perspectief Lina
Ik hoor een bekende stem. Na een tijdje kan ik de stem koppelen aan Nourdin. Hij is het.. Wat zal hij bezorgd zijn en ongerust. Ik hoor zijn tril in zijn stem. Hoelang lig ik hier? Wat is er gebeurd? Allemaal vragen, waar ik geen antwoord op heb. Ik probeer nog eens mijn ogen te openen en eindelijk lukt het me. Ik knipper rustig met mijn ogen en kijk om me heen. In mijn ooghoek zie ik iemand zitten. Mijn ogen vallen dicht, maar ik krijg ze weer open. Er komt een dokter naast Nourdin staan. Mijn ogen vallen direct weer op Nourdin en ik schenk hem een kleine glimlachje. De dokter doet wat onderzoekjes en vraagt mij hoe het gaat. Ik haal mijn schouders op. "Het gaat." Komt er schor uit mijn keel. "Je hebt rust nodig jonge dame. Maar het komt helemaal goed met je."
Ik kan alleen maar Nourdin aankijken. Hij is mijn leven. "Ik zal jullie even alleen laten."
Nourdin bedankt hem.
"Nourdin.. Hoelang lig ik hier?"
"Twee weken ongeveer. Ik ben blij dat je het gered hebt alhamdolilah."
"Hoe ben ik hier terecht gekomen? Wie heeft me naar het ziekenhuis gebracht?"
"Doe maar rustig liefje. Het belangrijke is dat ik je niet kwijt ben. Lina je weet half niet hoe blij ik ben. Ik ben Allah subhana wa ta 'ala zo dankbaar."
Ik knik.

Perspectief Nourdin
Haar ogen worden ineens groot. Ze kijkt naar haar buik en houd het vast. Wat is er met haar?
"Lina.. Gaat het??"
Een traan ontglipt uit haar ooghoek.
Ik pak haar hand vast en knijp er zachtjes in. "Lina.. Zeg het me. Wat is er?"
"Dokter... Haal de dokter." Zegt ze bibberend.
Ik wordt meteen weer ongerust en loop snel de kamer uit. Op de gang kom ik een dokter tegen. Het is gelukkig dezelfde man van daarnet. Ik zeg hem dat Lina hem nodig heeft en zelf niet weet wat er aan de hand is. Hij loopt snel naar binnen en kijkt even naar Lina. Ze ziet er gebroken uit en tranen rollen over haar wangen. "Mevrouw, Gaat alles goed met u?"
"K-kan ik u e-even alleen spreken?" Ze komt bijna niet uit haar woorden. Maar waarom wilt ze hem alleen spreken? Ik ben haar man! De dokter kijkt mij direct aan. Ik kijk naar Lina. "Lina. Je kan ook alles bij mij kwijt."
Ze kijkt met haar ogen naar beneden. Blijkbaar wilt ze echt niet dat ik er bij ben. Daar zal ik respect voor moeten hebben. "Oke. Ik laat jullie wel even alleen." Gebroken loop ik de kamer uit. Ik voel me echt zwaar klote. Mijn vrouw lijdt van binnen. Iets is er dat ze niet met mij kan delen. Waarom laat ze mij niet toe. Ik hoop dat er niets is. Ik doe dua en ga met mijn handen voor mijn gezicht zitten.

Perspectief Lina
"Ik wil u iets vragen."
"U kunt mij alles vragen." Antwoord hij vriendelijk.
Ik veeg mijn tranen weg en kijk naar mijn buik, waar ik mijn handen op gelegd heb.
"Leeft mijn kind nog?"
Hij kijkt mij verbaasd aan. "Bent u zwanger mevrouw?"
"Wisten jullie dat niet?" Vraag ik hem verward.
"Nee echt niet. Die informatie hadden wij niet. Wij hebben echter alleen onderzoek gedaan op relevante plaatsen die van groot belang zijn."
"Oke.. Maar zou mijn kind het gered hebben?"
"Ik zou het niet met zekerheid kunnen zeggen, mevrouw. Daarvoor moeten wij eerst onderzoek doen. Dat gaan we meteen doen. Ik heb nog wel even tijd die ik kan vrijmaken voor u."
"Bedankt. Wilt u alstublieft niks zeggen tegen mijn man."
Hij knikt en loopt weg.
Ik voel een pijnlijke steek in mijn hart. Zou mijn baby het gered hebben. Heb ik mijn kindje vermoord door mijn idiote actie! Door rood rijden terwijl je zwanger bent!! Hoe dom! Ik verdien het niet om moeder te worden. Dit wordt mijn verdiende loon. Het is een teken!Oh ya Allah schenk mij deze kind op deze wereld. Vergemakkelijk het voor mij. Ik kan mij niet nog een slechte nieuws veroorloven. Ik kan het niet. Ik huil en laat mijn tranen de vrije loop, terwijl ik over mijn buik aai. Ik kan het niet!
Wat stemmen op de gang onderbreken mijn gedachtes.
"Meneer nog even een kleine tien minuten geduld alstublieft."
"Gaat het oke met haar?!"
"Ja maakt u zich geen zorgen."