the untold story

Waar verdien ik dit aan..

"Dame... Gaat het?" Vraagt de vrouw aan me.
Ik haat ze als mensen zo een vraag gaan stellen, als ze zíen dat het hélemaal niet gaat!
Ik reageer er niet op. Ik draai me om en loop weer zachtjes terug naar het bed. "Baba... Hoe kon dit gebeuren...?" Ik doe wat dua gebeden voor hem en hou zijn hand vast. De dokter komt binnen lopen en kijkt ons vol medelijden aan. Ik sta direct op en vraag hoe dit allemaal is gebeurd. Waarom ze mij niet direct hadden gebeld. "Het spijt me zeer mevrouw, maar wij mochten dit niet aan u melden van dhr."
" Toch had u het mij moeten zeggen! Hoe zou u het vinden als u alleen maar het telefoontje zou krijgen met het bericht dat uw vader is overleden heh?! Geen afscheid, niets zomaar weg...!" Ik zak weer in mekaar. Het is niet te begrijpen. Ik begrijp het gewoon niet. Leg het me uit. Verlos me van de pijn.
"heeft hij een ongeluk gehad?" Vraag ik haar. Terwijl ik denk dat dat is gebeurd, schud ze met haar hoofd. Ik kijk haar nu nog onbegrijpelijker aan. "Je vader is al een tijdje ziek. Hij had kanker en kon niet meer genezen worden. Hij werd eergisteren opgenomen en hij verzwakte steeds meer en meer. Net om 21:50uur voor u het telefoontje kreeg overleed hij."
Ik slik hoorbaar. Ik voel opnieuw een harde steek. Dus hij was er voor al ziek!! En ik heb er niet voor hem kunnen zijn???!! Waarom zeiden ze niks!! "hij was ziek en u heeft niks gezegd totdat hij overleed?? Wat heb ik aan een dode vader.... Waarom zei u me niks. Waarom.." De vrouw uit de lift kwam naast me staan en hield me vast. Dat probeerde ze. Ik liet los en keek mijn vader aan. "Baba je hebt een grote fout gemaakt. Je dacht mij geen pijn te doen door het voor je zelf te houden. Maar zie nu. Ik ben gebroken..." De tranen stromen over mijn wangen. Na een tijdje staar ik voor me uit. Af en toe wend ik een blik naar hem. "Baba.. Ik heb het je vergeven.." Zeg ik gebroken. "Maar ik vergeet het nooit.." Ik geef hem een kus op zijn voorhoofd en loop met lood in mijn schoenen de kamer uit.
De vrouw volgt mij en vraagt bij de uitgang of ze me moet brengen. Ze beveelt het me bijna. Ik vergat helemaal dat ze al die tijd bij me stond. Ik bedank haar voor haar hulp. Maar weiger het. Ze knikt. "Laat me je op zn minst bellen morgen om te kijken hoe het dan met je gaat." Ik geef haar zonder enige emotie mijn telefoon en ze toetst haar nummer er gauw in en slaat het op. "Bel of sms vanavond of morgen even, goed..?" Ik knik met mijn hoofd en loop naar de auto toe. Ik wenk nog 1 blik naar het ziekenhuis gebouw. Ik kijk omhoog. Je kunt de kamers zien. Bij de ene staat het licht nog uit bij de ander weer aan. Waar zou mijn vader liggen...

Ik kom thuis aan en gooi mijn tas op de grond. Het is inmiddels 00:08uur. Ik zak langs de muur op de grond en ga met mijn handen voor mijn gezicht zitten. De tranen glijden nog steeds over mijn wangen. Ik veeg de snot weg met mn mouwen en blijf een lange tijd zo zitten. Na een halfuur sta ik op en loop ik naar mn kamer toe. Ik ga in bed liggen in dezelfde vieze kleren. Ik zie er niet uit.. Het boeit me allemaal niet meer. Om 3 uur hoor ik Nourdin binnen komen. Ik kan hem wel uitschelden. Maar helaas kan er niks uit mijn mond komen en mijn emoties staan uit. Het enige wat je ziet zijn twee vochtige rode ogen.. Een onverzorgd gebroken meisje.. Met een kille blik. Ik lig met mijn gezicht naar het raam. Nourdin komt zachtjes binnen lopen en kleed zich uit. "Liefje.." Fluisterd hij. Ik reageer niet. "Psst liefje.." Herhaalt hij. Ik doe alsof ik niks hoor.
Het is donker in de kamer. Heel donker.
Ik voel dat hij mij probeert om te draaien op mijn rug en dat lukt hem. Ik heb geen kracht in mijn lichaam. Ik ben zo breekbaar als glas. "Schatje, ik heb zin in je." Hij wilt boven me komen liggen. " ik weet dat je wakker bent.." Zijn geur... Het is vies. Hij stinkt gewoon naar een bekende geur. Het lijkt wel wiet geur die je af en toe ruikt als je in de stad loopt in het weekend. Waar is hij geweest?
Ik voel kusjes in mijn nek en décolete. Hij glijd naar beneden en bij mijn buik geeft hij meer kusjes. Ik voel me nu nog viezer. Ik slik nu hoorbaar. Mijn ademhaling wordt weer ongelijkmatig en zachtjes huil ik. Ik verwacht dat hij stopt en het licht aanzet, maar dit doet hij niet. Hij negeert het! En blijft aan me zitten. Hij gaat steeds verder naar beneden. Ik huil nu harder. Ik breek... Ik ben kapot.. Ik kan niet meer. Ik wil weg.. Dood.. Rust. Ik kan me alleen niet veroeren. Ik heb geen kracht. Geen woord kan er uit me komen en geen beweging. Hij negeert nog steeds mijn gehuil en gaat naar binnen... Ik stribbel een klein beetje. Tenminste dat probeer ik. Ik voel een helse pijn. Kom op Lina hou hem tegen. Laat hem van je af gaan! "Lina gedraag je! Laat me het afmaken." Mijn zicht wordt minder en het lijkt alsof ik ga flauwvallen. Maar tegelijkertijd moet ik overgeven. Hij gaat er uit en gaat vermoeid naast me liggen.
Dat was dat. Nooit had ik zoiets van hem verwacht. Hij heeft me verkracht. Hij heeft me gekleineerd en geestelijk nog meer mishandelt... Ik sluit mijn ogen en voel dat ik moet overgeven. Ik sta met heel veel moeite op. Nourdin staat inmiddels onder de douche. Hij negeert me volkomen. Ik loop naar de wc en kots alles er uit. Ik voel me licht in mn hoofd en val achterover. Mn ogen zijn gesloten.. Ben weg hier.. Op zoek naar rust...