the untold story

# hoofdstuk 4

Ik kwam thuis aan en legde de medicijnen op tafel.
Die berg ik zo wel op. Eerst moest ik gauw eten, want mijn lichaam trilde zo en ik begon duizelig te worden.
Ik pakte wat boterhammen en smeerde er jam op. Ik had wat thee klaar gemaakt en at het op. Er was vandaag weer hulp voor mijn moeder. Ik liep naar boven om te kijken hoe het gaat en hoorde haar praten met mn moeder. Ze was heel zorgzaam en deed haar werk dan ook heel goed. Respect voor zulke mensen. Ze ging erna de was doen en dan zou ze weer gaan. Ik dacht toen ineens aan mijn maatschappelijke werker. Die zou vandaag toch langs komen. Ik keek op mijn horloge en zag dat het 15.00uur was en 15:30h hadden we afgesproken. Over een half uur dus. Ik heb zo geen zin in dat wijf. Ik liep naar mn moeder en ging even naast d'r zitten.

"Mama, mag ik je wat vragen?"

Ze knikte.

"Ben je tevreden met jouw leven. Ik bedoel ben je gelukkig geweest?" Ik durfde het bijna niet te vragen. Misschien was het ook niet zo slim om het te vragen. Tuurlijk niet. Van zo een vent in huis wordt je niet gelukkig van.

Toch knikte ze weer. "Ja lieverd. Elhamdolilah. Ik ben Allah overal dankbaar voor."

"Lina, je moet niet te veel nadenken. Als ik straks weg ben, dan is dat niet het einde van de wereld voor jou. Je bent jong, 22 nog een heel leven voor je inshallah. Geniet als het nog kan. Beloof je me dat?"

"Yemma, zonder jou wordt het moeilijk." En voor ik het wist huilde ik. Ik praatte, leegde mn hart en huilde als een klein kind bij mn moeder. Ik was de hele tijd aan het praten. Soms moest ik mn tijd nemen, maar het kwam er wel uit. Ik had het gevoel dat dit mijn laatste kans was. Praten met haar. Me laten troosten door haar.
Ze vroeg me of ik bij haar wilde liggen. Dat deed ik. Ze pakte mijn hand vast en fluisterde lieve woorden. Woorden die je moed geven. Dat wat ik nodig had... want mn leven begon in elkaar te zakken. Het had geen houvast meer.

"Yemma ik hou van je.." zei ik met een piepende stem.

Ik voelde een traan op mijn hand vallen. Deze was niet van mij, maar van haar. Hierdoor brak mijn hart nog erger. Ik knuffelde haar en kuste haar overal waar ik maar bij kon. "Yemma ino je bent sterk."
"Yemma vergeef me."
"Yemma ik zal je nooit vergeten."
" alles wat je voor me deed. Alles staat gegrift in mijn hart."
"Kon ik maar alle liefde en zorg teruggeven." Kon ik maar MEER doen voor je."
Tranen bleven naar beneden stromen.

Totdat ze me vroeg te stoppen. "Sssst mn dochter. Ssst safi klaar. Saaffi." En ze aaide mijn gezicht met haar hand. Ik rook aan haar hand en wist dat ik deze moedergeur vreselijk veel zou gaan missen binnenkort.

Het was even stil. Je hoorde alleen nog onze gesnik. Dit kon niet verder zo. Het mag niet zo eindigen. En ik begon de koran te reciteren. Hier werd mn moeder altijd rustig van. Af en toe hoorde je trillingen in mijn stem, maar ik ging door. Ikzelf werd er ook kalmer van.