the untold story

A strange feeling inside me

Wat er vooraf gebeurde.
Sara is puur. Haar karakter is zo mooi. Zo is zij niet. Waar maak ik mij eigenlijk zorgen om? Laat haar dit nu zelf oplossen. Je hebt gedaan wat je kon doen Nourdin. Nu peren naar huis. My wife ❤️

Perspectief Nourdin (3 weken later)
Sara had haar 10.000euro en had het haar broer gegeven. Ik heb haar dus kunnen helpen en daar was ik zo trots over. Haar broer is verhuisd naar Marokko en heeft haar dus voorgoed met rust gelaten. Ze was me zo dankbaar en we werden erdoor nog closer. We konden elkaar alles vertellen. Puur omdat we er verder niks achter zochten. We zijn gewoon goede collega's en vrienden. Ze heeft een goed hart en is echt leuk in de omgang. Met mijn vrouwtje gaat alles goed. Ze is alweer bijna 7maandjes mashaAllah. Ze is heel erg vermoeid de laatste tijden, dus ze doet rustig aan. Wel heb ik gemerkt aan haar dat ze ziet dat ik later thuis kom van werk en het soms over Sara heb. We hadden eergisteren zelfs ruzie om haar. Alleen omdat ze mij een belletje had gepleegd, omdat ze die volgende dag niet zou werken, vroeg ze of ik wat kon doorgeven aan Jasper. Hoeft geen probleem te zijn toch? Maar goed ik heb daarom afgesproken dat we prive elkaar niet bellen. Ik wil Lina niet onnodig op verkeerde gedachte brengen.

Ik zat weer op het werk starend naar mijn computerscherm. Waarom is het zo doodsaai vandaag. Op dat moment komt Sara blij binnen. "Nourdin! Ik ben aangenomen!!!" Ze rent naar me toe en geeft me een kleine knuffel. "Echt?! Wat goeddd."
"Ja. Ben zo blij! Had echt een oppepper nodig en dit is 'm! "
"Ja snap je heel goed. Leuk man. Gefeliciteerd."
"Zullen we wat drinken na werk? Samen vieren? Zou niet weten met wie ik het anders kan vieren."
"Ik weet niet Sara. Dan wordt mijn vrouw boos." Lach ik.
Ze kijkt teleurgesteld naar beneden. "Ik snap het."
Ik voel een medelijden omhoog komen, maar kan mijn mond maar niet open trekken.
"Ik vind dat het geen probleem moet zijn om met je collega iets te vieren. Er is toch wel vertrouwen tussen jullie. Vind ze heus niet erg hoor."
"Oke. Wij gaan het samen vieren!" Roep ik enthousiast. Van binnen vind ik het geen goed idee, omdat ik Lina daar pijn mee zou doen als ze het zou weten. Maar Sara heeft een klein beetje gelijk. Lina moet me vertrouwen. Sara heeft niemand anders. Ze heeft me over haar leven verteld en ik heb echt medelijden met haar. Daarom zie ik het als een plicht om het met haar te vieren.

Na het werk lopen Sara en ik het pand uit. "Wil je wat drinken of wil je gaan eten?" Vraagt ze als we buiten zijn.
"Ik heb honger." Dat is echt zo. Ik heb serieuze honger.
"Ik sterf ook van de honger. Zullen we bij la place een broodje eten ofzo?"
"Ja toch klinkt goed."

Nadat we lekker gegeten hebben en veel gelachen hamdolilah lopen we la place uit.
"Bedankt voor alles Nourdin."
"Geen dank Sara."
"Ik vond het echt leuk. Ik had nooit verwacht dat we zo snel een band zouden krijgen, maar ik voel wel degelijk een band."
Ik knik. Ik voel me vanbinnen steeds warmer worden. Waarom krijg ik dat van haar?
"Ik snap wat je bedoelt. Ik voel ook een klik. Maar nu moet ik echt naar huis peren. Heb een vrouwtje thuis."
Ze lacht. Ik lach automatisch om haar lach. Het maakt me gewoon zo vrolijk. Haar krullen die voor haar ogen komen, gooit ze naar achteren en kijkt dan naar de grond. Volgens mij heeft ze door dat ik haar aankijk.
"Oke dan zie ik je morgen op het werk weer." Zegt ze.
"Is goed. Take care."
"Jij ook."
Ik geef haar een knipoog en loop weg. Waarom gaf ik die knipoog? Dat was echt net TE. Straks gaat ze nog denken dat ik op haar val.
"Wacht! Nourdin."
Ik kijk geschrokken om.
"Mag ik je een knuffel geven uit dankbaarheid?"
"Haha ja hoor."
Ze slaat haar armen om mijn rug en leunt twee seconden op mijn borst. Ik hou haar losjes vast en laat ook los.
"Thanks. Tot morgen!" En loop weg.

Thuis aangekomen geef ik Lina een kus op haar lippen. Ik heb haar zo gemist. Ik mis het genot en de plezier en de aanrakingen. Jammer genoeg zit dat er voor nu niet meer in.
"Eindelijk thuis?
Ik knik.
"Zal ik eten voor je opscheppen?"
"Nee heb geen honger lieverd. We hadden een etentje op het werk. En daarna ging ik zoals ik zei wat drinken met die leidinggevende."
"Oh oke."
"Zullen we dan wat gaan doen? Verveel me." Voegt ze er aan toe.
"Zo laat nog? Het is 19:00uur. "
"Uh ja. Sinds wanneer let jij op de tijd? We kunnen toch naar de bios ofzo."
"oh wayaww schatje. Ben moe wollah. Doen we morgen oke. Beloofd."
"Nouja oke." Antwoord ze geïrriteerd.
"Morgen werk ik halve dag liefje ino dan gaan we wat doen safi?"
"Nee." En ze loopt weg.
Ik baalde dat ze zo reageerde. Maar had serieus geen zin.