the untold story

You will get what you gave me

Wat er vooraf is gebeurd...
Hij gaat er uit en gaat vermoeid naast me liggen.
Dat was dat. Nooit had ik zoiets van hem verwacht. Hij heeft me verkracht. Hij heeft me gekleineerd en geestelijk nog meer mishandelt... Ik sluit mijn ogen en voel dat ik moet overgeven. Ik sta met heel veel moeite op. Nourdin staat inmiddels onder de douche. Hij negeert me volkomen. Ik loop naar de wc en kots alles er uit. Ik voel me licht in mn hoofd en val achterover. Mn ogen zijn gesloten.. Ben weg hier.. Op zoek naar rust...

Perspectief Lina
Ik open mijn ogen en lig in bed. Ik probeer te achterhalen wat er is gebeurd. Hoe ben ik hier ook weer terecht gekomen? Ik weet alleen dat ik boven de wc pot aan het overgeven was. Voor de rest weet ik echt niet meer. En oh.. Wat daarvoor allemaal gebeurd is, dat weet ik nog al te goed. Ik voel mijn hart weer pijn doen en wil weer in huilen uitbarsten. Maar Nourdin komt binnen dus hou me in.
Hij komt bezorgd naar me toe lopen en gaat naast me zitten. "Hoe voel je je nu Lina ino? Je was in slaap gevallen in de wc. Ik heb je opgetild en in bed gelegd."
Hoe ik me voel heh. Ik voel me geen mens meer. Ik wil je het liefst keihard slaan. Ik wil alles kapot slaan. Ik hou me stil en zeg niets. Ik kijk richting het raam en probeer me tranen in bedwang te houden. Hij mag me niet zien huilen. Nooit niet! Zeker niet nadat hij me pijn heeft proberen te doen afgeloven nacht. Hij verdient mijn tranen niet!
Ik voel zijn vinger langs mijn kin gaan en weer voel ik een nare kippenvel. Ik haal zijn vinger weg en sta op. " oke.. Oke.. Het spijt me Lina. Het spijt me wollah." Zegt hij schor. Je merkt aan zn stem dat hij spijt heeft. Maar wat maakt dat nu nog uit?
Ik reageer niet en wil de kamer uitlopen, maar wordt tegengehouden door hem. Hij houd me bij mijn schouders vast en kijkt me in mijn ogen aan. "Lina wollah ik heb spijt! Ik had je niet zo moeten aanraken. Ik heb je pijn gedaan jek?" Hij kijkt me met lichte tranen in zijn ogen aan. Ik kijk hem twee tellen zonder gevoel aan en blijf daar naar de grond staren. "Lina praat op zn minst tegen me! Scheld me uit, sla mij!! Het spijt me!" Zegt hij vol paniek.
"Nourdin... " zeg ik gebroken nadat het even stil blijft en hij mij in stevig in zijn armen vasthoud.
"Zeg het me lieverd." Huilt hij zachtjes.
"Kun je mij loslaten en voorgoed met rust laten?" Ik trek me los en zie dat hij dit niet verwacht heeft. Ja snap ik ook wel. Weken doet hij waar hij zin in heeft. Laat thuiskomen sorry zeggen maar vervolgens opnieuw weer in de steek laten en ik die er helemaal niks van zeg. Niks over het geld, niks over zijn gedrag dat verandert is en nu niks over wat er afgelopen avond is gebeurd...
Ik wil ook helemaal niet praten. Heb daar geen behoefte in. Wil nu dat hij me los laat en lekker zijn ding gaat doen. Ik ga terug naar mijn vader. En ook dát hoeft hij niet te weten.
"Linaa.. Waarom. Waarom!" Hoor ik hem dramatisch schreeuwen. Verder hoor ik dat hij om zich heen slaat. Meubels hoor ik vallen. Maar ik reageer niet en negeer hem nu net zo hard. Ik loop maar de badkamer en fris me een soort van op. Ik neem een snelle douche en laat het water langs mijn gezicht glijden. Ik laat mn emotie los en gil huilend. Ik ga zitten en doe mijn handen voor me gezicht. Wanneer houd deze pijn op..! Ik hoor dat Nourdin aan de deur klopt en aan de deurknop trekt. "Lina open nu! Anders maak ik die deur kapot!!"
Hij doet maar. Ik hoor verder niets meer om me heen. Ik zit heel diep in gedachte en wil alleen maar dood. Ik kan het gewoon niet bevatten. De dood van mijn vader. Ik wilde hem nog bellen om samen koffie te drinken. Ik wilde nog leuke dingen gaan doen en het belangrijke... Ik wilde naar zijn huis. Mamas papas huis. Hoe moeilijk dat ook is. Ik moest het gaan afsluiten en met mijn vader aan mijn zijde ging dat me wel lukken. Maar nu... Het kan gewoon niet meer.
