the untold story

# hoofdstuk 17

Nog geen 10 minuten later, zie ik Nourdin terug lopen naar de auto.
Zo snel? Of hij was niet thuis of hij is duidelijk weg gestuurd. Ik kon niets van Nourdins gezicht aflezen.

Hij stapte in en ging zitten. Hij pakte de auto sleutel en voordat hij hem in de sleutelgat wilde doen, zei hij:
"Lina.. ik kan het gewoon niet geloven! Je wordt mijn vrouwtje!"

"Pff idioot! Ik kan je wel izjen headshot geven. Waarom deed je nou zo vaag man. Dacht echt dat het slecht nieuws was!" Ik kon weer even glimlachen.

"Ewa sensatie shem.. sensatieee!" Zei hij met een kinderlijke stem.

Hij knuffelde mij en toen besefte ik het pas..

"Gaan we echt trouwen, Nourdin!!!"

" uhh.. woow goedemorgen duuhhhh. Nesh feshkel. Ik regel al die dingen 1-2-3 zo."

" ieegh bah.. stop maar hoor slijmbal." eindelijk werd er weer even gelachen.

" oh.. en nu? Waar gaan we heen dan?"

" Nouuuu.... nu gaan we eerste naar huis."

" ja i know.. maar welk huis?" Vroeg ik hem.

" Dat zie je zo.. eerst maar eens rijden heh. Het is best een endje.."

15 minuten later kwamen we in een straat met allemaal mooie eengezinswoningen.

Hij parkeerde de auto voor 1 van zo een huisje en keek me aan.

" huh zijn we er? Vind jij dit een endje rijden..."

"Jip. Yallah stap uit vrouwtje. Volg mij maar."

Ik stapte uit. Nourdin had alle bagage al meegenomen en liep richting de voordeur.

Voor de deur stopte hij en vroeg of ik er klaar voor was. Ik knikte.. en ik mocht als eerst de stap nemen om binnen te komen.

"Bismillah"... zei ik zachtjes.

" kijk even rond, ik ga die spullen wegzetten oke."

Ik kon het niet geloven. Zonder te reageren liep ik door de woonkamer binnen. Alles was mooi in taupé kleur en beige. Strakke inrichting. Ruim en werkelijk prachtig.

Na het zien van de woonkamer, liep ik de trap op naar boven. Ook de slaapkamers en badkamer was onwijs mooi.

Ik liep terug naar beneden en bezocht de keuken. Daar stond een leuke eettafel in, wat direct een gezellige sfeer creeërde.

Nourdin kwam naar binnen lopen en hield mijn twee handen vast.
"Lina ino... dit is je huis én thuis. Vind je het mooi?"

"Bedoel je...?" Ik hoefde de zin niet af te maken.

"Dit huis is van ons nu. Ik heb het gekregen in de tijd dat we mekaar niet meer gezien hebben. Leuke huurwoning toch en ideale plek. Basisschool, winkelcentrum.. alles zit in de buurt."

" Morgen gaan we een afspraak maken om in ondertrouw te gaan. In de tussentijd kan jij rustig herstellen. Gaan we erna naar Marokko, alvast sewjiya doen (trouwen). En dan gaan we alles regelen voor onze bruiloft safi ?"

Ik kon het niet geloven. Hoe het ene probleem ineens opgelost is. Elhamdolilah ten alle tijden.

"Nourdin.. ik.. dankjewel. Voor alle geduld dat je met mij hebt gehad. Ik besef het nog niet allemaal."

" ik weet liefje. Dat went vanzelf wel.. jij gaat nu lekker liggen en niksen. Ik ga eten maken. Je hebt vast honger."

Wat was hij lief. Ik gaf hem een kus op zijn wang en liep naar boven toe.

Ik pakte mijn telefoon en zag dat ik een heleboel gemiste oproepen had. Onder andere van Claudia. Die maakt zich vast zorgen. Ik belde haar op om te zeggen dat ik veilig ben en morgen mijn spullen kom ophalen. Het gesprek werd uiteindelijk een heel lang fijn gesprek. Ik hing er na op en ging op bed liggen.

Een half uur later was het eten al klaar en samen gingen we in de keuken zitten aan de eettafel. Hij had lasagne gemaakt en het rook heerlijk.

We kletsten gezellig bij en aten alles op. Daarna deden we samen de afwas en gingen erna nog een film kijken. Halverwege de film viel ik in slaap. Rond een uur of 4 middernacht werd ik wakker. Ik lag in de slaapkamer boven en was wel benieuwd naar waar Nourdin slaapt. Ik kroop uit bed en keek in de andere slaapkamer. Maar daar was hij niet. Ik liep naar beneden en daar zag ik hem liggen in de woonkamer, op de bank.
Ik deed zijn deken goed over hem heen tot aan zijn schouders en liep toen naar de keuken om wat melk te drinken.
Ik schonk wat in en ging zitten aan de eettafel. Niet veel later hoorde ik getik. Het viel mij nu pas op, dat je via de keuken de tuin in kan. Ik keek goed naar die deur, naar buiten. Het was te donker om iets te zien. Toch zag ik een beweging en weer zachtjes getik. Het leek wel alsof iemand klopte, maar dan zachtjes. Ik liep er naartoe en zag toen in een flits een hele bekende gezicht achter het raam staan. Uit schrik liet ik mijn glas vallen. Is dit mijn va- VADER?