the untold story

# hoofdstuk 16

Ik voelde een hand op de mijne.
Ik wilde mijn ogen open doen, om te zien wie het was. Maar dat ging niet zo gemakkelijk.

"Lina. Wordt wakker alsjeblieft."

Is dat de stem van Hakim?

Ik knipperde met mijn ogen en kon daarna langzaam mijn ogen open doen.

Daar zat hij, op een stoel naast me. Hij had vochtige ogen en staarde naar de grond.

"Ha-hakim." Kwam er met een schor uit mijn mond.

Hij keek geschokt naar me en vroeg hoe het met me gaat.

"Ik weet niet, hoe ik hier in het ziekenhuis ben terecht gekomen."

"Je bent gevallen met je hoofd tegen iets aan, waardoor je een gat in je hoofd hebt gehad. Ze hebben het gehecht. Voel je nog ergens pijn?" Vroeg hij bezorgd.

Ik schudde mijn hoofd.

"Dat komt dan waarschijnlijk door alle pijnstillers en medicijnen in je lichaam. Het zag er niet best uit, maar alhamdolilah maak je het nu goed."

"Ik ga de dokter er bij halen. Ik kom zo terug!"

Nog geen minuut later staat Hakim naast de dokter aan mijn bed.

De man knippert met een lampje voor mijn ogen en doet nog wat testjes. Hij verbind nieuw verband om mijn hoofd en vertelt nog kort hoe het gegaan is.

Ik kreeg een flashback van beelden van mijn moeder. Dat ze haar armen om mijn heensloeg en haar geur... een traan rolde over mijn wang. Waar was ik al die tijd mee bezig? Wat heb ik nou bereikt? Ik zou mijn moeder trots maken.

Hakim kwam naast me staan en legde zijn hand op mijn schouder. "Rustig Lina." fluisterde hij.

De dokter keek ons aan en knikte met zijn hoofd..
"dat advies zou ik zeker opvolgen, dame. Er zijn vast allemaal nare dingen gebeurd, maar probeer het achter je te laten en kijk vooruit. Denk aan je gezondheid, want dat heeft echt zijn prioriteit. Je hebt geen voldoende ijzer, waardoor je al minder fit bent en na die klap op je hoofd, moet je zeker rustig aan doen de komende tijd."

"Hoelang moet ik hier nog liggen?" Vroeg ik zachtjes.

"We hebben wat testen gedaan. Je kunt vanavond gerust naar huis. Op 1 voorwaarde. Dat iemand je komt ophalen en hij of zij jou kan helpen de komende dagen, zodat jij kunt bijkomen."

Hakim legde zijn hand weer op de mijne.

"Ik breng je naar huis en ik zorg voor je."

Onze blikken ging naar de deur, waar de man stond van wie ik nooit verwacht had dat hij op dat moment op die plek zou staan.

"Wat doe jij hier? Opdonderen!" Hoorde ik Hakim roepen.

Zijn reactie had ik ook niet verwacht.

"Pardon? Mag Lina dat zelf bepalen?"

Hij keek me aan. Zijn blik.... ik kan het niet beschrijven. Na alles.. Ik had hem voorgelogen, pijn gedaan en hij had me verlaten. En hier stond hij dan, bij de deuropening. Het liefst wilde ik in zijn armen springen. Maar ik moest koel blijven in mijn hoofd.

"Ik zal jullie even alleen laten.. Lina vind je het goed?" Vroeg de dokter.

Ik knikte. Nadat de dokter de deur achter zich dicht had gedaan vroeg Nourdin of ik wil dat hij ook weggaat of blijft.

Het bleef stil.

"Duidelijk." Knikte hij en keerde zich weer terug naar de deur om weg te gaan.