Ik hoor een harde klap en de deur wordt opengegooit. "lina...!" Het is nourdin weer. Hij pakt snel een handdoek en haalt me uit de douche cabine en wikkelt de handdoek om mijn blote lichaam. Hij duwt me zachtjes naar de slaapkamer en legt wat kleren neer zodat ik ze kan aandoen. Hij blijft staan en wacht totdat ik me aankleed. " ga weg."
"Waarom doe je zo, Lina?! Kleed je om dan praten we."
"Ga weg zei ik."
"Oke. Goed dan." Zegt hij en loopt naar de deur waar hij de sleutel eruit haalt en hij sluit vervolgens de deur achter zich dicht. Hij blijft achter de deur wachten. "Ik blijf hier wachten totdat je klaar bent."
Nadat ik mijn kleren aan heb gedaan. Kijk ik naar het raam. Zou het een optie zijn om via het raam te vluchten? Dan hoef ik Nourdin niet te zien en kan hij me ook niet meer volgen? Ik kijk naar beneden en zie dat het net iets te hoog is. Ik open de deur en zie Nourdin leunend tegen de muur hangen. Hij heeft rode vochtige ogen. Ik loop langs hem heen en doe in mijn tas, mijn telefoon en sleutels. "waar ga je heen? We moeten praten Lina. Vluchten heeft geen zin."
Hij is nog wel mn man officieel dus ik geef hem het antwoord waar hij recht op heeft. Alhoewel ik nog niet de waarheid spreek.
" Ik ga naar buiten. Heb lucht nodig. Zodra ik wil praten we. "
Hij wilt weer wat zeggen, maar ik ben de deur al uit. Ik stap mijn auto in en rijd terug naar het ziekenhuis. Ik loop naar de tweede verdieping en vraag aan de balie waar ik de spullen van mijn vader kan ophalen. Ze wijst me de weg en geeft me niet veel later zijn sleutels, telefoon, portomoné, papieren en een brief. Heeft hij mij een brief geschreven? Gemengde gevoelens komen weer omhoog maar ik probeer voor nu heel even sterk te zijn. Ben moe. Ik neem alles mee en verlaat het ziekenhuis. Ik stap de auto in en rij naar zijn huis. Mijn ouderlijk huis. Aangekomen kijk ik eerst naar het huis. Ga ik dit aankunnen? Ik stap met moeite uit de auto en neem de spullen mee. Ik draai de sleutel in het gat en open de deur. Ik ruik meteen een bekende geur. De geur van thuis zijn.. Echt thuis zijn. De plek waar je hoort. Waar je bent opgegroeit.. Waar je papa en mama je groot hebben gemaakt tot de persoon die je nu bent. Ik zucht diep en loop door naar de woonkamer. Herinneringen flitsen voorbij: moeder die boven op haar sterfbed ligt. Claudia mijn maatschappelijk werker die mij aan het praten probeert te krijgen. Mijn vader die altijd veel commentaar leverde en ons pijn deed.. Waarom moest het zo lopen voor ons? Waarom heeft mama niet kunnen zien dat mijn vader helemaal verandert is en waarom moest hij mij nu ook in de steek laten..? Ik loop naar boven en open de slaapkamer van mijn ouders. Ik zie het beeld weer voor me dat mijn moeder daar in bed ligt. Met moeite kan ze praten. Haar ogen vermoeid. Ze is heel ziek. Waren de laatste dagen van mijn vader ook zo? Waarom wist ik het potverdorrie niet! Dan had ik er voor hem kunnen zijn. Ik zak weer in elkaar en doe mijn handen voor mijn gezicht. Ik wil niet meer...
Ik heb de brief nog steeds ongelezen in mijn hand. Ik heb hem niet losgelaten sinds ik hem overhandigt kreeg van de dokter. Dit is het enige wat ik van mijn vader heb. Zijn brief... Aan mij.

Ik open hem langzaam en zie hoeveel hij geschreven heeft. Zijn handschrift. Zijn handen hebben deze brief geraakt. Ik doe hem voor mn neus en probeer zijn bekende geur te ruiken. Tranen rollen over mijn wangen. Mijn ogen richten zich op de eerste woorden uit zijn brief. Met tranen lees ik ze op.

Lieve Lina,
....